Ο Χαράλαμπος Μερακλής γράφει πως ο διαχρονικός παραγόμενος πολιτισμός δεν έχει συγκεκριμένη φυλή, εθνότητα, ομάδα, πολιτική ταυτότητα και θρησκεία.
Στις μέρες μας, όπως επισημαίνει ο Ολλανδός ιστορικός, ΄Ιαν Μπουρουμά, σε διάφορα αμερικάνικα πανεπιστήμια και σε διάφορες ιδεολογικές ομάδες κατηγορούν τον Διαφωτισμό και την κλασική κουλτούρα για ρατσισμό επειδή όπως καταλήγουν δικαιολογούν την «λευκή ανωτερότητα».
Είναι γεγονός πως ο Διαφωτισμός μπορεί να σημαίνει κάμποσα πράγματα που είναι ένα σύνολο ετερόκλητων στοχαστών κυρίως του 18ου αιώνα που αμφισβήτησαν το θρησκευτικό δόγμα με μια ορθολογική φιλοσοφία ή ένα σύνολο λίγο ως πολύ συνεκτικών αξιών, βασιζομένων στην εκκοσμίκευση και την πνευματική ελευθερία.
Οι επικριτές του Διαφωτισμού προέρχονται από την Δεξιά – Αριστερά και τον Γάλλο αντιδραστικό στοχαστή, Ζοζέφ ντε Μεστρ (1753- 1821) επειδή φοβόταν την απώλεια της θρησκευτικότητας που θα οδηγούσε στην ηθική εξαχρείωση και στην κοινωνική αταξία και πως οι στοχαστές του Διαφωτισμού δημιούργησαν μια ιεραρχία στην Ελλάδα και Ρώμη και τις τοποθέτησαν ψηλά επειδή ήταν λευκοί και οι υπόλοιποι τοποθετήθηκαν χαμηλά.
Επίσης, πως ο Διαφωτισμός χρησιμοποιήθηκε από διάφορες ομάδες και χώρες για να προωθήσουν με ανώνυμα μέσα την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού, των θρησκευτικών δογμάτων της Δύσης, του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού. Οι επικριτές του φιλελευθερισμού τον βλέπουν σαν ένα φύλλο συκής για την αποικιοκρατία και τον ρατσισμό. Με τις αναφερόμενες κριτικές είναι ανάγκη να συμπεριλάβουμε και τις περιθωριοποιημένες φωνές και να καταπολεμήσουμε τη λευκή ανωτερότητα που σχετίζεται με τις διανοητικές παραδόσεις γιατί αυτές δεν πρέπει να μετατραπούν σε φυλετικό ζήτημα επειδή ο πολιτισμός έχει μια οικουμενικότητα και ο ανθρώπινος λόγος δεν περιορίζεται σ’ ένα συγκεκριμένο πολιτισμό, ή φυλή και καθεστώτα.
Θα πρέπει ως ανθρωπότητα να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια και από εκείνες τις νοοτροπίες ότι τα ισχυρά κράτη θα πρέπει να επιβάλλουν τις πεποιθήσεις τους, αξίες και ιδεολογίες τους διά της βίας όπως συνέβη στην περίπτωση του Ναπολέοντα που ήθελε να καθυποτάξει τα άλλα έθνη για να επιβάλει τις αρετές της ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης που εκφράσθηκαν διά της Γαλλικής Επανάσταση ή με τις θέσεις των ΗΠΑ που προσπάθησαν διαχρονικά να εισβάλλουν σε άλλες χώρες για να επιβάλλουν διά της βίας τη δημοκρατία ή το πολιτικό καθεστώς τους καθώς επίσης και τα πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης και διοίκησης τους. Εκτός των αναφερόμενων χωρών και η Γερμανία προσπάθησε να επιβάλει το γερμανικό πνεύμα του 19ου αιώνα.
Οι αναφερόμενες δράσεις των ισχυρών να εισβάλουν τις πολιτικές και αξίες τους διά της βίας εκτός από τις συνέπειες που επέφεραν αυτοί οι απερίσκεπτοι πόλεμοι επέφεραν και παγκόσμια αντίδραση και ώθηση για ανάπτυξη κινημάτων για διατήρηση των αυτοχθόνων αξιών, εθίμων, παραδόσεων επειδή δεν κατάγονται από κοινό αίμα και κοινή γη.
Θα πρέπει να εμφυτεύσουμε στο μυαλό μας ότι ο διαχρονικός παραγόμενος πολιτισμός και κουλτούρα δεν έχουν συγκεκριμένη φυλή, εθνότητα, ομάδα, πολιτική ταυτότητα και θρησκεία. Όλες οι διασκορπισμένες αρχαιότητες είναι σε όλα τα μέρη του κόσμου όπως όλα τα αξιόλογα έργα λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, τεχνικής, ζωγραφικής προέρχονται μέσα από το χωνευτήρι του πόνου, λύπης, χαράς και ευτυχίας των ανθρώπων όλου του πλανήτη Γη.
Και γι’ αυτό θα πρέπει να εκφράζουμε τον απόλυτο σεβασμό μας προς τους δημιουργούς τους επειδή με την οιανδήποτε πνευματική και καλλιτεχνική τους εργασία συνέβαλαν στην ανάπτυξη του κοινού παγκόσμιου πολιτισμού και κουλτούρας.
