O Kυριάκος Πολυκάρπου αναφέρεται στην αδιαφορία των Κυπρίων για τα κοινά.
Έχουμε και τα καλά μας ως κοινωνία, ως Κύπριοι, αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, έχουμε και πολλά κακά. Το χειρότερό μας χαρακτηριστικό θεωρώ είναι η αδιαφορία μας απέναντι στα κοινά, αυτά που διαμορφώνουν τη ζωή μας. Η απραξία μας, η αποπολιτικοποίησή μας και η ηττοπάθειά μας απέναντι σε οτιδήποτε αφορά το συλλογικό συμφέρον και όχι το καθαρό ατομικό. Μας διακατέχει ένας άκρατος ατομικισμός πλην ορισμένων εξάρσεων αγάπης τα Χριστούγεννα και το Πάσχα – που δείχνουν ακριβώς και την ανισορροπία μας – κατά την οποία σε συλλογικές συμφορές, κυρίως ανθρώπων που ζουν εκτός της δικής μας κοινωνίας, προσφέρουμε απλόχερα. Αλλά σε οτιδήποτε μας αφορά ως κοινωνία, κάτι το οποίο θα ήταν σημαντικό για την εξέλιξη μας, κάτι που θα έκανε καλύτερη την καθημερινότητά μας, κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψουμε, έ τότε, κωφεύουμε και σιωπούμε.
Μπορώ να κατανοήσω αυτή τη συμπεριφορά μας εάν κοιτάξω την ιστορία μας. Βρεθήκαμε γεωγραφικά μακριά από την υπόλοιπη Ευρώπη όπου γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν φιλοσοφικά ρεύματα που έκαναν τις κοινωνίες πιο ευέλικτες, πιο ανοικτές, πιο δεκτικές. Έτυχε να είμαστε υπήκοοι ξένων δυνάμεων. Ουδέποτε ήμασταν πολίτες του δικού μας κράτους μέχρι πριν 60 χρόνια και πώς να ξέραμε, αλήθεια, πώς να διαχειριστούμε αυτή μας την ιδιότητα; Ούτε από τη βιομηχανική επανάσταση περάσαμε άλλωστε. Η πολιτισμική εξέλιξη μας αργή, όπως συμβαίνει σε όλες τις κουλτούρες.
Μπορώ λοιπόν να κατανοήσω. Δεν μπορώ όμως να αποδεχθώ ότι θα συνεχίσουμε να μένουμε τόσο ανενεργοί. Τόσο καθηλωμένοι. Τόσο εγκεφαλικά νεκροί. Ότι δεν θα δώσουμε, δεν θα δίνουμε καθημερινά το άπαν των δυνάμεων μας για να αλλάξουμε την κοινωνία μας προς το καλύτερο. Να ξεφύγουμε από τον ατομικισμό και την απάθειά μας και να νοιαστούμε για την Πατρίδα μας. Να βγούμε στους δρόμους για κάτι που δεν μας αφορά άμεσα προσωπικά, που δεν θα μας αποφέρει κέρδη ατομικά, αλλά που θα βελτιώνει τη ζωή μας συνολικά ως κοινωνία. Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο από μόνος του αλλά απαιτείται πρώτα προσωπική συνειδητοποίηση και κινητοποίηση. Ένα μικρό λιθαράκι ο καθένας, μια μικρή προσπάθεια προσωπική να κινήσουμε τη μανιβέλα και η μηχανή μπορεί να πάρει μπρος.
