Ο Λοΐζος Πίπης αναφέρει για την επέτειο της ανεξαρτησίας της Κύπρου, που γιορτάσαμε την 1η Οκτωβρίου: «Στη γιορτή σου, χρόνια πολλά και καλή λευτεριά».
Εκείνη την κοπέλα την έβλεπα από μακριά. Καθόταν σε μια γωνιά, μόνη και πικραμένη. Το βλέμμα της κοίταζε πέρα μακριά, προς μία κατεύθυνση, ή μάλλον προς εκείνο το βουνό, στο βουνό που γράφτηκε και γράφεται ακόμη καθημερινά η ιστορία της πατρίδας μας.
Εδώ στον Πενταδάκτυλο που έζησε ο θρύλος Διγενής που δρασκελώντας τους βράχους σώριαζε κάτω τους θνητούς και τους χάροντες. Οπωσδήποτε υπάρχει διαφορά μεταξύ του Διγενή του Πενταδακτύλου και του Διγενή της ΕΟΚΑ Β’. Ο πρώτος όρθωνε φρούρια, ο δεύτερος χαλούσε. Θέλησα να πλησιάσω την κόρη. Τη λυπήθηκα που ώρες ώρες απάγγελλε κλαψιάρικα τραγούδια για τη λευτεριά. Ήταν αδύνατη και χλωμή. Προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της, για να με υποδεκτεί. Τα πόδια της όμως την πρόδωσαν. Δεμένα με επιδέσμους, την έριχναν βίαια κάτω στη γη.
Τη ρώτησα για το όνομά της, για τα γενετικά της, για την ιστορία της, για τη φυλή της. Αν είχε μητέρα, παιδιά, σπίτι ή που ζει. Μου είναι δύσκολο, μου είπε να σου διαγράψω την όλη πορεία της ζωής μου. Το όνομά μου ή μάλλον λέγομαι Κύπρος. Ταλαιπωρήθηκα, περνώντας μέσα από καμίνια. Πληγώθηκα από βόμβες ναπάλμ.
Αντίκρισα πρόσωπο με πρόσωπο τους χυδαίους στρατιώτες του Ερντογάν, τουφεκίστηκα στη ράχη και στο κεφάλι αλλά είμαι ακόμη ζωντανή. Πιάστηκα αιχμάλωτη στα χέρια του Αττίλα και είναι εδώ που χάθηκε ολόκληρη η εσωτερική μου ψυχή.
Με ρώτησες ξένε και συνέχεια ερωτούσες πώς και γιατί είμαι μόνη. Ποιο το γένος μου και ποια η φυλή μου.
Ναι, έχω προγόνους με ιστορία ελληνική. Παλικάρια και ήρωες που ζυμώθηκαν μέσα από αγώνες πνεύματος κι ελευθερίας, παλεύοντες για συνεχείς αιώνες κατά βαρβάρων επεκτατών. Κι όπως έχουμε σήμερα αυτούς που πουλούν πατρίδες, έτσι έκαναν και στον Ευαγόρα που αν και νικητής, την τελευταία στιγμή τον πρόδωσαν οι αργυρώνητοι, που αποχωρούντες από το στρατόπεδό τους, προσχώρησαν στον εχθρό.
Ξένε με ρώτησες και για την Μάνα μου. Ναι έχω Μάνα και ιδού το μήνυμα που μου έστειλε χθες.
«Είσαι μακριά και δεν μπορώ να σε βοηθήσω».
Αχ, αυτή η Μάνα μου!
Με εγκατέλειψε…
