Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή εμπεριέχει μόνο περίπλοκες δυναμικές, καθότι δεν αποτελεί μια τοπική σύγκρουση, μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, αλλά αναφέρεται στους ευρύτερους διεθνείς συσχετισμούς. Με άλλα λόγια, αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση δυο κόσμων με διαφορετική αντίληψη για το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό γίγνεσθαι, οι οποίοι διεκδικούν το ίδιο στρατηγικό κομμάτι της γης.
Η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς αποτελεί ένα ακόμα σοβαρό αποτύπωμα στην ιστορία της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης, όχι μόνο για λόγους έντασης, αλλά και για λόγους αναπτυσσόμενης κινητικότητας των μουσουλμανικών καθεστώτων και των πληθυσμών τους. Οι φόβοι της Δύσης ξεδιπλώνονται στην άμεση εμπλοκή του Ιράν. Προηγείται, βέβαια, ο προβληματισμός, ο οποίος έγκειται στα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά του οπλικού επιχειρήματος της Χαμάς, η οποία, παρεμπιπτόντως, χρησιμοποιεί τις εικόνες νεκρών Παλαιστινίων για να μετριάσει τη συμπάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης για το Ισραήλ. Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον μια τρομοκρατική οργάνωση, την οποία χρηματοδοτεί το ιρανικό καθεστώς, είναι ικανή να αναπτύξει την αντοχή της σε έναν πόλεμο με μια πυρηνική δύναμη, όπως είναι το κράτος του Ισραήλ.
Διαχρονικά, το Ιράν χρησιμοποιεί άλλες ομάδες στη Μέση Ανατολή με σκοπό να δημιουργεί προβλήματα στο Ισραήλ. Στην παρούσα φάση, συνεχίζει με την ίδια μέθοδο επιστρατεύοντας για παράδειγμα τους σίιτες αντάρτες Χούθι της Υεμένης, οι οποίοι εξαπολύουν επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ με μη επανδρωμένα αεροχήματα και βαλλιστικούς πυραύλους. Εδώ, αποδεικνύεται η περιπλοκότητα της διένεξης, καθότι οι Χούθι επιτίθενται εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και όπως προαναφέρθηκε, αυτό συμβαίνει με εξοπλισμό και χρηματοδότηση ιρανικής προέλευσης. Άρα, ναι, μπορεί να ειπωθεί ότι η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή αντικατοπτρίζει τη σύγκρουση των δυο κόσμων, Δύσης και Ανατολής, ωστόσο, τα όρια είναι εξόχως θολά.
Όσον αφορά το ίδιο το Ιράν, η επιθετική στάση έναντι στο Ισραήλ είναι δεδομένη, όπως, επίσης, δεδομένη είναι και η δυσφορία του ιρανικού καθεστώτος, την οποία προκάλεσε η προηγηθείσα προσπάθεια του Ισραήλ προς εξομάλυνση των σχέσεών του με τη Σαουδική Αραβία ή η προσέγγιση του ευρύτερου αραβικού κόσμου με τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Ωστόσο, η άμεση εμπλοκή του Ιράν στον πόλεμο, δεν είναι το κακό σενάριο μόνο για τη Δύση, στην οποία φοβούνται για τη χρήση πυρηνικών, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει αστάθεια στο ίδιο το ιρανικό καθεστώς. Άλλωστε, από την έναρξη του πολέμου στη Μέση Ανατολή μέχρι και τη στιγμή που συντάσσονται οι γραμμές αυτού του κειμένου, το Ιράν θα μπορούσε να είχε ήδη εμπλακεί στον πόλεμο.
Εν κατακλείδι, η επιθετικότητα του Ιράν περιορίζεται ή διευρύνεται στην καθοδήγηση άλλων ομάδων έναντι του Ισραήλ, ακόμα και της Χεζμπολάχ. Με τον ίδιο περιοριστικό τρόπο, επιτίθεται στο Ισραήλ και στους συμμάχους του και συντάσσεται με τη θορυβώδη Τουρκία. Οι Υπουργοί Εξωτερικών των δυο χωρών συναντήθηκαν στην Άγκυρα για να στηρίξουν τους «απελευθερωτές της Χαμάς» και να εκφράσουν τη λύπη τους για τα αθώα θύματα. Το ερώτημα είναι εάν δια μέσου της ιστορικής διαδρομής των χωρών τους νομιμοποιούνται να ρητορεύουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ταλαίπωρο άμαχο πληθυσμό.
*Πολιτικός επιστήμων, ερευνήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, επικεφαλής της IS Pegasus Coaching & Consulting Ltd
