Ο κόσμος που έχουμε δημιουργήσει είναι τόσο επιφανειακός, τόσο ψεύτικος, τόσο άσχημος, όταν κανείς κοιτάζει πίσω από τα παρασκήνια. Και στολίζουμε τα παρασκήνια με την ελπίδα, ότι στο τέλος τα πράγματα κάπως θα διορθωθούν. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν παίρνουν τη ζωή στα σοβαρά, εκτός, ίσως, όταν πρόκειται να κερδίσουν χρήματα, να αποκτήσουν ισχύ, η όταν επιδιώκουν σεξουαλικούς ερεθισμούς. Δεν θέλουν να αντικρύσουν τις άλλες περιπλοκές της ζωής, και αυτός είναι ο λόγος που όταν τα παιδιά τους μεγαλώσουν, έχουν τέτοια έλλειψη ωριμότητας και ακεραιότητας, όπως και οι γονείς τους, πολεμώντας διαρκώς με τον εαυτό τους όπως και με τον κόσμο.
Λέμε με τόση ευκολία ότι αγαπούμε τα παιδιά μας, αλλά υπάρχει πράγματι αγάπη στη καρδιά μας, όταν δεν θέλουμε να επιφέρουμε μια ριζική μεταμόρφωση σε αυτή την καταστρεπτική κοινωνία; Κι όσο περιμένουμε από τους ειδικούς να μορφώσουν τα παιδιά μας, αυτή η σύγχυση και η αθλιότητα θα εξακολουθεί, γιατί οι ειδικοί, επειδή ενδιαφέρονται για το μέρος και όχι για το σύνολο, είναι και αυτοί μη ολοκληρωμένοι. Αντί η εκπαίδευση να είναι η πιο τιμητική και η πιο υπεύθυνη απασχόληση, θεωρείται σήμερα καταφρονημένη, και οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί είναι κολλημένοι σε μια ρουτίνα. Δεν ενδιαφέρονται στη πραγματικότητα για την ακεραιότητα του ανθρώπου και τη νοημοσύνη, αλλά για τη μετάδοση πληροφοριών, και ένας άνθρωπος που μεταδίδει μόνο πληροφορίες, ενώ ο κόσμος γκρεμίζεται τριγύρω του, δεν είναι ένας εκπαιδευτής. Ένας εκπαιδευτής δεν είναι ένας απλός μεταδότης πληροφοριών. Είναι ένας που δείχνει το δρόμο προς τη σοφία, προς την αλήθεια. Η αλήθεια είναι απείρως πιο σημαντική από τον δάσκαλο. Η αναζήτηση για την αλήθεια είναι θρησκεία, και η αλήθεια δεν ανήκει σε καμιά χώρα, σε καμιά πίστη, δεν βρίσκεται σε κανένα τέμενος, σε κανένα ναό ή εκκλησία. Χωρίς την αναζήτηση της αλήθειας, η κοινωνία σύντομα καταρρέει. Για να δημιουργήσουμε μια καινούργια κοινωνία, πρέπει ο καθένας από εμάς να είναι ένας αληθινός δάσκαλος, κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε και τα δύο: και μαθητές και δάσκαλοι.
Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας. Αν θέλουμε να δημιουργηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων, εκείνοι που διδάσκουν μονάχα για να κερδίσουν τα προς το ζειν δεν μπορούν ασφαλώς να έχουν θέση σαν δάσκαλοι. Το να θεωρούμε την εκπαίδευση σαν ένα μέσο βιοποριστικό, είναι σαν να εκμεταλλευόμαστε το παιδί για το δικό μας το συμφέρον. Αληθινός δάσκαλος δεν είναι εκείνος που ιδρύει μιαν επιβλητική εκπαιδευτική οργάνωση, ούτε εκείνος που είναι ένα όργανο των πολιτικών, ούτε εκείνος που είναι δεμένος σ’ ένα ιδεώδες, σε μια πεποίθηση η σε μια χώρα. Ο αληθινός δάσκαλος είναι εσωτερικά πλούσιος, και γι’ αυτό δεν ζητά τίποτε για τον εαυτό του. Δεν είναι φιλόδοξος και δεν ζητά δύναμη υπό οποιανδήποτε μορφή, ούτε χρησιμοποιεί τη διδασκαλία σαν ένα μέσο για να αποκτήσει θέση η αυθεντία, κι επομένως είναι ελεύθερος από την πίεση της κοινωνίας και τον έλεγχο των κυβερνήσεων. Τέτοιοι δάσκαλοι έχουν την πρωτεύουσα θέση σε μια φωτισμένη κοινωνία, γιατί ο αληθινός πολιτισμός, η αληθινή ανάπτυξη, δεν στηρίζεται στους μηχανικούς και τους τεχνικούς, αλλά στους εκπαιδευτικούς.
