Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, γράφει με αφορμή την επέτειο της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις 16 Αυγούστου 1960, ανακηρύχθηκε το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Φυσικά, προηγήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1959, η υπογραφή των Συμφωνιών στην Ζυρίχη, από τον πρωθυπουργό της Ελλάδος Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Τούρκο ομόλογό του Αντνάν Μεντερές. Οκτώ μέρες αργότερα, στις 19 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους, ενσωματώθηκε η συμφωνία αυτή, στην τελική συμφωνία στο Λονδίνο.
Σήμερα, 1η Οκτωβρίου, κλείνουν 61 ολόκληρα χρόνια από την ύπαρξη του Κράτους μας. Ένα κράτος, το οποίο από την αρχή στηρίχθηκε σε ξύλινα πόδια. Δηλαδή, ήταν ασταθές. Και όποιος είχε την πολιτική διορατικότητα, θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι οι πρόνοιες των συμφωνιών αυτών, αργά ή γρήγορα, θα μας οδηγούσαν στην καταστροφή.
Το ερώτημα είναι: Γνώριζαν οι Άγγλοι, την κάκιστη κατάληξη που θα είχαν τα πράγματα για τους Ελληνοκύπριους; Σχεδίασαν, δηλαδή, από τη δεκαετία του ‘50, μαζί με τους Τούρκους, τη διχοτόμηση και τον διαμοιρασμό του νησιού, σε ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή πλευρά;
Η απάντηση είναι, 100% ναι. Ασφαλώς και θα το γνώριζαν. Και όπως μου είπε ένας γέροντας, που γνώρισα σε ένα καφενείο στη Λευκωσία πριν χρόνια, όταν εγκατέλειπαν οι Άγγλοι την αποικία τους, την Κύπρο, το 1960, κάποιος Άγγλος αξιωματούχος, δήλωσε: «Μας διώχνετε από την πόρτα, αλλά θα εισέλθουμε από το παράθυρο!».
Για να είμαστε όμως, εντελώς αντικειμενικοί και δίκαιοι, η ρίζα του κακού υπήρχε εξορισμού και εξαρχής. Και ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Φυσικά και έγιναν και λάθη. Όταν στην τριμερή Διάσκεψη στο Lancaster House, του Λονδίνου το 1955, με την ανοχή της Ελλάδος, δεχθήκαμε να μπει στο παιχνίδι και η Τουρκία. Η οποία, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Κύπρο. Από τη Συμφωνία της Λωζάννης του 1923 και μετά.
Κάποιοι, μέμφονται τη δική μας πλευρά, ότι ποτέ δεν απεμπολήσαμε την ιδέα της Ένωσης. Συγκεκριμένα, αναφέρονται στο γεγονός ότι, το 1967, στην ίδια την Βουλή των Αντιπροσώπων, διακηρύχθηκε ότι τελικός σκοπός μας, ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Το τραγικό στην όλη υπόθεση, νομίζω, είναι το γεγονός ότι οι γεωγραφικές συνθήκες, όπως και οι γεωστρατηγικές, ευνοούσαν τον σκοπό των Τουρκοκυπρίων. Δηλαδή το Ταξίμ – τη διχοτόμηση… Από την στιγμή, που οι τουρκικές ακτές, απέχουν από τη Βόρεια Κύπρο μόνο 36 ναυτικά μίλια. Ενώ εμείς απέχουμε πολύ περισσότερο, από την μητροπολιτική Ελλάδα.
Θα ήταν παράλειψη, να μην αναφερθούμε και στην στάση της επίσημης ελλαδικής ηγεσίας, τότε. Δεν υπήρχε το ανάλογο ενδιαφέρον και από την πλευρά τους, όσον αφορά την εθνική αποκατάσταση τού νησιού. Δεν συμμερίζονταν τους πόθους των Ελληνοκυπρίων για Ένωση. Ο λεγόμενος, Γέρος της Δημοκρατίας, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε δηλώσει σε κάποιους εκπροσώπους των Κυπρίων, που των επισκέφθηκαν, ζητώντας την ενσωμάτωση της Κύπρου: «Η Ελλάς κύριοι, αναπνέει με δύο πνεύμονας. Τον Αγγλικό και τον Αμερικανικό. Δεν μπορώ λοιπόν, να οδηγήσω τη χώρα μου, εις την ασφυξία».
Εν πάση περιπτώσει, τα χρόνια παρήλθαν και με πολλές προσπάθειες, μπορέσαμε και ανασηκωθήκαμε από τις στάχτες της καταστροφής του ’74, οικοδομήσαμε μία Κύπρο οικονομικώς ανεπτυγμένη και ευημερούσα. Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια, αδίκως συζητούσαμε περί Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Φανταστείτε! Παρήλθαν 47 τόσα χρόνια, συζητώντας για το τίποτα! Και να τσακωνόμαστε και αναμεταξύ μας. Τη στιγμή, που στόχος της Τουρκίας, ήταν τα δύο κράτη.
Όμως, είναι πράγματι, αυτός ο στόχος της; Διερωτώμαι, αν έχουν δίκιο κάποιοι, οι οποίοι διατείνονται ότι, η λύση δύο κρατών, δεν συμφέρει στην Τουρκία. Η οποία επιδιώκει σταδιακά, την ενσωμάτωση ολοκλήρου της Κύπρου, όπως έγινε με το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας, στη βόρειο Συρία το 1939! Όταν οι κάτοικοί του, (με την εθνοκάθαρση των περισσότερων από τους Άραβες και Αρμένιους κατοίκους που αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού και αφού η Τουρκία μετέφερε δεκάδες χιλιάδες Τούρκους στο σαντζάκι της Αλεξανδρέττας για να εγγραφούν ως πολίτες και να ψηφίσουν), ψήφισαν την ένωση τους με την Τουρκία. Χωρίς πόλεμο, χωρίς να ανοίξει μύτη.
Δεν γνωρίζω ποιο είναι το χειρότερο. Σε ποιο εκ των δύο ενδεχόμενων, εξασφαλίζεται τουλάχιστον, η ύπαρξη της κρατικής μας οντότητος, ως Κυπριακή Δημοκρατία; Σκεφτείτε το.
