Όταν εκδόθηκε η δικαστική απόφαση, που η κοινωνία ανέμενε με μεγάλη αγωνία, εννοώ την απόφαση με την οποία ανατρέπετο η προηγούμενη, του διοικητικού δικαστηρίου για αποκατάσταση των απωλειών των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων, ο ΠτΔ συνεχάρη τον Γεν. Εισαγγελέα. Και νομίζω ικανοποιήθηκε το γενικό περί δικαίου, αίσθημα. Μέσα σε περίοδο μιας άνευ προηγουμένου κρίσης που αφορά την κοινή υγεία, αλλά θα έχει θλιβερές επιπτώσεις και στην οικονομία, κάποιοι προκλητικά προνομιούχοι επέμεναν να ζητούν περισσότερα λεφτά, αδιαφορώντας αν κάποιοι συνάνθρωποί τους του ιδιωτικού τομέα, κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι, μη έχοντας ούτε τα χρήματα για να ταΐζουν τις οικογένειές τους. Η Κυπριακή Δημοκρατία, εκτός από αυτή την επιτυχία, αν υπολογίσουμε και δύο άλλες δικαστικές επιτυχίες, η μία για την υπόθεση Βγενόπουλου και η δεύτερη σχετικά με τη λιβανέζικη τράπεζα FBME, κατάφερε να εξοικονομήσει το σοβαρό ποσό των 3,2 δισ. ευρώ! Κέρδισε με άλλα λόγια ένα σημαντικό, μη ευκαταφρόνητο κεφάλαιο. A penny saved, is a penny earned, όπως αποδίδεται στην αγγλική. Αυτά τα χρήματα μπορούν να αποτελέσουν ένα, ας το πούμε, μαξιλάρι δημοσιονομικό, για στήριξη στις δύσκολες μέρες που αναμένονται. Ήδη, η οικονομία ευρίσκεται περίπου σε λήθαργο, μας πληροφορούν οι ειδικοί. Η αγορά καυσίμων εμφανίζεται μειωμένη πέραν του 50%. Το ίδιο πλήγμα υφίσταται και ο τουρισμός. Μια πτώση περί το 60% στα έσοδα από την τουριστική βιομηχανία, αναμένεται για φέτος. Βλέπω σε πρωτοσέλιδο θέμα ότι ευρισκόμεθα προ ενός κρημνού. Συρρίκνωση 10% του ΑΕΠ. Επιπρόσθετες χρηματοδοτικές ανάγκες 5 δισ. διαβάζω πιο κάτω. Σενάρια επί σεναρίων, που πριν 1 – 2 χρόνια θα εθεωρούντο σενάρια ταινιών θρίλερ! Από την άλλη, η ΠΑΣΥΔΥ δηλώνει, προειδοποιεί μάλλον, ότι περαιτέρω αποκοπές μισθών δεν πρόκειται να γίνουν αποδέκτες. Τι να πει κανείς; Εγώ διερωτώμαι: Είναι σωστό υπό τις παρούσες περιστάσεις, να βάζουμε το προσωπικό συμφέρον, υπεράνω του κοινού καλώς νοούμενου, δημοσίου συμφέροντος; Εάν κάποιος θέλει να βλέπει μακροπρόθεσμα, σε βάθος χρόνου δηλαδή, θέτει πάνω από όλα, την κανονικότητα και τη δίκαιη κατανομή πόρων. Χρημάτων. Προσωπικά, θα συμβούλευα όσους ανήκουν στην τάξη των προνομιούχων, να προτείνουν οικειοθελώς, μείωση του μισθού τους κατά ένα 5 – 10%. Υπό τας περιστάσεις αυτό θα αποτελούσε μια κίνηση, όχι μόνον εξόχως πατριωτική, αλλά κυρίως, σωτήρια, διά το μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους.
