Ο πατήρ Σάββας Μιχαηλίδης, ιερέας της Ρωσικής Εκκλησίας της Μητροπόλεως Λεμεσού εξηγεί τι τον οδήγησε στη μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματός του.
Το ένα τρίτο του λαού δεν ψηφίζει στις εκλογές και οι πολιτικοί θεωρούν ή αφήνουν να νοηθεί ότι η στάση αυτή είναι ανεύθυνη, αφού επιτρέπει σε άλλους να καθορίζουν την πολιτική ηγεσία του τόπου. Θα μιλήσω μόνο για τη δική μου περίπτωση αναφέροντας τους λόγους που σταδιακά με οδήγησαν στην μη άσκηση του «εκλογικού δικαιώματός μου».
Κατ’ αρχάς έχω παλαιές κακές εμπειρίες από το επίπεδο και την συμπεριφορά ορισμένων βουλευτών της Επιτροπής Νομικών της Βουλής, όταν προ πολλών ετών ως λαϊκός κλήθηκα να εκφράσω τις απόψεις μου για τα θέματα της νομιμοποιήσεως των εκτρώσεων και της ομοφυλοφιλίας. Στο πρώτο ζήτημα κλήθηκα υπό την ιδιότητα του προέδρου του Συνδέσμου Προστασίας του Αγέννητου Παιδιού, ενώ στο δεύτερο ως οργανωτής εκδηλώσεως κατά του νομοσχεδίου για την νομιμοποίηση της ομοφυλοφυλίας. Αναγνωρίζω ότι σήμερα δεν είναι σοβαρή δικαιολογία για την αποχή από τις εκλογές μια κακή εμπειρία με βουλευτές μιας άλλης εποχής. Ανάμεσα σε εξακόσιους υποψηφίους βουλευτές ασφαλώς μπορώ να προσδιορίσω ανθρώπους με ικανότητες και ηθικές αρχές.
Οι λόγοι της συνεχιζόμενης αποχής μου από τις εκλογές είναι βαθύτεροι και σχετίζονται με τις εγγενείς αδυναμίες της σύγχρονης δυτικού τύπου Δημοκρατίας και τον ρόλο των κομματαρχών. Συστήνω στους πολιτικούς μας και σε κάθε ενδιαφερόμενο να διαβάσουν το βιβλίο «First Democracy: The Challenge of an Ancient Idea» του Αμερικανού καθηγητή της Ηθικής και της Φιλοσοφίας, Paul Woodruff. Πρόκειται για μια ανάλυση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και τη σύγκρισή της με τη σύγχρονη Δημοκρατία. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, παρά το ότι απέκλειε τις γυναίκες και τους δούλους και παρά τον κίνδυνο του επηρεασμού της Εκκλησίας του Δήμου από δημαγωγούς, υπερείχε της σύγχρονης Δημοκρατίας σε δύο κυρίως θέματα: α) Στην άμεση συμμετοχή των Αθηναίων πολιτών στα πολιτειακά όργανα και β) στις ασφαλιστικές δικλίδες που απέτρεπαν αυτό που ονομάζουμε σήμερα αλαζονεία της εξουσίας. Αντιθέτως, τα κόμματα της σύγχρονης Δημοκρατίας μια φορά κάθε τέσσερα, πέντε χρόνια επιζητούν την ψήφο του λαού, ενώ επιτρέπουν την καλλιέργεια της προσωπολατρείας του αρχηγού του κόμματος, προς τον οποίο κατά κανόνα υπακούουν οι απλοί βουλευτές για ευνόητους λόγους. Αν πραγματικά θέλουν οι βουλευτές να επιστρέψει στην κάλπη μεγάλο μέρος αυτών που σήμερα απέχουν από τις εκλογές, πρέπει τουλάχιστον να θεσμοθετήσουν την οριζόντια ψηφοφορία.
Τέλος υπάρχουν και ορισμένοι θεολογικοί λόγοι που με κάνουν να έχω μια σχετική αδιαφορία για τις θέσεις των πολιτικών για το εθνικό θέμα. Συνήθως, οι πολιτικοί εκθέτουν τις απόψεις τους για το Κυπριακό με την αυτοπεποίθηση των «ειδικών», τονίζοντας ότι η πάροδος του χρόνου δεν μας συμφέρει. Ουδείς άνθρωπος μπορεί να προβλέψει τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας και στην περιοχή μας. Εξ άλλου το γνωστό γραφικό χωρίον «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοις δε δίδωσι χάριν» (Επιστ. Ιακώβου 4,6) ισχύει και για την αλαζονεία των εθνών και της ηγεσίας τους. «Έσσεται ήμαρ» (Ιλιάς Δ 164, Ζ 448) και για την αλαζονεία της σημερινής Τουρκίας, όπως συνέβη και με την Ναζιστική Γερμανία. Ένας εβραίος κρατούμενος σε ναζιστικό στρατόπεδο εξοντώσεως βλέποντας τα γυναικόπαιδα να οδηγούνται στον θάλαμο αερίων, σήκωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε στον Θεό να τους σώσει. Δεν έγινε τίποτε, όλοι θανατώθηκαν και ο εβραίος ανεφώνησε: «Δεν υπάρχει Θεός». Και όμως κανένα άλλο γεγονός στη δισχιλιετή ιστορία της εβραϊκής διασποράς δεν βοήθησε στην επάνοδό της στην πατρώα γη και στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ όσο το Ολοκαύτωμα. Ο Θεός επεμβαίνει στην ιστορία των λαών μετατρέποντας το πικρό σε γλυκύ, ακόμη και μετά από πολλούς αιώνες. Απλά, εμείς είμαστε ανυπόμονοι. Θέλουμε λύση εδώ και τώρα των εθνικών προβλημάτων, ενώ οι στόχοι μας στην σύντομη γήινη ζωή μας περιορίζονται στα υλικά αγαθά και στην «δόξα των ανθρώπων».
