Στις 15 Ιουλίου άνοιξε στην γκαλερί Rodeo στον Πειραιά η ατομική έκθεση του Χριστόδουλου Παναγιώτου με τίτλο «January, February, May, June, July, August, September, October, December».
Ο βραβευμένος και διεθνώς καταξιωμένος Κύπριος εικαστικός αφήνει υπαινικτικά μερικούς μήνες απ’ έξω για να δώσει τον τίτλο στην παράλληλη έκθεσή του στο τμήμα της γκαλερί στο Λονδίνο («March, April, November»). Νέα έργα από τον Παναγιώτου δοκιμάζουν το θεατή σε αναγνώσεις μετα-εννοιολογικού επιπέδου, καθώς τα υλικά κι η χωρική τους τοποθέτηση ξυπνούν (συλλογικές) μνήμες ξεχασμένες και περιθωριοποιημένες.
«Μισοκλείστε τα μάτια σας και δείτε ξανά», συμβουλεύει τους επισκέπτες ο ίδιος στο εισαγωγικό κείμενο που μοιάζει με προσωπική επιστολή, προμηνύοντας μια εμπειρία με πολλές ερμηνείες και θεατρικής βαρύτητας φορτίο.
- Η έκθεση διαρκεί έως τις 25 Σεπτεμβρίου (η γκαλερί θα είναι κλειστή για το καλοκαίρι από 8 έως 24 Aυγούστου).
Όπως σημειώνει η ιστορικός τέχνης Αλεξάνδρα Κοροξενίδη στο theartnewspaper.gr, αντικείμενα που μοιάζουν παρμένα από το σκηνικό μίας παράστασης και επιτοίχια έργα που θυμίζουν κομμάτια από τοίχους αλλά και αφαιρετικά ζωγραφικά έργα, θα μπορούσαν να είναι τα θραύσματα ιστοριών που έχουν διαδραματιστεί ή που πρόκειται να γίνουν.
«Ο θεατής γίνεται έτσι σκηνοθέτης αλλά και ηθοποιός της ιστορίας και η έκθεση μία διαδρομή προς και από διαφορετικά σημεία, μία σκηνή και μία σκηνογραφία: η πράσινη ανοιχτή πύλη που χωρίζει τις δύο κυρίως αίθουσες είναι η έξοδος από την σκηνή αλλά και η είσοδος σε μία άλλη και αντίστροφα. Ταυτόχρονα το ότι μία από τις αίθουσες είναι προσβάσιμη μόνο εφόσον ο επισκέπτης βγει από την γκαλερί και περπατήσει γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο στην πίσω πλευρά της γκαλερί, υπογραμμίζει τη σημασία της διαδρομής και της εμπειρίας όχι μόνο οπτικά αλλά και σωματικά. Το έργο τέχνης κάτι ανάμεσα σε αντικείμενο, αρχιτεκτονικό στοιχείο, σκηνογραφία και μέρος μίας εγκατάστασης. Το έργο είναι επίσης το τεκμήριο (η υλική παρουσία) μίας απουσίας, η απουσία μίας παρουσίας, ταυτόχρονα πραγματικότητα και ανάμνηση.
Σύμφωνα με την ίδια, η έννοια του χώρου κατακλύζει την έκθεση επειδή η ίδια η έκθεση αναπτύσσεται σε δωμάτια και λειτουργεί περισσότερο ως ένα είδος θεατρικής σκηνής. Τα αντικείμενα/ έργα μοιάζει να παραπέμπουν σε υποθετικές ιστορίες και διαφορετικούς τόπους. Χρόνος και χώρος συνέχονται.
«Ο τούβλινος τοίχος στην δεύτερη αίθουσα της έκθεσης είναι μία αναπαραγωγή του τοίχου της γκαλερί στο Λονδίνο, όπου ο καλλιτέχνης εκθέτει παράλληλα. Είναι ταυτόχρονα έργο τέχνης, αρχιτεκτονικό στοιχείο, δισδιάστατη επιφάνεια και εγκατάσταση. Το στοιχείο της σκηνογραφίας είναι όμως εκείνο που κάνει τα έργα (τα γυάλινα βάζα, το μεταλλικό τραπέζι στο κέντρο της αίθουσας ακόμα και τα ζωγραφικά που και πάλι θυμίζουν επιφάνειες τοίχων) να αποκτούν την δυναμική τους: γίνονται μέρη ενός συνόλου, μίας εγκατάστασης και μίας διαδρομής που συνδέει το πραγματικό με την αναπαράσταση και με το θέατρο».
Ο Χριστόδουλος Παναγιώτου προτείνει μία εγκατάσταση που μοιάζει σαν μικρή χορογραφία, περισσότερο περιπλάνηση και λιγότερο παγιωμένη θέση γύρω από ζητήματα που αφορούν στην τέχνη.
«Μου φαίνεται πως το θέατρο στα χρόνια της νεωτερικότητας μοιάζει με έναν χορό προς τη χειραφέτηση γύρω από την ασταθή κατακόρυφο ενός τρεμάμενου τοίχου» σημειώνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης στην επιστολή του. «Αυτόν τον τοίχο ύψωσα στον Πειραιά ως κεντρική ιδέα της απάντησης στην πρόσκλησή σου, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις δύο εκθέσεις σε τρεις, μεταφέροντας στον Πειραιά την επιδερμίδα του τοίχου από την γκαλερί της Οδού Μπόρντον. Επιστρέφω στο Λονδίνο μάρμαρα από την Ελλάδα. Κάποια ελληνικά, άλλα όχι. Η μεταφορά των μαρμάρων άλλωστε είναι ένας παλιός, αρρωστημένος κύκλος επιθυμίας και εκμετάλλευσης. Φέρνω επίσης τις πατίνες των τοίχων από τους δρόμους γύρω από το ατελιέ μου, που δεν έχουν τίποτα το ευγενές και που δεν προκαλούν πια καμία επιθυμία. Είναι απλώς σοβατίσματα, που η τεχνική τους χάθηκε στη λήθη της τοπικής αρχιτεκτονικής και των γοργά εναλλασσόμενων αισθητικών τάσεων της δεκαετίας του ’90. Μισήθηκαν τόσο πολύ που τους άξιζε να καταγραφούν. Μισήθηκαν τόσο έντονα που χρειάστηκε να τα μελετήσουμε με αρχαιολογική προσήλωση, ώστε να επανεφεύρουμε τις μεθόδους τους».
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χριστόδουλος Παναγιώτου συμμετέχει και στην ομαδική έκθεση «Anti-Structure» που διοργανώνει το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ μέχρι τις 27 Οκτωβρίου, ενώ μέχρι και τις 20 Φεβρουάριου του 2022 παρουσιάζεται η έκθεσή του «Τhe portrait of Christopher Atkins» στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ολιβιέ Ντεμπρέ, στην Τουρ της Γαλλίας.
