Μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη για τον πολιτισμό και τη μουσική παιδεία του τόπου μας ήρθε στην αντίληψή μας, καθώς τίτλοι τέλους έπεσαν για το Εθνικό Ωδείο Κύπρου, μετά από 73 χρόνια μουσικής παιδείας και καλλιτεχνικής προσφοράς στον τόπο μας.
Aκολουθεί αυτούσια η ανάρτηση του ιδιοκτήτη, Προκόπη Συμεωνίδη:
Σήμερα γράφτηκε η τελευταία πράξη στην υπέροχη ιστορία του Εθνικού Ωδείου Κύπρου, το οποίο είναι η βάση της σύγχρονης μουσικής ιστορίας του τόπου.
Ελπίζω κάποιοι στο υπουργείο πολιτισμού να δουν, να ακούσουν, να πονέσουν μαζί μας και να πράξουν τα δέοντα.
Το ΕΩΚ μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο και στο μέλλον, μπορεί το κράτος να δημιουργήσει συνεργασίες μέσο της συμφωνικής και των μουσικών σχολείων που να είναι αμοιβαία επωφελείς.
“Φιλοι μου είναι με βαριά καρδιά που αποφασίσαμε μαζί με τη σύζυγό μου Κρίστη να τερματίσουμε τη λειτουργία του Εθνικού Ωδείου Κύπρου μετά από 73 χρόνια μουσικής παιδείας και καλλιτεχνικής προσφοράς στον τόπο μας. Ένα ίδρυμα που ίδρυσε η αείμνηστη μητέρα μου Λουλού Συμεωνίδου το 1947.
Οι αγώνες της ήταν πολλές και δύσκολες, ώστε να δημιουργήσει μια μοναδική και πρωτοποριακή μουσική παιδεία, την οποία είχε τόση ανάγκη η Κύπρος μας την εποχή εκείνη, με την βοήθεια και συμπαράσταση του πνευματικού της Πατέρα, του αείμνηστου Μανώλη Καλομοίρη. Με τους άξιους συνεργάτες της δημιούργησε μια αξιοζήλευτη μουσική σχολή υψηλού επιπέδου, δημιούργησε την Χορωδία και Ορχήστρα του Εθνικού Ωδείου Κύπρου, οι οποίες άφησαν εποχή τις δεκαετίες του 70 μέχρι και τις αρχές του 2000 με τις διάφορες παραγωγές, όπερες, ορατόρια, συμφωνίες και άλλα.
Με τον ερχομό μου στην Κύπρο, στις αρχές της δεκαετίας του 80, αποφάσισα να σταθώ δίπλα της και ανεβάσαμε ακόμη πιο ψηλά το επίπεδο του Εθνικού Ωδείου Κύπρου. Δημιουργήσαμε την Παιδική Χορωδία και Ορχήστρα Καρλ Ορφ, εισάξαμε νέα βιβλία εκμάθησης για τα πρώτα βήματα των παιδιών, δημιουργήσαμε σχολές μοντέρνας μουσικής, φέραμε στην Κύπρο γερμανικές Ορχήστρες και Χορωδίες, οι οποίες συνέπραξαν με εκείνες του Εθνικού Ωδείου Κύπρου.
Το μεγάλο μας όμως επίτευγμα ήταν την δεκαετία του 2000, και λόγω του μεγάλου αριθμού των μαθητών μας, μπορέσαμε και φέρναμε από την Ελλάδα τον αντίστοιχο εξεταστή για κάθε όργανο (πιάνου, κιθάρας, Ανωτέρων Θεωρητικών, βιολιού, μοντέρνας και ηλεκτρικής κιθάρας, ντραμς, αρμονίου, μοντέρνας φωνητικής).
Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε μια πλούσια δράση με παραστάσεις, συναυλίες και άλλα πολλά, των οποίων οι επιτυχίες ήταν ανεπανάληπτες. Και όλα αυτά χωρίς καμία οικονομική στήριξη από κανέναν (κράτος ή ίδρυμα).
Δυστυχώς παρόλες τις προσπάθειες που έγιναν την δεκαετία του 80, τα Ωδεία δεν μπόρεσαν να κατοχυρωθούν νομικά όπως τα Ωδεία και τα Κονσερβατόρια της Ελλάδας και της Ευρώπης λόγω διαφόρων συμφερόντων της εποχής εκείνης. Ούτε και μέχρι σήμερα έγινε κατορθωτό να γίνει νομική ρύθμιση των Ωδείων.
Το κενό της μη ύπαρξης νομικού πλαισίου για τη ρύθμιση των Ωδείων, συνέβαλε στη σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της μουσικής παιδείας των κυπριακών Ωδείων και έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς νεαρούς μουσικούς να “ανοίξουν” τα δικά τους Ωδεία. Αργότερα δημιουργήθηκαν τα λεγόμενα κρατικά μουσικά σχολεία – γυμνάσια, λύκεια και ακαδημίες(ορχήστρα νέων) – τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τα μουσικά σχολεία της Ευρώπης – είναι και αυτά επιχορηγημένα από το κράτος ως “απογευματινά Ωδεία”.
Πολλοί δε καθηγητές μουσικής, διορισμένοι στο δημόσιο και μη, προτιμούν να διδάσκουν αυτόνομα και να μην υπάγονται σε κάποιο οργανωμένο Ωδείο – και να υπόκεινται στους κανονισμούς του – χρησιμοποιώντας τον εύκολο τρόπο των αγγλικών εξετάσεων.
Αυτές οι καταστάσεις απορρόφησαν πολλούς νέους καθηγητές κυπριακών και ξένων Πανεπιστημίων και πάρα πολλούς μαθητές. Τέλος, δεδομένων των αναταραχών που προκάλεσε η πανδημία, το Εθνικόν Ωδείον Κύπρου μείωσε τον κύκλο εργασιών του, ώστε να μην είναι πλέον εφικτή η συνέχιση της λειτουργίας του.
Είμαι πολύ περήφανος που μπόρεσα και εγώ να βάλω ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό το οικοδόμημα που λέγεται Εθνικόν Ωδείον Κύπρου μαζί με την ουσιαστική βοήθεια και αμέριστη συμπαράσταση της αγαπημένης μου συζύγου Κρίστης, τα θεμέλια και το κτίσιμο του οποίου έκανε η αείμνηστη μητέρα μου Λουλού Συμεωνίδου.
Δυστυχώς όλα στη ζωή έχουν κάποιο κύκλο, ο οποίος κάποτε ολοκληρώνεται.
Το 1998 γιορτάσαμε τα 50χρονα του Εθνικού Ωδείου Κύπρου και εκδόσαμε ένα βιβλιαράκι με την ιστορία του Ωδείου. Υπάρχουν μερικά ακόμη αντίτυπα, όσοι από εσάς ενδιαφέρεστε μπορείτε να το λάβετε ταχυδρομικώς αφού μου γράψετε την διεύθυνση σας».
