Ο Χαράλαμπος Μερακλής γράφει για τον μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη.
Όλοι εκτιμούν ανεξάρτητα ιδεολογικών και ένας πολιτικός ευρύτερης αποδοχής από όλες τις παρατάξεις πολιτικών θέσεων και τοποθετήσεων πως εκτός του ό,τι ήταν ο σημαντικότερο μουσικός της νεότερης Ελλάδας, ο οποίος σύνδεσε την τέχνη του με τους αγώνες, τους καημούς και τις προσδοκίες μιας μερίδας του ελληνικού λαού.
Ο αναφερόμενος προικισμένος καλλιτέχνης δεν υπήρξε μονάχα ένας αγωνιστής της Αριστεράς, του 1-1-4 και της αντιφασιστικής αντίστασης απετέλεσε συνάμα και μια πολιτική οξυδέρκεια που πίστευε πως για να διατηρηθούν οι αρχαίες δάφνες και ο αρχαίος πολιτισμός που εμπνέουν την μουσική του θα πρέπει να διαφυλαχθούν σαν κόρη οφθαλμού η πολιτική σταθερότητα και συνεργασία στην χώρα.
Στα 47 χρόνια της Μεταπολίτευσης ο Μίκης δεν τα πέρασε ως ένας απλός βετεράνος των αγώνων του ένδοξου παρελθόντος αλλά έδρασε και ως πολιτικό πρόσωπο πρώτης γραμμής: Ως βουλευτής, υπουργός και διαμορφωτής της κοινής γνώμης, με εμβληματικές δημόσιες παρεμβάσεις προς ποικίλες κατευθύνσεις.
Αυτή η ποικιλόμορφη δράση του, του χάρισε το άτυπο προσωνύμιο «Μίκη Μάους».
Ο πρώτος του βασικός σταθμός ξεκινά με σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς» που εκφράσθηκε πριν τις εκλογές του 1974 που επεσήμαινε παρά τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της τότε εποχής ότι του απαγορεύθηκε να δίδει συναυλίες εκτός Αθηνών να τονίζει πως «δεν υπάρχει άλλη δυνατότης εξουσίας εκτός εκείνης του Καραμανλή», τονίζοντας πως συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη του λαού για να θεμελιώσει τη δημοκρατική ζωή. Μια τέτοια αποτυχία θα φέρει χειρότερη δικτατορία από εκείνη της 21ης Απριλίου αλλά παρόμοια της δικτατορίας Πινοσέτ.
Αυτές οι μεταπολιτευτικές δράσεις και δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη έδωσαν μια διαφορετική εικόνα και διάσταση σε όσους δεν επιθυμούσαν μια εθνική καθολική ενότητα του ελληνικού λαού για να ξεδοντιασθούν τα υπολείμματα της χούντας και να δημιουργηθεί μια «Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα».
Οι αναφερόμενες κινήσεις του Μίκη Θεοδωράκη συνέτειναν ούτως ώστε να δημιουργηθεί εκ μέρους μιας μερίδας φανατικών σκοταδιστών απειλές και δράσεις κατά της ζωής του και της συζύγου του Μαργαρίτας σύμφωνα με την εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5/11/1976. Αυτές οι επιθέσεις και οι ποικίλοι πολιτικοί λειτούργησαν μηχανισμοί διαβρωτικά στις θέσεις του Μίκη και στο όλο πολιτικό σύστημα σε στιλ ενός άτυπου εμφύλιου πολέμου που τον οδήγησαν σε παραίτηση από την υπουργική του θέση και τον ανάγκασαν να ασχοληθεί με το μουσικό του έργο.
Η δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη στην ειρηνική πορεία της Αριστεράς στην Θεσσαλονίκη για ειρήνη και δημοκρατία από στοιχεία της ακροδεξιάς που δρούσαν ανενόχλητα στην χώρα ένεκα της ήττας των κουμουνιστών στον εμφύλιο πόλεμο που επικρατούσε στη χώρα και σκόρπισε τη μαυρίλα παντού στην Ελλάδα και την υποχρεωτική προσφυγιά χιλιάδων Ελλήνων προς τις τότε Ανατολικές χώρες για δεκάδες χρόνια που μερικές εκατοντάδες από αυτούς άφησαν την πνοή τους στα ξένα ως πολιτικοί πρόσφυγες, τον οδήγησαν στην ίδρυση της Οργάνωσης Νεολαίας υπό την επωνυμία «Λαμπράκη» που έδωσε δυναμικά το παρόν της στους ποικίλους αγώνες του λαού για ειρήνη – ψωμί – παιδεία – δημοκρατία.
Ο αείμνηστος πια Μίκης Θεοδωράκης παρά τις τρικλοποδιές που είχε στην μεταπολιτευτική πολιτική του ζωή πρωτοστατούσε στην δημιουργία καλών σχέσεων με τους γείτονες της Ελλάδας και στην λύση των όποιων πολιτικών διαφορών με ειρηνικά μέσα δημιουργώντας Συνδέσμους και Επιτροπές Φιλίας και Συνεργασίας σε όλες τις χώρες καθώς και συζήτησης των εκκρεμούντων διαφορών ή δίδοντας μαζικές μουσικές συναυλίες μαζί με τοπικούς μουσικούς δημιουργούς για να πλατύνει το ειρηνικό μέτωπο φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των λαών.
Η πραγματική μετεξέλιξη του Μίκη πραγματοποιήθηκε στις 16/10/1989 όπου πατήρ Μητσοτάκης τον ενέταξε στο ψηφοδέλτιο Επικράτειας της Ν.Δ.
Η εκλογή και συμμετοχή του στην Ν.Δ. ήταν καθοριστική για τους λιγότερο πολιτικοποιημένους γιατί ήταν ένα σύμβολο των αγώνων και των διώξεων της Αριστεράς όπου διά αυτού και της κυβερνήσεως Μητσοτάκη θα ερχόταν καλύτερες μέρες για την Ελλάδα και αυτό επιδιώχθηκε και με την κοινή προεκλογική συναυλία που έδωσε με τους Χατζιδάκι και Ξαρχάκο υπέρ της Ν.Δ. στις 3/11/1989 στο Καλλιμάρμαρο παρά τις διαδοχικές πολιτικές επιθέσεις που δεχόταν από όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές ελληνικές παρατάξεις κατά καιρούς λόγω των πολιτικών θέσεων που κατέθετε διαχρονικά.
Εντούτοις, η ανάμειξη του και οι κινήσεις του στα πολιτικά της χώρας αποτελούν εθνικό κεφάλαιο και καθοδήγηση για όλους τους πολιτικούς, πολιτικές ιδεολογίες και παρατάξεις πως τα άκρα αποκρίνουν τους σώφρονες πολιτικούς χειρισμούς και συμφιλιωτικές λύσεις και οδηγούν σε ακραίους εθνικισμούς με ακριβό κόστος σε ανθρώπινο και άψυχο υλικό.
