Ένα συγκλονιστικό βίντεο από το Έβερεστ κάνει τον γύρο των κοινωνικών δικτύων, καταγράφοντας ορειβάτες να περπατούν δίπλα σε παγωμένες σορούς ανθρώπων που δεν κατάφεραν να επιστρέψουν ζωντανοί από την κορυφή του υψηλότερου βουνού στον κόσμο. Οι εικόνες αναδεικνύουν το ακραίο τίμημα του ονείρου της κατάκτησης των 8.849 μέτρων.
Από το 1921, όταν πραγματοποιήθηκε η πρώτη βρετανική αποστολή στους πρόποδες του βουνού, περισσότεροι από 330 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να φτάσουν στην κορυφή ή να επιστρέψουν από αυτήν. Περίπου 200 σοροί παραμένουν ακόμη εκεί, αμετακίνητες λόγω του κόστους και του κινδύνου που ενέχει η ανάκτησή τους.
@adventure6140 At first, I didn’t realize he was dead. On Everest, I tried to wake him up! At 8,000 meters on Everest, I was descending alone with no one around. I saw a man lying on his side on the snow slope. Resting isn’t allowed in such a place, so I tried to wake him! Because my vision was obstructed by my goggles, it wasn’t until the very end, when I saw his face, that I realized he had already passed away! Later, I learned he had died just hours before. This was the first time I felt the raw loss of a vibrant life on Everest, and I was deeply saddened during the descent. There are over 300 bodies of victims on Everest. Every climber who gave their life for a dream… Yet with only a 49% summit success rate, how has Everest become a place where keyboard warriors boast, “With money, I could climb it too”? That money can just buy a Sherpa to carry you up? #ExtremeSports #MountainClimbing #SnowMountain #Mountaineering #MountEverest #EverestExpeditionDiary #SummitClimb #MyFirstSnowMountain #JourneyOfTheBrave ♬ オリジナル楽曲 – 拙筆 – 拙筆『桜の下に眠る』
Η λεγόμενη «Ζώνη Θανάτου», που ξεκινά στα 8.000 μέτρα, είναι το πιο επικίνδυνο σημείο. Εκεί, η ατμόσφαιρα δεν περιέχει αρκετό οξυγόνο για μακρά παραμονή, οι θερμοκρασίες πέφτουν στους -40°C, ενώ οι θύελλες και οι χιονοστιβάδες απειλούν διαρκώς. Το ποσοστό θνησιμότητας έχει υποχωρήσει τα τελευταία χρόνια στο περίπου 1%, ωστόσο ο κίνδυνος παραμένει υψηλός.
Οι σοροί των νεκρών, ντυμένοι με τα χρώματα της αναρρίχησης, παραμένουν ορατοί κατά μήκος της διαδρομής. Συχνά λειτουργούν ως σημεία αναφοράς για τους υπόλοιπους, με χαρακτηριστική περίπτωση τον ορειβάτη με τα πράσινα μποτάκια, πιθανόν τον Ινδό Τσερίνγκ Ντόρζι, που πέθανε το 1996. Άλλοι διάσημοι θάνατοι περιλαμβάνουν τον Ρομπ Χολ, τον Νεοζηλανδό οδηγό που απεβίωσε κατά τη μοιραία «Καταιγίδα του 1996», και τη Φράνσις Άρσεντ, την πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε την κορυφή χωρίς πρόσθετο οξυγόνο αλλά δεν επέστρεψε ποτέ.
Οι αιτίες θανάτου περιλαμβάνουν υποθερμία, πνευμονικά και εγκεφαλικά οιδήματα, πτώσεις, χιονοστιβάδες και εξάντληση. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ορειβάτες πεθαίνουν μπροστά σε άλλους αναρριχητές, οι οποίοι δεν μπορούν να βοηθήσουν χωρίς να διακινδυνεύσουν και τη δική τους ζωή. Ηθικά διλήμματα προκύπτουν συχνά: υπάρχουν αναφορές για ορειβάτες που συνέχισαν προς την κορυφή, αφήνοντας πίσω τραυματισμένους ή εξασθενημένους συναδέλφους.
Οι Σέρπα, ντόπιοι οδηγοί και συνοδοί, τιμούν τους νεκρούς αφήνοντας προσευχές, πέτρινες στοίβες ή σημαίες δίπλα στις σορούς, που συχνά αποκαλούνται «οι σιωπηλοί φύλακες» του Έβερεστ – ένα απόκοσμο μνημείο στο κόστος της ανθρώπινης φιλοδοξίας.
