Ο Τάσος Γ. Οικονόμου γράφει για την ιδιαίτερή του πατρίδα, την κατεχόμενη από τους Τούρκους, Αμμόχωστο…
Περπατώντας με έναν φίλο, στην περίφημη κάποτε και αξέχαστη Λεωφόρο Δημοκρατίας στο Βαρώσι, ταρακουνήθηκα, όπως σε σεισμό. Εισήλθαμε από το σημείο που επιτρέπεται, κοντά στο Δημοτικό Στάδιο και περπατώντας, αντικρύσαμε τα προπύλαια του Γυμνασίου Αμμοχώστου, καλυμμένα με τουρκικές σημαίες, να βεβηλώνουν τον χώρο και τον τόπο. Μου ξύπνησαν παλιές αναμνήσεις, που με μετέφεραν στα μαθητικά τα χρόνια, αναζητώντας τους συμμαθητές και τους καθηγητές, τους αξέχαστους και μακαριστούς, Σέργη, Φελλά, Χατζηιωάννου και όλους τους άλλους.
Απέναντι από το Γυμνάσιο, το «Έντελβάις», το «Ποκάτσιο», πιο πάνω το «Ρόδο», το σινεμά του Χατζηχαμπή μισογκρεμισμένο, το μαγαζί του Ζάγκυλου, η εκκλησία του Άη Νικόλα.
Νεαρότερος ο φίλος, έτρεχε μπροστά και προσπαθούσε να μου θυμίζει τα διάφορα καταστήματα με το περιεχόμενο τους, την πάλε ποτέ σφύζουσα από ζωή, πανέμορφη περιοχή της πόλης του Ευαγόρα. Σίγουρα, οι σημερινοί νέοι, απόγονοι των κατοίκων της Αμμοχώστου, μεγάλωσαν και ζουν διασκορπισμένοι, στη μισή ελεύθερη πατρίδα, φαντάζομαι οι περισσότεροι, στη Λάρνακα και τη Λεμεσό. Βολεμένοι, αλλά πρόσφυγες, στην ίδια τους την πατρίδα, να αντικρύζουν καθημερινά, την πρόοδο και τις ομορφιές των ελεύθερων πόλεων, με τους πύργους τους και τα μοντέρνα καταστήματα και ξενοδοχεία τους.
Δυστυχώς, χωρίς να επαναστατούν και να δέχονται την αρπαγή της πόλης τους και της μισής Κύπρου, εις το όνομα του πείσματος και του αρρωστημένου πατριωτισμού. Αρνούνται οι κυβερνώντες και ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες, το λογικό δικαίωμα των Τουρκοκυπρίων, στην πολιτική ισότητα. Μεταφορικά, όπως στον γάμο, που οι προηγούμενοι εφάρμοζαν στη δημιουργία της οικογένειας.
Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα του Τσώρτσιλ, έχω σημειώσει δύο πολύ σημαδιακές παρατηρήσεις του. Γράφει ότι, τα δύο χειρότερα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσης, είναι το μίσος και ο φόβος. Πολύ χαρακτηριστικά πιστεύω, στην περίπτωση της σημερινής φυλής μας.
Στην Κύπρο, αλλά και στην Ελλάδα, υπάρχει έντονο το μίσος, λόγω της πολύχρονης δουλείας, αλλά και ο φόβος, λόγω του όγκου της Τουρκίας, στο να προχωρήσουμε και να βρούμε λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα που βιώνουμε.
Αν είναι πατριωτισμός, να χαρίζεις τη μισή σου πατρίδα στην Τουρκία, τότε, ζήτω στους εμπόρους ναρκωτικών.
ΥΓ. Παρασύρουν τον λαό, με τις τριμερείς και τετραμερείς συνάξεις, δυστυχώς και την Αθήνα, πέφτοντας τόσο χαμηλά.
