Τις ανησυχίες του για την κατάσταση στα εθνικά ζητήματα εκφράζει ο Γιάννης Χριστοφίδης. 

Εξήντα χρόνια συνεχών υποχωρήσεων, αποτυχιών και απογοητεύσεων στα εθνικά μας θέματα έχουν μπολιάσει τις ψυχές μας με φοβικά σύνδρομα, θεωρώντας οποιαδήποτε προσπάθεια για αγώνα υπέρ βωμών και εστιών μάταιη και ανώφελη. Θα πρέπει λοιπόν να υποταχτούμε στη μοίρα μας; Δηλαδή να παραδοθούμε αμαχητί στον Τούρκο κατακτητή και εισβολέα; H εξυπνάδα, η πονηριά, η απληστία και ο μεγαλοϊδεατισμός της Τουρκίας να απλώσει τα πλοκάμια της παντού και να καταστήσει τον νεοθωμανισμό τρίτη παγκόσμια δύναμη μάς έχει φέρει στο χείλος της αβύσσου. Ο κίνδυνος πολλαπλών εισβολών, αρχικά στην Κύπρο και σταδιακά στην Ελλάδα, έχει καταστεί  καθημερινή πραγματικότητα. Οι συνομιλίες χρησιμοποιούνται σαν ένα πρόσχημα από την Τουρκία και σαν ένα ναρκωτικό μετάθεσης της ημερομηνίας ολοκληρωτικής μας κατάληψης. Δεν έχουμε πολλά περιθώρια εφησυχασμού. Ζητά πολλά, παίρνει λίγα και προχωρά σε νέα τετελεσμένα…          

Ο Ελληνισμός δεν πρέπει να χαθεί! Έχουμε χρέος απέναντι στην ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, την Ορθοδοξία μας. Απαιτείται συνεχής εγρήγορση, σύνεση, αλλά και αποφασιστικότητα. Ας αφήσουμε κατά μέρος τη μακαριότητα της καθημερινής μας ζωής, των διασκεδάσεων, του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας, ότι τίποτα δεν αλλάζει. Θα είναι τραγικό να ξυπνήσουμε στα δύσκολα, την κρίσιμη ώρα. Η Κύπρος έχει απομείνει αμυντικά μια ανοχύρωτη Πολιτεία, τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα και τον αέρα. Το ταμείο αμυντικής θωράκισης ξοδεύεται σε αλλότριους σκοπούς αντί για τον σκοπό που δημιουργήθηκε. Οι ευθύνες μας είναι μεγάλες. Η Ελλάδα απέδειξε στον Εύρο και στο Καστελόριζο ότι έχει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα της αντίστασης και της αποτροπής της Τουρκίας. Αφού δεν μπορέσαμε να κάνουμε όσα έπρεπε, τουλάχιστον ας βοηθήσουμε οικονομικά την Ελλάδα απ’ αυτό το Ταμείο, για να εντάξει και μας πιο εύκολα στους αμυντικούς της σχεδιασμούς. Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να είναι για πάντα μαζί. Αν παρ’ ελπίδα φτάσουμε στο απροχώρητο, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Νινευή, όπου ο Θεός απέτρεψε την καταστροφή της όταν όλος ο λαός μετανόησε και προσευχήθηκε για τη σωτηρία του.