Ο Κώστας Τσαγγαρίδης γράφει για τον συνασπισμό ευρωπαϊκών χωρών που απέτρεψαν ψήφισμα καταδίκης της Τουρκίας. 

Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ομάδα των έξι Ευρωπαίων «συμμάχων» μας εντός της ΕΕ. Η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Βουλγαρία και η Μάλτα αποτελούν την ομάδα των έξι χωρών που στάθηκαν εμπόδιο στην ομόφωνη καταδίκη της ισλαμοφασιστικής Τουρκίας για την απαράδεκτα επικίνδυνη συμπεριφορά της έναντι της Κύπρου, αλλά και των συμμάχων της στο ΝΑΤΟ, την Ελλάδα και τη Γαλλία δηλαδή. 

Βέβαια, αν και για πολλούς μπορεί να ήταν έκπληξη η στάση μερικών τουλάχιστον από αυτές τις έξι χώρες, προσωπικά ποσώς με εξέπληξε. Το μόνο που έχει κάποιος να κάνει είναι να ανατρέξει τόσο στο παρελθόν όσο και στην παρούσα γενική συμπεριφορά αυτών των χωρών. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πέντε εκ των έξι χωρών ανέκαθεν είχαν στενές ιστορικές σχέσεις, με κοινό μάλιστα παρονομαστή την ακραία φασιστική ιδεολογία. Υπήρξαν σύμμαχοι στον άξονα του «κακού» κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στηριζόμενοι πάντοτε κι από την Τουρκία. Γερμανία και Ιταλία «αγκαλιασμένοι» αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα και αυτή τους η σχέση δεν φαίνεται να έχει ποτέ αλλάξει. Γερμανία και Ισπανία διατηρούσαν ανέκαθεν παρόμοια σχέση, ιδιαίτερα επί καιρώ του δικτάτορα Φράνκο, μια σχέση εξάρτησης της Ισπανίας κυρίως από τη Γερμανία η οποία και διατηρείται άθικτη μέχρι σήμερα. Γερμανία και Βουλγαρία, σύμμαχοι στον βρόμικο πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σχέση φασιστικά αρρωστημένη μέσα από την οποία η Βουλγαρία ευελπιστεί (όπως πάντα εξάλλου ευελπιστούσε) να έχει ανταλλάγματα εις βάρος της Ελλάδας. Γερμανία και Ουγγαρία τούς συνδέει επίσης παρόμοια σχέση φασιστικής ιδεολογίας την οποία εξάλλου ιδεολογία την εφαρμόζει πιστά σήμερα η Ουγγαρία στο Μεταναστευτικό υπό την κάλυψη της «μαμάς» Γερμανίας. 

Γερμανία και Τουρκία ουδέποτε έκρυψαν τον αμοιβαίο «έρωτά» τους εδώ και αιώνες. Από τη στρατιωτική βοήθεια που προσέφεραν οι Γερμανοί κατά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453, την εχθρική στάση των Γερμανών έναντι της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, τη συγκάλυψη που πρόσφεραν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη γενοκτονία των Ποντίων, Αρμενίων και Ελλήνων στις αρχές του 20ού αιώνα, όπως και τη συνεχή στήριξή τους μέχρι σήμερα ενάντια στα συμφέροντα του Ελληνισμού. Τέλος, όσον αφορά στη Μάλτα, όχι, δεν την ξέχασα καθόλου. Απλά η Μάλτα αποτελεί τη συνέχιση του πειρατικού της παρελθόντος. Συντάσσεται με εκείνους οι οποίοι κατά καιρούς της υπόσχονται τα περισσότερα, κάτι ας πούμε σαν μια οδαλίσκη στην αυλή του σουλτάνου. Απλά ακολούθησε της οδηγίες της «μητριάς» της, της Ιταλίας. 

Κοινός λοιπόν παρονομαστής αυτής της ανίερης προδοτικής συμμαχίας των έξι δεν είναι άλλος από την ανεπίδεκτη μαθήσεως δημοκρατικών διαδικασιών Γερμανία. Ας το αντιληφθεί επιτέλους η ΕΕ, αλλά κυρίως η Ελλάδα και η Κύπρος. Είναι πλέον καιρός σύναψης νέων και ισχυρών συμμαχιών με ηγέτιδα τη Γαλλία, ενάντια σε έναν επαναδυόμενο άξονα του κακού, ενάντια στη «Συμμορία των 6». Εδώ και τώρα, οφείλουμε να τερματίσουμε την πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και να μιλήσουμε με τη γλώσσα που καταλαβαίνουν, τη γλώσσα της δύναμης, της ισχύος, τη γλώσσα του δικαίου.