Ο Νίκος Τινής διατυπώνει σκέψεις και προβληματισμούς του γύρω από το Κυπριακό και τη λύση που πρέπει η πλευρά μας να αναζητήσει. 

Ο αρχικός σκοπός του Απελευθερωτικού Αγώνα 1955-59 που μετέβαλε ριζικά τη ζωή στη Κύπρο και στάθηκε η αρχή μιας νέας εποχής για την ανεξαρτησία στη ιστορία της Κύπρου, δεν ήταν η ανατροπή, ούτε η μεταβολή της υφιστάμενης κοινωνικής τάξης, αλλά η διατήρηση των πολιτικών ελευθεριών και ο τερματισμός της αποικιοκρατίας και η σταθεροποίηση της δημοκρατίας με την εκλογή για πρώτη φορά Προέδρου. Δυστυχώς, στα πρώτα στάδια δημιουργήθηκαν ανάγκες, όπως η εξωτερική βοήθεια μέχρι η Κυπριακή Δημοκρατία να κατορθώσει να γίνει αυτάρκης. Επίσης, δημιουργείται πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικών διαφορών, που δεν αφορά το χρήμα ή μόνον τα αγαθά αλλά τους δήμους, μια ειδικής μορφής, θρησκευτικής και ρατσισμού, σχέση, μια ετερογένεια όσον και στον τομέα των θεσμών.

Μετά την τουρκοκυπριακή ανταρσία ο Πρόεδρος Μακάριος με τα δεκατρία (13) Σημεία αμφισβητούσε το ΒΕΤΟ και ήταν έτοιμος να συζητήσει, πέραν του ΒΕΤΟ και τα συστήματα της εξουδετέρωσης οικονομικών και άλλων διαφορών για την ομαλή λειτουργία του κράτους.

Σήμερα η Κύπρος θεωρείται ένα ανεξάρτητο κράτος (δεν είναι αποικία του βρετανικού στέμματος) άρα έχει το δικαίωμα να ζητήσει την βοήθεια άλλου δυνατού κράτους για υπεράσπιση αυτής της ανεξαρτησίας. Σημαντικό είναι να εξασφαλιστεί τόσο το συναίσθημα της εθνικής ενότητας, όσο και τους κατάλληλους θεσμούς, για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και αντιπαραθέσεις. Πρώτος στόχος η ανάκτηση της πλήρης ελευθερίας, προβάλλοντας σχέδιο λύσης του Κυπριακού, για ένα κανονικό κράτος, ενιαίον κι’ αδιαίρετον.

Χρειαζόμαστε ένα νέο Ηγέτη τάχιστα, που να ξέρει να αντιστέκεται σθεναρά προς τις υποδείξεις Τουρκίας και Αγγλίας, να μη τρέφεται με ψευδαισθήσεις εξημέρωσης του θηρίου ή να έχει ανεπίσημες επαφές εν όψη μιας ειρήνης που δεν θα προϋποθέτει την απόλυτη ανεξαρτησία, και εξουδετέρωση της πέμπτης φάλαγγας, που βασίζεται η βρετανική πολιτική για επιβολή της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η λύση του Κυπριακού πρέπει να προέλθει τόσο από τις εγγυήτριες δυνάμεις, τις δύο κοινότητες της νήσου και την Κυπριακή Δημοκρατία στην παρουσία ασφαλώς και του ΟΗΕ.

Ο αγώνας της Κύπρου εναντίον της τουρκικής κατοχής πρέπει να είναι απελευθερωτικός και όχι αλλαγή του κοινωνικού μας συστήματος και των πολιτικών θεσμών, η διεθνοποίηση του προβλήματος πρέπει να τεθεί σε ετήσια βάση, η ΚΔ βρίσκεται σε κίνδυνο ύπαρξης της, η συνεχής εμπόλεμη κατάσταση πρέπει να κρατεί όλους σ’ επιφυλακή.

Η Κύπρος (αξιόπιστη) έχει μοναδική εμπειρία προσφυγών στο Σ.Α. του ΟΗΕ, που πρέπει να αξιοποιήσουμε, γιατί είναι και η μοναδική χώρα στον κόσμο που βρίσκεται μέρος της υπό τουρκική κατοχή και οι κάτοικοι της θεωρούνται είδος προς εξαφάνιση (υπάνθρωποι).

Πρέπει να υπάρξει μια προσπάθεια αποβολής του φόβου που δημιούργησε η κατοχή, και ενωμένοι σε ένα συγκεκριμένο σκοπό, όχι της ρατσιστικής ΔΔΟ, αλλά σ’ ένα αγώνα, στον οποίο να λάβουν μέρος  όλες οι κοινωνικές δυνάμεις.

Πρέπει να ξεπεραστούν πολλές άλλες δοκιμασίες, κυρίως όταν οι πρώτοι πρόεδροι της Κ.Δ., μετά θάνατο του Μακαρίου, δεν στάθηκαν ικανοί να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν το πρόβλημα της κατοχής. Η απαισιοδοξία στον κυπριακόν Ελληνισμό είναι τόσο διαδεδομένη, (η διαφθορά, η ατιμωρησία, η χειραγώγηση Προέδρων και άλλων αξιωματούχων, η συμπαιγνία δικαστών και δικηγόρων, η φοροδιαφυγή κ.λ.π.) που πρέπει ο λαός να επιλέξει μια ειρηνική επανάσταση και να ζητήσει πρόωρες προεδρικές εκλογές, για να μπορέσει να εκλέξει το νέο του Ηγέτη, μακριά από τις χειραγωγήσεις των διζωνικών κομμάτων.

Ας κοιτάξουμε και ’μεις το συμφέρον της Κ.Δ. οχυρώνοντας τη στρατιωτικά και πολιτικά, έναντι της τουρκικής βουλιμίας.

Υ.Γ. Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο. Λένε πως πρέπει ο άνθρωπος την πατρίδα ν’ αγαπά, όμως ποιό από τα δύο κομμάτια;