Για μια χούφτα δολάρια

– Άκουσες τα νέα απόψε; Μόλις η ιατρική μας ομάδα άρχισε να βλέπει φως στο βάθος της σήραγγας, άρχισαν οι ξενοδόχοι να φωνάζουν και να επιμένουν να φέρουν τουρίστες από το εξωτερικό, τώρα, το καλοκαίρι. Και το χειρότερο, η κυβέρνηση τούς έβαλε αυτί. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ.

– Ηρέμησε ρε Γιάννη. Ας δούμε τα πράγματα πιο προσεκτικά. Ας αναλύσουμε την κατάσταση. Ας το συζητήσουμε.  

Πολύ αναστατωμένος ο Γιάννης αρχίζει να μου λέει:

– Βρε φίλε, όλοι γνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι γενικά πολύ επικίνδυνη, και για μας που έχουμε τα χρονάκια μας, κρίσιμη. Ο κορωνοϊός δεν αστειεύεται. Δεν τον βλέπεις, δεν τον ακούεις, δεν τον μυρίζεσαι. Και εκεί που δεν τον περιμένεις, σού κολλάει. Εάν κολλήσουμε εμείς, στην ηλικία που βρισκόμαστε και με τις διάφορες αρρώστιες μας, δεν έχουμε chance να ζήσουμε, το καταλαβαίνεις αυτό;

– Τα βλέπεις πολύ τραγικά βρε Γιάννη. Δεν νομίζεις πως η κατάσταση στη Κύπρο σε σχέση με άλλες χώρες είναι καλή; Χίλια μπράβο στο ιατρικό, νοσηλευτικό και γενικά σε όλους αυτούς που δίνουν καθημερινά τιτάνιες μάχες για να συγκρατήσουν την πανδημία σε χαμηλά επίπεδα. Και ευτυχώς που η κυβέρνηση και γενικά οι πολιτικοί αποδέχονται, μέχρι σήμερα, τις συμβουλές της ειδικής ιατρικής ομάδας μας. Πρέπει να παραδεχθείς ότι δεν πάμε άσχημα.

–  Ως εδώ πολύ καλά τα λες φίλε. Τι γίνεται όμως παρακάτω; ¨Όπως ξέρεις, δεν υπάρχει ακόμα φάρμακο για τη θεραπεία του ιού, ούτε και εμβόλιο. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Θα μου πεις πως σε κάποιο στάδιο θα πρέπει να επανεκκινήσει η οικονομία. Συμφωνώ, αλλά πότε, πώς και πόσο; Υπάρχουν ένα σορό πράγματα που μάς είναι αναγκαία. Υπάρχουν όμως και ένα σορό άλλα πράγματα που πρέπει να τα λάβουμε υπόψη μας.

 

Πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί. Κάθε χαλάρωση που θα κάνουμε στα μέτρα προφύλαξης, θα την κάνουμε σε βάρος της υγείας του λαού και ιδιαίτερα των ευάλωτων ομάδων. Δεν υπάρχουν αντισταθμίσματα. Κατάλαβέ το. Είναι όλα παραμύθια. Και η ζωή, φίλε μου, δεν ανταλλάσσεται με τίποτε. Ένα λάθος, και ενδεχομένως να πεταχτούν όλα στον αέρα. Δεν είναι εξυπνάδα να βιαστούμε. Δεν βλέπουμε τι γίνεται σε χώρες που βιάστηκαν; Δεν είναι κρίμα όλες αυτές οι θυσίες που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα να πάνε χαμένες; Και πάνω απ΄ όλα, τι γίνεται με τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται;   

Πήρε φόρα ο Γιάννης. Μιλούσε ασταμάτητα και με επιχειρήματα. Και κατέληξε:

–  Εκάμαμεν τα άλλα ούλλα, και τούτον έμεινε να κάμουμε τώρα; Άκου, να φέρουμε τουρίστες από το εξωτερικό. Δεν μπορούν να καταλάβουν σιόρ ότι αυτή θα είναι η χειρότερη κίνηση που θα μπορούσαμε να κάμουμε;

Μάταια προσπάθησα να τον πείσω ότι, λόγω του κορωνοϊού ήδη έχουν δημιουργηθεί τεράστια οικονομικά προβλήματα και κάπου θα πρέπει να κάνουμε κάτι. Και αυτός μού απαντάει:

– Άκου φίλε, σε κάποια στιγμή θα βρεθεί εμβόλιο και τα οικονομικά προβλήματα θα ξεπεραστούν σιγά-σιγά. Χρειάζεται υπομονή. Τόσα χρέη δισεκατομμυρίων που μας φόρτωσαν άλλοι με τα μεγάλα πάρτυς που έκαναν, τα πληρώσαμε. Και τώρα θα τσιγκουνευτούμε για αυτά που είναι για τη δική μας υγεία; Το πιο σπουδαίο όμως, φίλε, είναι οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται. Δεν θυσιάζουμε ζωές για χάρη των χρημάτων, κατάλαβε το.

 

Το κατάλαβα, και όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Με βασάνιζε η σκέψη: Λες οι πολιτικοί μας να βάλουν τη ζωή μας πάνω από το χρήμα ή θα προσπαθήσουν να πιέσουν την ιατρική μας ομάδα να βάλει νερό στο κρασί της;