Λίγα λόγια από τον Γιώργο Σ. Καμιναρίδη για τον άριστο εκπαιδευτικό και ενεργό κοινωνικό εργάτη της Μόρφου, Αντώνιο Δ. Κουδουνά.
Σεπτέμβριος 1937. Ένα χέρι εξάχρονου παιδιού με καθοδηγεί να ανεβώ τα σκαλοπάτια της εισόδου του Αρρεναγωγείου Μόρφου. Ο μικρός Αντώνης υπακούει στην παράκληση του διευθυντή του σχολείου. Ήταν τότε, το 1937, όταν αναζητά και με ξεναγεί στους χώρους του σχολείου. Ήταν τότε, το 1937, με την έναρξη της λειτουργίας του Διδασκαλικού Κολλεγίου, η οικογένειά μου μετοίκησε από τη Λευκωσία στου Μόρφου. Εγγράφομαι στο μαθητολόγιο και βρίσκομαι ανάμεσα σε μια πλειάδα αγνώστων συνομήλικων μου. Ο μικρός Αντώνης, κρατώντας με πάντα από το χέρι, γίνεται από τότε ο αχώριστος φίλος και συμμαθητής μου. Για δεκατέσσερα χρόνια, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο Μόρφου, το Παγκύπριο Γυμνάσιο και το διδακτορικό Κολλέγιο της Μόρφου, αναπτύχθηκε μια φιλία ξεχωριστή, που κράτησε 83 χρόνια.
Μια πληθώρα ζωηρών αναμνήσεων από την μακρόχρονη φιλία μας εισβάλλει ανενόχλητη στη μνήμη μου και προβάλλει αμέτρητες φάσεις της φιλικής μας συνύπαρξης, τη θλιβερή αυτή ώρα του αποχωρισμού. Αναπολώ με αγαλλίαση, έχοντας πάντα δίπλα μου τον Αντώνη, τα ανέμελα παιδικά χρόνια μας στο Δημοτικό, τις εφηβικές αναζητήσεις και προβληματισμούς στο Γυμνάσιο, τις φοιτητικές μας επιδιώξεις στο Διδασκαλικό Κολλέγιο και τη σαρακονταετή διδακτική μας πορεία στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Πολύ γρήγορα αντιλήφθηκα πως ο νέος μου φίλος στη Μόρφου, το ραγδαία αναπτυσσόμενο τότε αγροτικό κέντρο ήταν ευλογία για μένα. Καλοκάγαθος και νουνεχής, βοηθητικός και ενθαρρυντικός, ευγενής και εργατικός, πιστός φίλος και αγνός χριστιανός, αποτέλεσε, όσα χρόνια έζησα στη Μόρφου, ασπίδα προστασίας και ενεργός καθοδηγητής.
Στο Γυμνάσιο αναδείχθηκε σε άριστο μαθητή και μελετητή, και βίωνε καθημερινά τις αρχές και διδάγματα της χριστιανικής μας πίστης. Ενηλικιώθηκε ως μέλος, θερμός παραστάτης και καθοδηγητής της θρησκευτικής κίνησης στην κοινότητα και άριστος προγραμματιστής καινοτόμων δραστηριοτήτων. Ανέδειξε με τη συμμετοχή του στο έργο, κυρίως του Θ.Ο. Ιδρύματος Άγιος Μάμας και ΟΧΕΝ, την αγάπη του προς τον συνάνθρωπό του και αποτέλεσε ένα λαμπρό παράδειγμα για μίμηση.
Το 1851 αποφοίτησε από το Διδ. Κολλέγιο και άρχισε την εκπαιδευτική του καριέρα. Διορίζεται δάσκαλος στη Ζώδια. Με άλλους δύο καταξιωμένους εκπαιδευτικούς, τους Μιχάλη Φχχχχχ και τον Ανδρέα Ζαχαριάδη  μεταβαίνουν καθημερινά με ποδήλατα στη Ζώδια. Ο Αντώνης, νεαρός τότε δάσκαλος, αναλύει καθ’ οδόν της νεότερης μεθόδου διδασκαλίας, δείγμα της φιλοπονίας του. Εργάστηκε με ευσυνειδησία και αναδεικνύεται ο Αντώνης. Οι Άγγλοι τον τιμωρούν για τη δράση του με εξουθενωτική μετάθεση. Πνεύμα, όμως, ανήσυχο και τολμηρό παραιτείται. Με  εφόδιο την πίστη στις ικανότητές του φοιτά στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών Επιστημών. Αποκτά πτυχίο και επιστρέφει στην Κύπρο. Η Κυπριακή Δημοκρατία αναγνωρίζει το εθνικό του έργο και τη διδακτική του ικανότητα και τον διορίζει καθηγητή. Εργάζεται παραγωγικά και αναδεικνύεται ως ένας αξιόλογος διευθυντής. Αφυπηρέτησε το 1991 ως διευθυντής του Γυμνάσιο Φανερωμένης, Λευκωσίας.
Ο Αντώνης εφάρμοσε τις χριστιανικές αρχές για τη δημιουργία οικογένειας. Νυμφεύτηκε την Τούλα Μακαρίου από τη Λευκωσία και απόκτησε και ανέθρεψε τρία παιδιά, την Στάλω, την Ελένη και τον Κώστα μέσα στα πλαίσια της ελληνοχριστιανικής αγωγής. Μετάδωσαν στα παιδιά τους τα απαραίτητα στοιχεία μιας ευτυχισμένης χριστιανικής οικογενειακής πορείας. Κι αυτά, τη σημερινή θλιβερή μέρα του αποχωρισμού ανταποδίδουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους για όσα τους δίδαξε και πρόσφερε.
Ο φίλος Αντώνης υπέμεινε με καρτερικότητα τα δεινά που η εισβολή και η Τουρκική βουλιμία επέβαλε σε μεγάλο μέρος της πατρίδας μας. Στάθηκε αγέρωχος και με πάθος πάλεψε για καλυτέρευση της καθημερινότητας της οικογένειάς του.
Σε ώρες ανέμελης ξεγνοιασιάς, όταν συναντιόμασταν μετά την αφυπηρέτησή μας, αναφερόμασταν με νοσταλγία σε γεγονότα της διδακτικής μας εμπειρίας, της κοινωνικής μας δραστηριότητας και της ανεκπλήρωτής μας επιθυμίας. Με ευχαρίστηση δε, διαπιστώναμε πως οι οικογένειές μας αποτελούσαν το σταθερό εχέγγυο της προσωπικής μας ευτυχίας.
Μια φιλία 83 χρόνων έσβησε. Η θύμησή της, όμως, θα παραμείνει ενεργή μέσα μου, όσο χρόνο ο Θεός μας χαρίζει υγεία.
Μ’ αυτές τις σκέψεις σε αποχαιρετώ και εύχομαι αιωνία να είναι η μνήμη σου φίλτατε Αντώνη.