Eκδήλωση για την παρουσίαση των βιβλίων της Δάφνης Νικήτα «Το γυμνό παγώνι» (2022) και «Το μπλε δείπνο» (2020) διοργανώνουν την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου οι Εκδόσεις Καστανιώτη και η ποιήτρια.
Για τα βιβλία θα μιλήσουν ο Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας Πανεπιστημίου Νεάπολις ΠάφουΓιώργος Γεωργής, η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων Θάλεια Στεφανίδου και ο πρώην υφυπουργός Πολιτισμού Γιάννης Τουμαζής. Ποιήματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Αχιλλέας Γραμματικόπουλος και η Δάφνη Νικήτα.
Θα προβληθούν βίντεο των καλλιτεχνών Mathieu Devavry, Κάκιας Κατσελλή, Έλενας Κούμα, Λίας Λαπίθη και PASHIAS, εμπνευσμένα από ποιήματα της Δάφνης Νικήτα.
- Λευκωσία, Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, Αμφιθέατρο «Κωνσταντίνος Λεβέντης» Λεβεντείου Πινακοθήκης, 7μ.μ.
Λίγα λόγια για «Το γυμνό παγώνι» (2022)
Τα παράθυρα είναι όλα ανοιχτά. Ανάβω το φως, νιώθω καλύτερα. Η βραδιά αυτή θα είναι ήσυχη. Τα πλήκτρα, η δεξιοτεχνία των χεριών είναι βάλσαμο. Η απλότητα της μουσικής είναι δύναμη. Μπορεί να οργιάσει τώρα η φαντασία, ενώ η ζωή συνεχίζεται αμείλικτη. Ο επιθεωρητής περπατάει σαν γάτα. Κανένας δεν ξέρει πού βρίσκεται. Η ανάγκη αναπαύεται με τα φτερά ανοιγμένα. Τα παιδιά τρέχουν να σωθούν. Σηκώθηκε άνεμος. Τα βήματα συμβαίνουν μόνο μέσα στο κεφάλι. Δεν πάω πουθενά. Τα ονόματα δεν θυμίζουν τίποτα. Σώζω μονάχα εικόνες που έφτασαν στα πόδια μου με τον άνεμο. Πέφτω στη θάλασσα. Η λογική είναι επικίνδυνη όταν το σπίτι βουλιάζει. Το στόμα γέμισε σύννεφα. Κρατιέμαι από το ταβάνι. Πέφτω. Κρύβομαι στο υπόγειο μαζί με μια γάτα να μου κρατάει το χέρι. Η σκάλα αυτή τελειώνει στην παλάμη. Η μουσική αρχίζει στο κενό. Το σπίτι γέμισε ρωγμές. Τα σκυλιά ουρλιάζουν. Από το τζάμι βλέπω νοσοκομεία, σφαγεία, νεκροταφεία. Ένας δαίμονας κοιμάται στο κρεβάτι, μέχρι να πέσουν από ψηλά πεθαμένα πουλιά και σκόνη. Τίποτα δεν είναι πραγματικό πέρα από τη βροχή. Στο μέρος αυτό ο χρόνος δεν κυλάει πια. Το παγώνι έχει χάσει όλα τα φτερά του.
«Το Μπλε Δείπνο» (2020)
Το μπλε δείπνο αρχίζει καθώς ένα φως ανάβει το σκοτάδι. Η σονάτα ν’ ακούγεται κάτω από ένα φεγγάρι που παγώνει και φλέγεται. Ένα ελάφι στον τοίχο απέναντι, το τέρας ανατέλλει στον κήπο, ο ουρανός αγγίζει το πάτωμα, οι πατημασιές αφήνουν σύννεφα, το φως ξεμακραίνει. Μπορεί και να βρέχει. Το σπίτι γέμισε ψηλά ποτήρια, η επιθυμία σφαλίζει τα παράθυρα, φαντασία η μόνη ελευθερία. Η έναστρη νύχτα καρφωμένη στον τοίχο μοιάζει με κραυγή όταν τελειώνει ο χορός. Η μουσική επιστρέφει στα κλειστά δωμάτια να θυμίζει καλό καιρό την εποχή που βρέχει στάχια και φτερά πουλιών. Η ιστορία γράφεται από αυτούς που ζουν στο σκοτάδι , το παραμύθι πεθαίνει στην αλήθεια, ο χρόνος υπάρχει σαν δικαίωμα που χάνεται. Ένα γεύμα με περιμένει στην έρημο. Τα δωμάτια όμως παραμένουν κλειστά, φωτογραφίες δεν υπάρχουν πουθενά. Ποιος πραγματικά γνωρίζει πότε αρχίζει κάτι; Δεν υπάρχει χώρος, μόνο η ζωή κάτω από το τραπέζι. Οι δύο καρδιές στο πιάτο μπροστά στα υγρά μάτια. Αγάπη σαν γάτα να περπατάει ανάποδα στα σύννεφα. Η ομορφιά βρίσκεται στη σιωπή που μοιράζεται. Το μπλε αιώνιο φως, η ουσία πέρα από το σώμα. Δεν τελειώνει ό,τι δεν έχει αρχίσει..
