Οι καταγγελίες Αβέρωφ Νεοφύτου για τη δράση μη κυβερνητικών οργανώσεων σε σχέση με το Μεταναστευτικό θυμίζουν τις δηλώσεις Ιωνά Νικολάου, ο οποίος μας προετοίμαζε ότι θα εκπλαγούμε με τη δομή της πυραμίδας εμπορίας ναρκωτικών, «στην οποία μπορεί να έχει», όπως μας είχε κάποτε πει, «άτομα που θαυμάζουμε για τη σωστή επιχειρηματική τους δραστηριότητα». Δεν βιώσαμε όμως αυτή την έκπληξη αφού δεν μάθαμε ποτέ για ποιους μιλούσε, παρόλο που έμοιαζε να τους γνωρίζει. Τα ίδια τώρα κι ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ: Μιλά για ΜΚΟ που έχουν μετατρέψει σε βιομηχανία το πολιτικό άσυλο. Επικαλέστηκε μάλιστα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν γεωργοί, οι οποίοι φέρνουν ξένους για εργάτες και κυκλώματα τους οδηγούν να αιτηθούν πολιτικό άσυλο. Κι έτσι γεωργοί, κτηνοτρόφοι και άλλοι χάνουν το εργατικό δυναμικό τους, ενώ το κράτος φορτώνεται διαρκώς με αιτητές πολιτικού ασύλου. 
Σε έναν τόπο που θα μπορούσε να αποτελεί (τουλάχιστον σε πληθυσμό) απλά μια πόλη ενός κράτους, μιλάμε γενικά κι αόριστα για ΜΚΟ. Πόσες είναι αυτές; Σίγουρα δεν είναι άπειρες και δεν δρουν στο σκοτάδι. Άρα, πώς μπορούν να κάνουν ανενόχλητες παιγνίδια με το πολιτικό άσυλο. Αν έχει στοιχεία ο κ. Νεοφύτου, οφείλει να τα δώσει στις Αρχές. Αλλιώς είναι απλά κουτσομπολιό κι η μπάλα παίρνει όλες τις ΜΚΟ, οι οποίες τείνουν πλέον να γίνουν κακόφημες. 
Ταυτόχρονα, ποιες είναι οι διαδικασίες και τα κριτήρια όσον αφορά το πολιτικό άσυλο; Μπορεί ο οποιοσδήποτε να αιτείται πολιτικό άσυλο επικαλούμενος οποιονδήποτε λόγο; Και πότε ανακαλύψαμε την αδυναμία αυτή των διαδικασιών; Αλλά, και τώρα που την ανακαλύψαμε, πόσα χρόνια θα μας πάρει για να τροποποιήσουμε τους κανονισμούς; 
Κοντόφθαλμοι, όπως πάντα, βολευόμασταν να ενοικιάζουμε ακόμα και τις παράγκες μας στους ξένους. Τα πλυσταριά μετατράπηκαν σε σουίτες (όσον αφορά την τιμή) και όλοι κέρδιζαν κάτι από τη βιομηχανία εισαγωγής ξένων και πολιτικού ασύλου. Φτηνό εργατικό δυναμικό, φθηνό σεξ, ακριβά ενοίκια… Κάποια στιγμή, αόριστα και πάλι, είπαμε και για εκπαιδευτικά (κατ΄όνομα) ιδρύματα που εγγράφουν έναντι αδρής πληρωμής ξένους ως φοιτητές, οι οποίοι καθετίι άλλο κάνουν παρά να φοιτούν. Κι αφού το πάρτι συνεχίστηκε για χρόνια, ξαφνικά μετρηθήκαμε και βρήκαμε πως δεχόμαστε τις πιο πολλές αιτήσεις για άσυλο. Και δεν είναι γιατί «σαν την Κύπρο εν έσιει» (αν και με κάποιο τρόπο είναι αλήθεια πως αποτελούμε μοναδική περίπτωση). Αφού, λοιπόν, για χρόνια κάναμε τα στραβά μάτια κερδίζοντας ο καθένας και κάτι, ανοίξαμε τα μάτια και είδαμε βιομηχανίες κερδοσκοπίας. Τις οποίες τι μας εμποδίζει να τις κλείσουμε και πολύ περισσότερο να τις κατονομάσουμε;

[email protected]