Επέτειος του Πολυτεχνείου: Σε μια εποχή που οι νοσταλγοί της Χούντας ζουν το όνειρό τους, η κατάσταση μοιάζει με καζάνι που βράζει.
 
Η αντιπαράθεση με την κουφόνοια και τη μισανθρωπιά δεν με κουράζει απλώς· με φθείρει. Και δεν βρίσκω ότι έχει και κανένα νόημα. «Φύσιν πονηράν μεταβαλείν ου ράδιον» έγραφε ο Μένανδρος. Η ουρά του σκύλου δεν ισιώνει, κατά το πιο κυπριακό. Ειδικά, αν παρασυρθείς κι αρχίσεις να παραθέτεις και επιχειρήματα στους αβέλτερους, όταν σε κατανικήσει η επιθυμία να τους πεις τα αυτονόητα, είναι ικανοί να σε τρελάνουν. Μιλάμε, οι άνθρωποι γκαστρώνουν και παπά. Για να μην εκραγώ, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράψω ένα ταπεινό άρθρο, να αραδιάσω μερικές λέξεις για να βγάλω και το ψωμί μου κι ας πέσουν χάμω, βρε αδερφέ. Εδώ δεν άλλαξε τον κόσμο ο Τζον Λένον, θα τον αλλάξω εγώ;
 
Λουφάζω λοιπόν, αράζω στην καναπεδάρα σήμερα που είναι και Κυριακή, ψήνω τα ποπ κορν και παρακολουθώ μ’ ενδιαφέρον τις εξελίξεις την ημέρα της κρίσης. Πέφτει και μακριά η Αθήνα, άρχισαν να με πιάνουν και τα χρόνια, πού να τρέχω τώρα σε πορείες σε μια περίοδο μάλιστα που το πράγμα μυρίζει μπαρούτι; Πρώτα ήταν η αλλαγή στο καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου, μετά οι αστυνομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια.
 
Ήδη εδώ και μέρες αστυνομικοί πλακώνουν αλύπητα φοιτητές, πανεπιστήμια κλείνουν μέχρι να ξεθυμάνει η κατάσταση, ελικόπτερα και drones επιστρατεύονται ενώ σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ενημέρωση τουλάχιστον 5000 αστυνομικοί θα κάνουν σήμερα «υπερωρίες» εν όψει του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου με επίκεντρο την περιοχή των Εξαρχείων και άντρες με πολιτικά θα πραγματοποιούν προληπτικές προσαγωγές. Μόνο τα τανκς έμειναν κι ελπίζω μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η φράση αυτή να μείνει στη σφαίρα της σκωπτικότητας.
 
Οι οιωνοί πάντως δεν είναι και τόσο καλοί. Μιας και «πέταξα» ήδη την πρώτη λέξη που τελειώνει σε –ότητα, μεγάλο trend είχε την εβδομάδα που πέρασε η λέξη «αναγκαστικότητα» που ξεστόμισε ο ακροδεξιός Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων του Μητσοτάκη Μαυρουδής Βορίδης. «Το λέω γλυκά» προειδοποίησε ο γλυκύτατος σαν το κιτρικό οξύ πάλαι ποτέ «Ελεύθερος Μαθητής» και ο νοών νοείτο. Σας προκαλώ να γκουγκλάρετε τη λέξη «αναγκαστικότητα» για να διαπιστώσετε τη χρήση της δίπλα στην υπεράσπιση του ξυλοδαρμού ως εργαλείου διάπλασης των παίδων. Κάτι σαν «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», σαν απειλή ή σαν κυνική παραδοχή 60 χρόνια μετά την ομώνυμη ταινία του Σακελλάριου. Καλά είπα ότι η Ελλάδα επέστρεψε για τα καλά στη δεκαετία του ’50. Αλλά δυστυχώς κουβαλώντας επίσης τα κουσούρια, τα βαρίδια και τα τραύματα των επόμενων δεκαετιών.
 
Όσο για την «κανονικότητα», λέξη που έχει γίνει καραμέλα κι έχει φορτιστεί επικίνδυνα, θυμίζω ότι στη Χιλή, που ζει αυτές τις μέρες μια δυναμική εξέγερση με αίτημα την αλλαγή και την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων, κυριαρχεί το σύνθημα ότι η κανονικότητα ΗΤΑΝ το πρόβλημα». Δεν προβλέπω ούτε πιστεύω ότι ανάλογη εξέγερση αναμένεται να γίνει σήμερα ή στο εγγύς μέλλον στην Ελλάδα. Όχι ότι δεν το πάει «καλά» η κυβέρνηση της δεξιάς αλλά ούτε πέντε μήνες δεν έχει συμπληρώσει ακόμη, ξέρω ‘γω; Ελπίζω μόνο να μην κάνει κάποιος καμιά χοντράδα και χυθεί αίμα μιας και ούτως ή άλλως θα χυθεί άσκοπα. Σε μια εποχή που οι νοσταλγοί της Χούντας ζουν το όνειρό τους, η κατάσταση μοιάζει με καζάνι που βράζει κι αν συνεχιστεί αυτό τότε θα έχουμε πολύ σύντομα νέα Δεκεμβριανά. Όχι, δεν εννοώ απαραίτητα του 1944, αλλά έστω του 2008.
 
Όσο για την επέτειο των γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1973, χωρίς να υποτιμώ τον συμβολισμό της, την ιστορική της σημασία αλλά και τον ρόλο της ως «ζώσα μνήμη» που κινητοποιεί το παρόν, θεωρώ ότι περισσότερο σήμερα τιμάται από κεκτημένη ταχύτητα κι από μεταπολιτευτική ενοχικότητα. Το εκπαιδευτικό σύστημα και η πολιτική ωριμότητα άλλωστε δεν κατάφερε ποτέ να εξέλθει από το στάδιο της χρεωκοπίας. Το μόνο που μένει είναι η οργή, το μίσος, η θολούρα, η κενή συνθηματολογία και η αποφορά της τοξικότητας.
 
Φιλgood, τεύχος 247