O Γιάννης Ιωαννίδης γράφει για τον μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη και αγωνιστή, Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί πλέον ιστορική παρακαταθήκη για τον ελληνικό λαό αλλά και την οικογένειά του. Άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του μεγάλου οικουμενικού μουσουργού, συμβάλλοντας στον εμπλουτισμό της μουσικής δημιουργίας ανά τον κόσμο. Μαζί με τον «Ζορμπά» και το μπουζούκι έχουν καταξιωθεί πλέον ως μέρος της παγκόσμιας μουσικής κληρονομιάς.
Το έργο του είναι αξιοζήλευτο από κάθε άποψη. Δεν είναι απλό ούτε απλοϊκό. Δεν γίνεται ανάγνωση σ’ ένα επίπεδο και ουχί ξεκομμένο από την ιστορία της Ελλάδας του ’40 μέχρι και σήμερα. Γνωρίζοντας βιωματικά ο ίδιος από πρώτο χέρι τη ξένη εισβολή και κατοχή των Μουσολίνι και Χίτλερ, που είχε συνέχεια με τη ληστρική επίθεση των δυτικών ΝΑΤΟϊκών σε βάρος της χώρας και του λαού του, μέσα από τoν εμφύλιο, τα ξερονήσια και τις φασιστικές δικτατορίες, δεν μένει ασυγκίνητος. Εμπλέκεται έντονα και αποφασιστικά στο αγωνιστικό πολιτικό πεδίο, γεμίζοντας τις δράσεις του με τον διαπρύσιο αγωνιστικό πολιτικό λόγο, πέραν του στίχου και της μουσικής.
Είναι ένα πεδίο δράσης όπου ανάδειξε τα «θέλω» του απελευθερωτικού αγώνα με την ιδεολογικοπολιτική ταξική μάχη κατά των ξένων αφεντικών μα και των εκπροσώπων τους εντός της χώρας. Μέσα από αυτή την πολυετή πολιτική του δράση και σε συνάρτηση με τη δημιουργία ενός γνήσια λαϊκού μουσουργού, αποφάσισε στο τέλος της φυσικής του παρουσίας, προτού εγκαταλείψει τα εγκόσμια, έναν επίλογο ουσιαστικό. Έναν επίλογο καθόλα ταξικό, φιλολαϊκό και ταυτόχρονα επαναστατικό μέσα σ’ αυτή τη βαρβαρότητα όπου έχε πληγεί και βιώνει η ανθρωπότητα.
Η επιλογή αυτή δεν ήταν άλλη από το κάλεσμα στις νεότερες γενιές να δουν, μέσα από την πάλη και το δημιουργικό μουσικό του έργο, το ΚΚΕ. Το πολιτικό, ιστορικό, πρωτοποριακό καθοδηγητικό κόμμα των εργαζόμενων και του λαού της Ελλάδας. «Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες», λέει ο Αλέκος Παναγούλης και αυτός τον μελοποιεί ως στίχος που συντροφεύει μόνιμα τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες στην πάλη για τα δικαιώματα και τις παροχές που ενώ επιβάλλεται να έχουν στο πέρασμα για μιαν αξιοπρεπή διαβίωση, οι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης εργασίας και το καπιταλιστικό σύστημα που τους υπηρετεί τα επιβουλεύονται και τα καταστρατηγούν.
Αυτή του η απόφαση είναι ριζοσπαστική, καθόλα προοδευτική και πάνω απ’ όλα διαχρονική που παραπέμπει στο σήμερα, στο αύριο, στο μέλλον. Παραπέμπει και στην ανάγκη συνεχούς οργανωμένης πάλης για δικαίωση των αδυνάτων ευπαθών ομάδων, αλλά και των ίδιων των χαμηλόμισθων, των μικρομεσαίων στρωμάτων, των αγροτών. Για την επανάσταση του λαού κατά των αφεντικών και των ξένων ιμπεριαλιστικών κύκλων που επιβουλεύονται τη χώρα του, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της, τη γνήσια, παντοτινή Ελευθερία. Για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη κοινωνικο-οικονομική του βάση. Τη δημιουργία του σοσιαλιστικού οράματος, την πραγμάτωση των ονείρων και των προσδοκιών της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε συνθήκες ασφάλειας και ειρήνης για τον λαό.
Αυτό είναι το επιμύθιο του κορυφαίου Έλληνα μουσικοσυνθέτη. Αυτό επέλεξε να προτείνει στις επόμενες γενιές και είναι, ίσως, η κορυφαία πολιτική πράξη της ζωής του. Μιας δημιουργικής, πλούσιας αντιστασιακής πορείας στο χρόνο με αγώνες, με θυσίες, με αδάμαστο αγέρωχο πνεύμα. Για σχεδόν έναν αιώνα έφτιαξε πλούτο στο μυαλό και στην καρδιά, για τον κόσμο του πνεύματος, του πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών. Έδωσε χαρά, ελπίδα και «στέρεα» όνειρα στους φτωχούς, τους περιθωριοποιημένους, τους εκμεταλλευόμενους και τις όπου δη εστίες ανατροπής της άρχουσας τάξης. Οι καιροί, παρά τον «βάρβαρο» χαρακτήρα που κουβαλούν, είναι μεταβαλλόμενοι μέσα από αντίσταση και αγώνα συνειδητό, ταξικό.
Μοναδικός και αθάνατος ο μεγάλος δημιουργός και αγωνιστής Μίκης Θεοδωράκης. Δίκαια και δικαιωματικά κατατάσσεται στους παγκόσμιους μουσουργούς του 20ού και του 21ου αιώνα. Αλλά το ίδιο δίκαια και δικαιωματικά κατατάσσεται και στους παγκόσμιους αγωνιστές για τις παγκόσμιες και πανανθρώπινες οικουμενικές αξίες.
Αιώνια η μνήμη του και διαχρονικές στον αιώνα τον άπαντα οι παρακαταθήκες του!
