Η νίκη έχει πολλούς γονείς και η ήττα είναι πάντα ορφανή, όπως είθισται να λέγεται. Ισχύει αυτό και στην περίπτωση του Δημοκρατικού Συναγερμού για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών; Τα όσα ακολούθησαν μετά το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής, έδειξαν πώς το θέμα δεν είναι και δεν πρόκειται να εξαντληθεί στο πλαίσιο ενός blame game μεταξύ στελεχών και εσωκομματικών λόμπι, αλλά πώς πρόκειται για ένα ζήτημα βαθιά υπαρξιακό. Ανάλογα προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζει ολόκληρο το κομματικό σύστημα, αλλά αυτή την φορά το επίκεντρο της προσοχής βρίσκεται στον ΔΗΣΥ. Ο οποίος δεν βρίσκεται αντιμέτωπος απλά με μία εκλογική ήττα μετά από δέκα χρόνια διακυβέρνησης, αλλά έχει ενώπιον του κρίσιμα διλήμματα που αφορούν την επόμενη μέρα του. Ζητήματα τα οποία έχουν να κάνουν τόσο με την ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό του, όσο και με το ρόλο του στην κοινωνία. Με πρώτιστο την επικοινωνία του κόμματος με τους πολίτες.
Τα τελευταία χρόνια ο Δημοκρατικός Συναγερμός- όπως και άλλα κόμματα- έτεινε να γίνει μια κλειστή κάστα, μία κλίκκα, ευνοούμενων ατόμων ή παιδιών του κομματικού σωλήνα, που νέμονται την εξουσία, χωρίς να έχουν αντίληψη της πραγματικότητας. Μιας ομάδας ατόμων που έχουν χάσει την επαφή με την βάση του κόμματος, πού είναι και η κινητήριος δύναμη για κάθε κομματικό σχηματισμό. Πόσω δε μάλλον για τον Δημοκρατικό Συναγερμό, που θωρείται ως ένας από τους βασικούς πυλώνες του κομματικού συστήματος στην Κύπρο.
Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουν σήμερα να αντιμετωπίσουν τα κόμματα ως φορείς έκφρασης πολιτικής, είναι η αδυναμία επικοινωνίας τους με την κοινωνία. Λείπει, ο ουσιαστικός διάλογος μακριά από σχέσεις πελατειακής εξάρτησης. Αυτή η κρίσιμη καμπή στην ιστορία του ΔΗΣΥ, μπορεί να γίνει ευκαιρία ουσιαστικής αναβάπτισης και αναδιοργάνωσης. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα πρόσωπα της ηγεσίας. Διότι όποια και εάν είναι η νέα ηγεσία, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι είναι μονόδρομος η σύγκλιση ενός νέου καταστατικού συνεδρίου που θα θέσει επί τάπητος ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος και θα ανοίξει τις πόρτες επικοινωνίας προς την κοινωνία. Αλλαγές τις οποίες και όλα τα κόμματα θα πρέπει να συζητήσουν, όπως για παράδειγμα, η επιλογή του υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές και η διαδικασία επιλογής υποψηφίων για όλες τις αιρετές θέσεις να γίνεται από τη βάση του κόμματος. Η μετατροπή ή μετεξέλιξη των συλλογικών οργάνων σε ένα πιο συλλογικό μοντέλο λήψης αποφάσεων. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας ως βήμα συμμετοχικότητας, όχι μόνο των μελών του κόμματος αλλά και ευρύτερα των πολιτών.
Όπως επίσης θα πρέπει να υπάρξει ένας ουσιαστικός διάλογος για επαναπροσδιορισμό της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας και στόχευσης του κόμματος, ως σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, σεβόμενο όμως τις ιδεολογικές και πολιτικές ρίζες πάνω στις οποίες χτίστηκε στην πορεία το οικοδόμημα του κόμματος, που κυβέρνησε για δύο δεκαετίες τον τόπο. Οι πολιτικοί ακροβατισμοί και τα συνθήματα αναλόγως ακροατηρίου ή συγκυρίας δεν έχουν πλέον αντίκρισμα. Οι πολίτες ζητούν, πολιτική συνέπεια και στο λόγο και στις πράξεις των πολιτικών.
Η κρίση- διότι περί αυτού πρόκειται- στον ΔΗΣΥ δεν ήρθε με το εκλογικό αποτέλεσμα. Υπέβοσκε εδώ και καιρό. Οι προεδρικές εκλογές ήταν απλά η κορύφωση μίας κρίσης που οδήγησε τελικά και στην έκρηξη του ηφαιστείου. Η φθορά της εξουσίας ήταν εμφανής και οι διάφορες αναφορές για διαφθορά της Κυβέρνησης ενοχλούσαν τους πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητας. Από την άλλη, το κόμμα βρισκόταν σε μία διαρκή συρρίκνωση των ποσοστών του, παρόλο ότι η ηγεσία και τα στελέχη αναδείκνυαν την πρωτιά που κατέγραφε και όχι την κατρακύλα σε ψήφους. Το 2019, μετά τις ευρωεκλογές, έγινε μία ανάγνωση των δεδομένων του πολιτικού σκηνικού στο διευρυμένο Πολιτικό Γραφείο του κόμματος. Τα συμπεράσματα όμως αυτής της συνεδρίας, εξαντλήθηκαν στο πλαίσιο των αναγκών της προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές, με αποκορύφωμα το συνέδριο το καλοκαίρι του 2022. Επί της ουσίας, αποτέλεσμα κανένα.
Σήμερα λοιπόν, το πρώτο ζητούμενο θα ήταν η έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου αυτοκριτικής που θα οδηγούσε και στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας. Είχαν δίκαιο και ο Νίκος Νουρής και ο Ιωνάς Νικολάου στα όσα ανέφεραν στις επιστολές τους προς το Πολιτικό Γραφείο του κόμματος. Έχει επίσης δίκαιο και ο Γιώργος Παμπορίδης στην αναφορά του ότι χρειάζεται μεγαλύτερος χρόνος για διεξαγωγή των εκλογών, διότι η εσωκομματική προεκλογική θα έπρεπε να ήταν και μια ευκαιρία πορείας προς τη βάση του κόμματος αλλά και ευρύτερα προς την κοινωνία. Θα ήταν ούτως ή άλλως μια διαδικασία πολιτικής ζύμωση και προβληματισμού και μέσα από αυτή τη ζύμωση, θα μπορούσε να καθοριστεί ή/και να επαναπροσδιοριστεί η στάση και η απόφαση των μελών του κόμματος και οι εκλογές να λειτουργούσαν εξαγνιστικά των όποιων παθών και διαφωνιών.
Δεν είναι μάχη επικράτησης η κρίση στο ΔΗΣΥ και αυτό είναι που πρέπει να αντιληφθούν όλοι. Είναι μια πρόκληση για το αύριο που αφορά την συνέχεια και το μέλλον του κόμματος ως προς το ρόλο που θα έχει να διαδραματίσει στην πολιτική σκηνή του τόπου…
