Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, γράφει για νόμους και κανονισμούς που, κατά τη γνώμη του, η κυβέρνηση πρέπει να θεσπίσει προς αντιμετώπιση της πανδημίας κι όσων αρνούνται να εμβολιαστούν.
Ποιος το περίμενε, ότι ήδη στις αρχές του καλοκαιριού, θα βλέπαμε αύξηση των κρουσμάτων σε τριψήφιο αριθμό; Ο μεταλλαγμένος ιός Δέλτα, μας δείχνει τα δόντια του! Και η δημιουργία δύο αντίθετων τάσεων στην κοινωνία, δηλαδή αυτών που είναι υπέρ του εμβολίου και εκείνων που αντιτίθενται σε αυτό, μόνο κινδύνους εγκυμονεί!
Ας δούμε λίγο ορθολογικά το θέμα. Προσωπικά, είχα τις επιφυλάξεις μου για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού. Ερευνώντας όμως μετά από πολύ σκέψη το θέμα, αποφάσισα ότι ο εμβολιασμός είναι μονόδρομος. Δηλαδή, δεν μπορείς να δημιουργήσεις ένα τείχος ανοσίας, αν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν εξασφαλίσει τα απαραίτητα αντισώματα. Και σύμφωνα με τους επιστήμονες, χρειάζεται τουλάχιστον ένα 80% του πληθυσμού να έχει κάνει το εμβόλιο, για να ελπίζουμε σε ανακοπή του τέταρτου κύματος της πανδημίας. Οι αμφισβητούντες το εμβόλιο, καταφεύγουν σε απλοϊκά επιχειρήματα τού τύπου: «Κάποια κέντρα εξουσίας θέλουν να μειώσουν τον πληθυσμό της γης!» Άλλοι πάλι, φοβούνται τις μελλοντικές παρενέργειες του εμβολίου σε 3-4 χρόνια. Ορισμένοι μιλούν για τσιπάκια και άλλες ανοησίες. Σκέφτηκα, ότι εδώ πρέπει η κυβέρνηση να επέμβει αποφασιστικά και να λάβει ρηξικέλευθες αποφάσεις.
Μεταξύ άλλων, προτείνω να θεσπισθούν σε νόμο τα εξής: 1) Να απαγορεύεται στους μη εμβολιασθέντες η είσοδος σε κέντρα εστίασης και διασκέδασης. 2) να στερηθούν τη δυνατότητα ταξιδιού με αεροπλάνο 3) θα μπορούσε να μπει ένας φόρος, ας τον ονομάσουμε φόρος παράλειψης εμβολιασμού (ΦΠΕ). Όταν καλούνται να πληρώσουν φόρο οι πολίτες αυτοί, να επιβαρύνονται με 150 έως 200 ευρώ επιπλέον. Τα χρήματα αυτά, θα πηγαίνουν σε ένα ταμείο προς δημιουργία στα νοσηλεύτρια, επιπλέον δωματίων για τους ασθενείς με κορωνοϊό, ή προς αγορά εξοπλισμού των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας. Κάποιοι θα διαφωνήσουν και θα μου πουν, ότι αυτά παραβιάζουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα στην ελευθερία διακίνησης κ.λπ. Το σκέφτηκα και αυτό. Η απάντηση είναι: Μα οι νόμοι και οι κανονισμοί, δεν είναι για να μας κάνουν τη ζωή πιο ευχάριστη, αλλά για να δημιουργούν συνθήκες ασφαλείας στο σύνολο της κοινωνίας. Π.χ. γιατί είναι παράνομο να μην φοράς ζώνη ασφαλείας; Γιατί είναι παράνομο να κάνεις χρήση ναρκωτικών ουσιών; Γιατί είναι παράνομο να σκοτώνεις, ή να τραυματίζεις τον συνάνθρωπό σου; Ή να τρέχεις με 200 χιλιόμετρα την ώρα στον αυτοκινητόδρομο; Και σκέφτομαι εδώ, ότι πάνω και από τη ζωή μας την ίδια, προέχει το κοινό καλό. Δεν μπορείς να έρχεσαι να μου στερείς το δικαίωμα της ασφάλειας και της υγείας, διότι έχεις παράλογες αμφιβολίες και ενδοιασμούς για τα εμβόλια… Ας θυμηθούμε τον Σωκράτη. Που δέχτηκε να πιεί το κώνειο, πιστός στους νόμους της Πολιτείας, ενώ μπορούσε να το αποφύγει. Προτίμησε τον θάνατο, για να δείξει με το παράδειγμα του, ότι η υπακοή στους νόμους που αποσκοπούν στο συνολικό καλό της κοινότητας, είναι πάνω από όλα.
