Ο Λοΐζος Πίπης αναφέρεται στη γειτονική μας χώρα, με τους πολλούς κατακτητές.
Λίβανος: Μια χώρα ανάμεσα σε τρεις ηπείρους -Ευρώπη, Ασία και Αφρική- και που την διεκδίκησαν δέκα αυτοκράτορες.
Πολλοί ήταν οι κατακτητές της, ένας από τους οποίους ήταν και ο Μ. Αλέξανδρος.
Μέσα από τις αλλεπάλληλες κατακτήσεις, οι θρησκευτικές μειονότητες κατέφυγαν στα βουνά με τους Μαρωνίτες και τους Δρούζους να διαμορφώνουν τη δική τους ταυτότητα.
Με την υποταγή του Λιβάνου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η κοινωνία οργανώθηκε στα βουνά, τα οποία ήταν κάτω από την ηγεσία των Δρούζων την οποία αποδέχτηκαν και οι Μαρωνίτες.
Η αυτονομία του Λιβάνου έφτασε στα ύψη της επί της Βασιλείας του Ντιν, ο οποίος έβαλε σαν σκοπό του τον αγώνα κατά των Τούρκων.
Το 1540 οι αρχηγοί της χώρας διαμόρφωσαν συμμαχία κατά των Αιγυπτίων που ο λαός δεν ανεχόταν τα «παιχνίδια» τους, τους οποίους και κατατρόπωσαν με τη βοήθεια των Βρετανών και των Αυστριακών.
Στην πορεία, η μια συγκυρία διαδεχόταν την άλλη που διαμόρφωνε και θλιβερές καταστάσεις:
Οι φίλοι, Δρούζοι και Μαρωνίτες έγιναν εχθροί που για ασήμαντα πράγματα οδηγούσαν τη χώρα σε εμφύλιους σπαραγμούς.
Οι κάτοικοι χωρισμένοι με βάση τα θρησκευτικά πιστεύω τους- οι Μαρωνίτες στο Βορρά με υποστηρικτές τους Γάλλους, οι Δρούζοι με υποστηρικτές τους Άγγλους και στη μέση οι Τούρκοι.
Από τότε, το αίμα τρέχει άφθονο.
Από τη μία δεκατέσσερα χωριά και από την άλλη εξήκοντα τόσα χωριά να καίονται και με χιλιάδες σκοτωμένους να ποτίζουν τη μαρτυρική τούτη χώρα.
Η Ευρώπη δυσανασχετεί, οι χριστιανοί της Ανατολής αναζητούν τη σωτηρία τους ενώ οι Γάλλοι με την επέμβασή τους, μέσα από συμφωνίες αποδεκτές από όλους, αποκαθιστούν την τάξη στο στερέωμα.
Για κακή όμως τύχη, οι συμφωνίες ακυρώθηκαν και με τους Τούρκους να είναι πάλι οι κυρίαρχοι, οι οποίοι για να δείξουν την αυταρχικότητά τους προέβησαν σε απαγχονισμούς των Λιβανέζων για συνεργασία δήθεν με τον εχθρό.
Εδώ κάθε χρόνο στην Κεντρική Πλατεία της Βηρυτού, στην Πλατεία των Μαρτύρων όπως ονομάστηκε, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο οι Λιβανέζοι για να τιμήσουν την μνήμη τους.
Εδώ ακριβώς και το 2005 μαζεύτηκαν ένα εκατομμύριο Λιβανέζοι με αιτήματα να μαθευτεί η αλήθεια για τη δολοφονία του αρχηγού της αντιπολίτευσης Χαρίρι και για ελεύθερες εκλογές.
Το 1989 ο εμφύλιος τερματίστηκε και Συρία – Λίβανος υπέγραψαν το σύμφωνο φιλίας τους.
Θεός φυλάξοι τη χώρα με τα τελευταία γεγονότα.
