Η προσέγγιση του κ. Αναστασιάδη με τον Ισραηλινό Πρόεδρο Νετανιάχου, αποτελεί ασφαλώς ένα βήμα προς την ορθή κατεύθυνση. Ο Ισραηλινός, εφόσον συμπίπτουν τα γεωστρατηγικά μας συμφέροντα, στο θέμα της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, με τα δικά του, είναι ένας σταθερός εταίρος. Να μου επιτραπεί, όμως, να εκφράσω κάποιες ανησυχίες. Και ποιος μου εγγυάται εμένα, του Ελληνοκύπριου, ότι αύριο δεν θα τα ξαναβρεί με την Τουρκία και να μας αφήσει στο έλεος του Θεού; Και δεν θα κοιτάξει τα δικά του συμφέροντα;
Απέναντι, βλέπουμε τον Σουλτάνο να κάνει παιχνίδι με τον Ρώσο, σε έναν ισχυρό άξονα Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν. Ακόμη και με τον δικτάτορα Νικολάς Μαδούρο, της Βενεζουέλας, διατηρεί αρμονικές σχέσεις, ο Ερντογάν. Το χρυσάφι, στη Βενεζουέλα, που μικρά, φτωχά παιδιά και εργάτες εξορύσσουν, μέσα από τη γη με τόσο κόπο, αποστέλλεται στην Τουρκία μέσα σε πλοία-containers, και από εκεί προωθείται προς το φιλο-συριακό Ιράν. Πόσα εκατομμύρια δολάρια κερδίζει έτσι ο νεοσουλτάνος; Με τα οποία συνεχίζει, ή μάλλον αναβαθμίζει τα οπλικά του συστήματα; Και να μου το θυμηθείτε: Παίζει τόσο αριστοτεχνικά το πολιτικό παιχνίδι των ωμών εκβιασμών προς τον Τραμπ, που πιστεύω ότι θα εξασφαλίσει και τα τελευταίας τεχνολογίας αμερικανικά F 35, ενώ παράλληλα, θα του παραδώσει και ο Τσάρος τα υπερσύγχρονα αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα S-400.
Εμείς, ως Κύπρος, χειριζόμαστε αυτά τα θέματα, εντελώς ερασιτεχνικά. Αρκούμαστε σε μια χαλαρή συμμαχία με Ελλάδα και Ισραήλ, αναμένοντας τις τεράστιες -υποτιθέμενες- ποσότητες φυσικού αερίου, να βγουν στην επιφάνεια και να μας κάνουν… ενεργειακό κόμβο. Ή έτσι ονειρεύεται, ο κ. Λακκοτρύπης… Που βιάζεται να πανηγυρίσει, πριν εμπράκτως δούμε την πραγματική απόδοση των θαλασσίων τεμαχίων μας. Και, ως αιθεροβάμονες, υποτιμούμε την τουρκική απειλή, ελπίζοντας ότι είναι απλώς μπλόφα ή πόλεμος νεύρων. Μέγιστο λάθος! Διότι, όταν ο Τσαβούσογλου επιμένει μισά-μισά, και στην περίπτωση λύσης, αλλά και στα Ενεργειακά, νομίζω το εννοεί. Είδαμε το νέο γεωτρύπανο που παρήγγειλαν, να έχει ήδη διέλθει από τα στενά του Γιβραλτάρ.
Δεν βαδίζουμε καθόλου καλά, στην εξωτερική πολιτική κ. Χριστοδουλίδη. Απαιτείται ένα εκ των δύο: 1) Ή προώθηση ένταξής μας στο ΝΑΤΟ, όπου θα ενισχυθεί η παρουσία μας, εφ’ όσον από στρατιωτικής απόψεως, αποτελούμε αμελητέα δύναμη στη νευραλγική περιοχή της Ανατολική Μεσογείου, ή 2) να προσεταιριστούμε σοβαρά τη Ρωσία. Αν χρειαστεί, να της προσφέρουμε ναυτικές, ίσως και αεροπορικές διευκολύνσεις. Ειδικά τώρα που οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τη Συρία, νομίζω πως η συγκυρία είναι η πλέον κατάλληλη.
Άλλως, θα παραμείνουμε ένα ακυβέρνητο πλοιάριο, που περιμένει σωτηρία από την TOTAL και την EXXON…
