Εφηβικά χρόνια υπό από τη σκιά της τουρκικής εισβολής και κατοχής, με τους νέους συμμαθητές που ήρθαν στην πόλη μας πρόσφυγες να μεγαλώνουν σε ξένα σπίτια ή σε συνοικισμούς, μέχρι να επιστρέψουν στον τόπο τους. Προσωρινά, αφού σύμφωνα με τους «νόμους του δικαίου», δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιστρέψουν! Χρόνια ανέμελα, όπως αποκαλούν την εφηβεία, μετρημένα και απλά, με λίγα και ουσιαστικά. Μια εβδομάδα πρωινή φοίτηση και εναλλάξ την επομένη απογευματινή, αφού μόνο έτσι θα χωρούσαν όλοι οι μαθητές στα σχολικά κτίρια των ελεύθερων περιοχών. Παρόλο που και τα Σάββατα πηγαίναμε σχολείο, δεν χάναμε τη μοναδική βραδινή μας έξοδο σε καφέ, πάρτι ή σινεμά.
Η απόλυτη ψυχαγωγία που γέμιζε με χαρά την καθημερινότητα πολλών νέων του νησιού ήταν η ραδιοφωνική εκπομπή «Request Time», η οποία μεταδιδόταν στις 8.45 μ.μ. το βράδυ, εφτά βράδια την εβδομάδα!
Φρόντιζα να είχα τελειώσει τα μαθήματά μου κι αν όχι μελετούσα κατά τη διάρκεια της εκπομπής, κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Με ιερή κατάνυξη γύριζα το κουμπί του ραδιοφώνου για να συντονιστώ με το Β΄ Πρόγραμμα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου και ν’ ακούσω την αγαπημένη και οικεία φωνή του John Vickers που καθήλωνε με τις μουσικές του επιλογές χιλιάδες έφηβους του νησιού. Η εκπομπή μεταδιδόταν ταυτόχρονα και στη Μέση Ανατολή σε γειτονικές χώρες όπως Ισραήλ, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Λίβανο, Αίγυπτο και Συρία, ενώ τις αφιερώσεις στα αραβικά έκανε η Vicky Bishara.
Όλοι οι έφηβοι στηνόμασταν με ανυπομονησία στο ραδιόφωνο, με την καρδιά μας να κτυπά σαν τρελή περιμένοντας αν θα ακουγόταν αυτό το βράδυ η δική μας αφιέρωση. Η εκπομπή δεν δεχόταν τηλεφωνικές κλήσεις, αλλά λάμβανε επιστολές, γύρω στις εκατόν ημερησίως, οπότε και έπρεπε να αναμένουμε μέρες ή ακόμη και εβδομάδες μέχρι να μεταδοθεί η δική μας επιλογή. Όταν επιτέλους έφτανε αυτή η ιερή στιγμή, νιώθαμε ρίγος στο άκουσμα του ονόματός μας ή αυτού των φίλων μαζί με τις ευχές μας για τα γενέθλια ή την ονομαστική τους γιορτή, έστω και αν η αφιέρωσή μας ακουγόταν κατόπιν εορτής, λόγω της τεράστιας λίστας αναμονής. Η χαρά μας όμως, ήταν πάντα ανείπωτη, κοκκινίζαμε αφού αποκτούσαμε τα πέντε δευτερόλεπτα διασημότητας που μας αναλογούσαν, πολύ προτού έρθει στο νησί η πολυφωνία και η ελεύθερη ραδιοφωνία. Σήμερα αντιθέτως ζούμε στην εποχή όπου ακόμη και οι κότες και οι κόκορες έχουν φωνή, βγαίνουν διαρκώς στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις λέγοντας ανοησίες ή ανεβάζοντας εκπομπές με θέμα το απόλυτο τίποτε.
Στο «Request Time» εκτός από τις αφιερώσεις, ακούγαμε κάθε Κυριακή τα Top Twenties, τα ωραιότερα είκοσι τραγούδια της εβδομάδας του αγγλικού chart τα οποία και ηχογραφούσαμε, κατ’ ακρίβεια τα «μαγνητοφωνούσαμε» κατά την ορολογία της εποχής σε κασέτες τις οποίες δωρίζαμε, δανείζαμε ή ανταλλάζαμε με συμμαθητές και φίλους. Τόσον ο John Vickers όσο και η συνεργάτις του έδειχναν απόλυτο σεβασμό στους ακροατές, τους διψασμένους «χάκερ» της δεκαετίας του ’70 και ’80, που «έκλεβαν» τα τραγούδια, μαγνητοφωνώντας τα σε δικές τους κασέτες. Γι’ αυτό και εν αντιθέσει με άλλους εκφωνητές σπάνια μιλούσαν την ώρα που έπαιζε ένα τραγούδι για να μην μας το χαλάσουν.
Εδώ μεταδόθηκε για πρώτη φορά το “Love is in the Air” του μακρυμάλλη Paul Young και το “How Deep is your Love” των επίσης μακρυμάλληδων Bee Gees που έκαναν την καρδιά μας και τις ανιαρές ώρες στην τάξη να γεμίζουν με έρωτα για τη ζωή και λαχτάρα για το μέλλον και τη μέρα που θα φεύγαμε μακριά από το νησί, όταν θα παίρναμε το απολυτήριο, θα πετούσαμε από πάνω μας την υποχρεωτική μαθητική στολή και τα αγόρια θ’ άφηναν τα μαλλιά τους μακριά, όπως και οι τραγουδιστές.
Στα θρανία γράφαμε τα ονόματα των ειδώλων μας της pop και της rock μαζί με τα αρχικά των αγοριών που μας άρεσαν, σε μια καρδία μαζί με τα δικά μας. Ολογράφως το όνομα του John Vickers που έφερνε λάμψη και αισιοδοξία στα εφηβικά μας χρόνια. Τα θρανία ήταν ό, τι σήμερα οι οθόνες των τάμπλετ. Γράφαμε με μολύβι μηνύματα στους μαθητές που μοιράζονταν το ίδιο θρανίο με μας, στην αντίθετη φοίτηση. Ήταν όπως το Facebook, μόνο που ο παλιός τρόπος επικοινωνίας γινόταν τηλεγραφικά και χωρίς φωτογραφίες μεταξύ των μαθητών της πρωινής και της απογευματινής φοίτησης, την εποχή που ο έρωτας ήταν παντού, μέσα στον αέρα που αναπνέαμε, κινητήρια δύναμη της μικρής μας ύπαρξης στο μοιρασμένο, πληγωμένο νησί.
Ήταν ένα νησί… «It was an island…» όπως του ομώνυμου τραγουδιού του John Vickers που καταδίκαζε την τουρκική εισβολή του 1974, τότε που το νησί βάφτηκε στο αίμα. Οι κανόνες του διεθνούς δικαίου δεν εφαρμόστηκαν ποτέ και παραμένουμε για μισό αιώνα ήδη υπό τουρκική κατοχή.
