Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, γράφει για το ζήτημα της ευθανασίας, αναφέροντας την προσωπική του ιστορία.
Αυτές τις μέρες, συζητείται το θέμα της ευθανασίας. Βλέπουμε ότι σε ορισμένες χώρες, ήδη, είναι νόμιμη η ενέργεια αυτή . Ισπανία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο και Καναδάς, είναι οι πρώτες χώρες που νομιμοποίησαν το δικαίωμα του πάσχοντος, να θέσει τέρμα στο μαρτύριο του. Και διαβάζουμε στον Τύπο, ότι περί τους 6.361 συνανθρώπους μας, το 2019 στην Ολλανδία, έκαναν χρήση, του αυτονόητους αυτού δικαιώματος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τις τελευταίες μέρες του παιδιού μου, του Άκη μου, τον Δεκέμβριο του 2013, στο Ογκολογικό νοσοκομείο, «Άγιοι Ανάργυροι», στο Πανόραμα Κηφισιάς, στην Αθήνα. Ήμασταν με την μητέρα του, δίπλα του συνεχώς, θυμάμαι. Μέρες πικρές, άχαρες και τραγικές, που σημάδεψαν τη ζωή μας για πάντα… Δεν θα φύγουν από το μυαλό μου, τα λόγια του, ένα πρωί όταν ξύπνησε, με εκείνη την μάσκα οξυγόνου. Όταν μας κοίταξε, και είπε, «μα πάλι ξύπνησα; Δεν αντέχω άλλο τούς πόνους…». Και ένα δάκρυ, είδα να τρέχει από τα μάτια του…
Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι καιρός, ιατροί, επιστήμονες και νομικοί να δούνε ξεκάθαρα το θέμα αυτό, πρακτικά και να αφήσουν τα περί ηθικής και βίο-ηθικής. Αν η ζωή του ανθρώπου, καταντά τόσο ανυπόφορη, τόσο δυσβάστακτη, λόγω μιας οποιασδήποτε ασθένειας επώδυνης, που τον βασανίζει για καιρό, χωρίς την παραμικρή ελπίδα βελτίωσης, πρέπει να έχουν το δικαίωμα οι συγγενείς, να θέτουν τέρμα στο μαρτύριο και την ταλαιπωρία του.
Και απορώ, γιατί στέκεται εμπόδιο η Εκκλησία. Δεν το καταλαβαίνω. Η Εκκλησία δεν είναι αυτή, που μας διδάσκει, ότι αυτή η ζωή, τα εγκόσμια, είναι προσωρινή; Είναι πρόσκαιρη; Και ότι η ψυχή είναι αθάνατη; Συμπληρώνοντας πως η άλλη ζωή, είναι η μετάβαση στον αληθινό κόσμο; Πλησίον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Βρίσκω αδικαιολόγητη την στάση αυτή της Εκκλησίας.
Αν μας έδωσε ο Θεός την ευκαιρία να ζήσουμε λίγα χρόνια, μας την έδωσε, ασφαλώς, για να ζήσουμε υγιείς και να χαιρόμαστε, έστω αυτά τα λίγα χρόνια που ζούμε στη γη. Δεν νομίζω να ήθελε και ο ίδιος ο Παντοκράτορας, ο Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου, να βλέπει ένα από τα δημιουργήματα του, να λιώνει μέρα με τη μέρα και να υποφέρει. Όπως π.χ. στην περίπτωση του παιδιού μου, που έλιωνε μέρα με τη μέρα, και κατάντησε σκελετός, γιατί δεν μπορούσε να τραφεί.
Τώρα, αν θέλουν να της προσδώσουν το όνομα, υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ή κάτι άλλο, αυτό είναι ένα θέμα εντελώς τυπικό.
Νομίζω πως πρέπει, όταν η ομάδα των ιατρών, που παρακολουθούν τον πάσχοντα, συμφωνούν, ότι θεραπεία δεν πρόκειται να υπάρξει σε καμιά περίπτωση, να θέτουν το θέμα ενώπιον Δικαστηρίου και αμέσως να εκδίδεται απόφαση για τον τερματισμό τΗς ζωής του ανθρώπου που υποφέρει. Εξάλλου και η λέξη η ίδια, αποτελείται από το ευ, που σημαίνει καλώς και θάνατος. Άρα προφανώς και η λέξη ευθανασία, παραπέμπει σε ένα γαλήνιο, ήσυχο τέλος. Έστω και αν είναι με την παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα. Αυτό, δεν έχει σημασία..
Καλώ λοιπόν, τους ιεράρχες, να κάνουν δεύτερες σκέψεις και να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Είμαι βέβαιος, ότι ο Θεός της Αγάπης, ο Κύριος της Σοφίας και της αρμονίας, θα συμφωνήσει στο ύψιστο για όλους μας, σοβαρό αυτό, θέμα.
