>Αυτά παθαίνεις όταν συγχύζεις το τραπέζι διαπραγματεύσεων για το κλείσιμο του Kυπριακού με την κράτηση τραπεζιού με την ταβέρνα του Κωστή. Όταν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης πρότεινε τη νέα διαδικασία (που ήταν η ίδια με την παλαιά) του ξέφυγε και έκλεισε τρία τραπέζια. Πως λέμε «πρώτο τραπέζι πίστα»; Κάπως έτσι. Και ευτυχώς που βρέθηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Μπάιντεν και σώθηκε κάπως η κατάσταση. Βεβαίως δεν θυμόταν τι του είπαν οι σύμβουλοι του και όταν συνάντησε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα σύγχυσε κάπως, και μας πρότεινε να μας δανείσει το οβάλ γραφείο και όταν προσπάθησαν να του εξηγήσουν περί τίνος επρόκειτο, φέρεται να είπε, «τότε πάρτε τρία». Δηλαδή το οβάλ και άλλα δύο. Πρόκειται για το ίδιο γραφείο το οποίο χρησιμοποιούσε και ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον όταν συνεργαζόταν με την κυρία Μόνικα Λεβίνσκι.
>Και έσκασαν οι αντίπαλοι και οι επικριτές του Προέδρου, διότι ήταν ο πρώτος εδώ και σχεδόν 30 χρόνια που περνούσε το κατώφλι του Λευκού Οίκου. Τώρα πως έγινε και ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν έστειλε πρόσκληση στον φίλο του Νίκο Αναστασιάδη και προσκάλεσε τον Νίκο Χριστοδουλίδη, ένας Θεός ξέρει (που λέει ο λόγος). Και το πανηγυρίσαμε δεόντως αν και έπρεπε να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι μας προσκάλεσαν. Και μας προσκάλεσαν προφανώς επειδή κάτι θέλουν κι εμείς, άλλο που δεν θέλαμε, το είδαμε μεγάλος και σταθεροποιητικός παράγοντας της περιοχής και γιατί όχι και πέρα από τον Ατλαντικό;
>Το ότι θα μπλέξουμε με τους Αμερικανούς θα μπλέξουμε αλλά το ζήτημα είναι το μπλέξιμο να είναι τέτοιο, ώστε, όταν θα κάνουν αυτό που θέλουν χρησιμοποιώντας μας, να μην είμαστε τόσο εκτεθειμένοι ώστε να μείνουμε μετέωροι, μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Πάντως, οι κακές γλώσσες λένε, πως κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο πλανητάρχης ρώτησε κατ’ επανάληψη τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη ποιος είναι και κατά που πέφτει η Κύπρος. Οι ίδιες (κακές) γλώσσες λένε επίσης, πως η συνάντηση αντί 20 λεπτά (που είχε προγραμματιστεί) διήρκεσε μία ώρα, όχι επειδή αναγνωρίστηκε ο ρόλος της Κύπρου (όπως μας διαδίδουν κυβερνητικοί κύκλοι) αλλά επειδή ο πρόεδρος Μπάιντεν, ανάμεσα σε άλλα είναι και βαρήκοος και ρωτούσε τρεις φορές τι είπε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του ο Πρόεδρος μας.
>Επίσης, μετά τη συνάντηση μεταδόθηκε ότι «ο Πρόεδρος των ΗΠΑ εξέφρασε την ελπίδα ότι η συνεργασία με την Κύπρο θα συνεχιστεί σε μια σειρά ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης της διαφοροποίησης των πηγών ενέργειας και της περιφερειακής ασφάλειας». Προσωπική μου άποψη είναι πως εξέφρασε την ελπίδα ότι η συνεργασία μας θα συνεχιστεί διότι τρέμει (κυριολεκτικά) μήπως αφήσουμε τις ΗΠΑ στα κρύα του λουτρού κάτι το οποίο θα στοιχήσει στις ΗΠΑ, όχι επειδή μας θεωρούν παράγοντα σταθερότητας αλλά διότι μας θεωρούν αμπελοχώραφό τους. Διότι, μπορεί να είμαστε «μια σιηπεθκιά τόπος», όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι, αλλά εμείς κάνουμε κουμάντο στην Ανατολική Μεσόγειο. Και διαφωνώ ότι απλώς μας θεωρούν ένα αυθαίρετο το οποίο ενέκριναν για νομιμοποίηση.
>Σε μια άλλη εξέλιξη, φαινομενικά άσχετη με τα πιο πάνω, η Κύπρος προσχώρησε στις «Συμφωνίες Άρτεμις», στις οποίες προσχώρησαν περίπου άλλες 40 χώρες , με στόχο την εξερεύνηση του διαστήματος. Και ύστερα διερωτώνται κάποιοι κατά πόσον υπάρχουν ΟΥΦΟ.
