Αν πριν από μερικά χρόνια κάποιος της έλεγε πως τα βιντεάκια της στο Youtube θα την οδηγούσαν κάποτε στη γνωριμία της ζωής της με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Σωκράτη Μάλαμα και ότι μαζί τους μια μέρα θα τραγουδούσε μπροστά από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές της Ελλάδας, πιθανόν και να γελούσε. Αυτό κάνει και σήμερα, όταν της το επισημαίνω από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, σε μια συνέντευξη που θα μπορούσε να είχε τον εναλλακτικό τίτλο «Χαράματα η ώρα τρεις», δανεισμένο από το τραγούδι του Μάρκου που αγάπησε ως παιδί, αλλά και από την ώρα που επιτέλους καταφέρνουμε να συντονιστούμε μετά τη συναυλία της στην Πάτρα. Σε όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας, η Ιουλία Καραπατάκη, που κρατάει παύσεις αμηχανίας κάθε φορά που την αποκαλώ «ρεμπέτισσα», δεν σταματάει να μου επαναλαμβάνει πόσο ευγνώμων νιώθει για ό,τι της έφερε η ζωή μέχρι σήμερα αλλά και για όλα εκείνα που ανυπομονεί να της συμβούν.
Θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με τη μουσική;
Πάρα πολύ καλά. Η σχέση μου θα έλεγα ότι ξεκίνησε έμμεσα από όταν ήμουν μωρό, αφού σε όλη μου τη ζωή θυμάμαι τον πατέρα μου να ακούει μουσική όπου κι αν βρισκόμασταν. Άμεσα μπορώ να πω ότι η μουσική μπήκε στη ζωή μου στα οκτώ μου χρόνια,όταν ξεκίνησα κλασική κιθάρα στο ωδείο, μετά από το σχέδιο που είχε η μαμά να με στείλει αργότερα στο μουσικό σχολείο της Παλλήνης.
Τα δικά σου ακούσματα ποια ήταν τότε;
Θα έλεγα ότι ήταν μια περίεργη ανάμιξη παλιού ροκ, Pink Floyd, Led Zeppelin και Rolling Stones σε συνδυασμό με Μάρκο Βαμβακάρη, ΒασίληΤσιτσάνη, Νίκο Παπάζογλου και ΜανώληΡασούλη.
Επαγγελματικά πότε ακριβώς μπήκες στον χώρο της μουσικής;
Γύρω στο 2005, περίπου ένανχρόνο αφού τελείωσα το σχολείο και λίγο πριν κλείσω τα 19. Οι πρώτες μου δουλειές ήταν σε νυχτερινά μαγαζιά, όπου τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Τώρα που το σκέφτομαι, έχουνε περάσει κιόλας 15 χρόνια από τότε!
Τα τελευταία χρόνια το όνομά σου έχει ταυτιστεί με δουλειές δίπλα στον Σωκράτη Μάλαμα. Πώς προέκυψε η γνωριμία και η συνεργασία σας;
Αν και δεν ξέρω ακριβώς την ιστορία, όλο αυτό ξεκίνησε όταν η Λαμπρινή Καρακώστα, η οποία συνεργαζόταν παλιά με τον Σωκράτη, τον ενημέρωσε πως θα συνέχιζε με δικά της πράγματα και εκείνος ζήτησε απ’τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να του προτείνει τραγουδίστριες. Ήμουν μια από τις προτάσεις του!
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου πώς ακριβώς σε ανακάλυψε;
Νομίζω από το Youtube! Μου είχε στείλει μήνυμα μέσω του γιου του τού Κωνσταντή -με τον οποίοήμασταν φίλοι στο Facebook- και αυτό που απάντησα ήταν «έλα πες, ποιος σε έβαλε να μου κάνεις πλάκα!». Για μένα ήταν πραγματικά αδύνατο να φανταστώ ότι όλο αυτό συνέβαινε στ’ αλήθεια!
Πώς είναι, αλήθεια, σε μια τέτοια ηλικία να συνεργάζεσαι με δύο τόσο μεγάλους καλλιτέχνες;
Καταρχάς είναι ένα πολύ μεγάλο σχολείο και μουσικά και ηθικά και ψυχολογικά και ανθρώπινα. Η συνεργασία μου τόσο με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, όσο και με τον Σωκράτη Μάλαμα, νιώθω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο, διότι πέρα από το μουσικό κομμάτι, μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ κοντά σε δύο φανταστικούς ανθρώπους, μορφωμένους, με παιδεία και με βάθος ψυχής. Και μόνο να τους ακούς να μιλάνε, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά.
Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που βγήκες να τραγουδήσεις μπροστά από τόσο κόσμο;
Ναι, ήταν το «Φύλλα αλκαλικά» του Σωκράτη! Ε, ήταν λίγο σοκ για μένα όλο αυτό και νομίζω ότι το άγχος μου ξεπεράστηκε όταν πλέον τελείωσε η συναυλία! Όχι ότι το απέβαλα και ποτέ ολοκληρωτικά. Πριν βγω στη σκηνή, έχω πάντα άγχος και το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς θα το καταπολεμήσω!
Πάνω στη σκηνή, ωστόσο, εκπέμπεις πάντα μια τρομερή ενέργεια…
Ναι, γιατί πάνω στη σκηνή νιώθω σαν να βρίσκομαι στο στοιχείο μου. Αγαπάω αυτό που κάνω και νιώθω ότι είναι ο τρόπος μου να επικοινωνώ αυτά που αισθάνομαι. Μόλις συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι και πόσο τυχερή είμαι που κάνω αυτό που θέλω, φυσικά και θα χαμογελάσω και φυσικά και θα χορέψω.
Το κλίμα είναι το ίδιο με αυτό που εισπράττουμε και εμείς ως θεατές;
Νομίζω πως ο θεατής πάντα αντιλαμβάνεται το κλίμα ως έχει. Η μουσική είναι επικοινωνία. Αν το κλίμα δεν είναι καλό,ο θεατής θα το καταλάβει και δενθα περάσει καλά. Γι’ αυτό και η αλληλεπίδραση με τον κόσμο είναι το Α και το Ω σε ένα live! Τον θεατή τον συνεπαίρνεις και σε συνεπαίρνει. Όταν του δίνεις, σου δίνει τα διπλά πίσω!
Σε μια συνέντευξή του ο Σωκράτης Μάλαμας είχε αναφερθεί σε σένα λέγοντας ότι φέρνεις «το παλιό χρώμα στα νέα πράγματα». Πώς νιώθεις όταν το λέει ένας τόσο σημαντικός καλλιτέχνης;
Νιώθω ευγνωμοσύνη. Κυρίως γιατί ο Σωκράτης είναι άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του.
Ο ίδιος τι νομίζεις ότι κέρδισε από τη συνεργασία του μαζί σου;
Αχ,δεν ξέρω. Πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μην το έχει ο Σωκράτης και που να μπορώ να του το δώσω εγώ. Ακόμα και η ενέργειά του είναι μικρού παιδιού!
Από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου τι θα κρατάς για πάντα;
Τις ιστορίες για τα τραγούδια του. Και την ηρεμία του!
Έχεις απωθημένο να συνεργαστείς τόσο στενά με κάποιον άλλο καλλιτέχνη;
Απωθημένο δεν θα το χαρακτήριζα, αλλά θα ήθελα να βρεθώ δίπλα σε ανθρώπους που θαυμάζω όπως είναι για παράδειγμα η Ελένη Βιτάλη.
Ποιο live το οποίο έκανες μέχρι στιγμής δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το live που είχαμε κάνει στη Θεσσαλονίκη, πριν από δύο χρόνια στο Θέατρο Γης στην περιοδεία «Με στόμα που γελά». Είχα εντυπωσιαστεί από το θέατρο και είχα τρομάξει από το γεγονός πως εκείνο το τέρας θα γέμιζε. Η ενέργεια του κόσμου ήταν απίστευτη, ερχόταν από μακριά βροχή, που γέμιζε τον ουρανό αστραπές και έκανε τη νύχτα μέρα! Και όταν έπιασε κιόλας, ο κόσμος δεν κουνήθηκε απ’τις θέσεις του. Το live ξανάρχισε και έγινε πανικός!
Από τη φετινή περιοδεία τι θα έχεις να θυμάσαι; Ένιωσες στα live σας την «απόσταση»;
Παρόλο που δυστυχώς τα φετινά μας live ήταν πάρα πολύ λίγα, έχω την εντύπωση ότι όσοι παρευρέθηκαν σε κάποιο από αυτά, θα συμφωνήσουν πως υπήρχε μια αμηχανία στην ατμόσφαιρα, αφού ήταν όλοι αναγκασμένοι, σε συναυλία που συνήθως ξεδίνουν, χορεύουν και τραγουδούν αγκαλιά, να είναι καθιστοί και να φορούν τις μάσκες τους. Εγώ νομίζω θα τη θυμάμαι σαν μια μαύρη περίοδο, που ωστόσο μας βοήθησε να καταλάβουμε, πόσο σημαντική είναι η έλλειψη των μικρών και των αυτονόητων «δώρων» της καθημερινότητάς μας.
Κάτω απ’ τη σκηνή ποια είσαι; Τι πρέπει να ξέρουμε για σένα;
Ότι είμαι αρκετά ντροπαλή και ότι μ’αρέσει πολύ να κάθομαι στο σπίτι μου.
Υπάρχει ζωή πέρα από την τέχνη σου; Εσύ πώς διασκεδάζεις;
Η ζωή είναι τέχνη. Διασκεδάζω καταρχάς στην εργασία μου, πηγαίνοντας να ακούσω άλλους φίλους, διαβάζοντας και πολλές φορές, επειδή δουλεύω πολύ και είμαι συνέχεια έξω, διασκεδάζω μένοντας σπίτι.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Τον ρόλο που παίζει για όλους νομίζω, τον σημαντικότερο. Είναι ζωογόνος, βγάζει τον καλύτερο εαυτό όλων και μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο ομορφότερο!
Πότε ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένη;
Όταν δεν έχω όρεξη να φάω.
Ένα από τα πράγματα τα οποία σε χαρακτηρίζουν είναι το χαμόγελό σου. Έτσι είσαι πάντα;
Είμαι έτσι τον περισσότερο καιρό. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τα πράγματα με χαμόγελο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν έχουν αναγκαστεί κατά καιρούς να υπομείνουν τα μούτρα και την κακή μου διάθεση.
Από πού αντλείς όλη αυτή τη θετική ενέργεια;
Από τους φίλους μου, την οικογένειά μου και τη δουλειά μου.
Είσαι ευτυχισμένη, Ιουλία;
Είμαι, ναι. Πολύ! Είμαι ευτυχισμένη, γιατί ζω το όνειρό μου. Νομίζω θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα κάτι άλλο.Νιώθω πραγματικά τυχερή, όχι μόνο για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή αλλά γενικότερα για όλα όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα.
Επαγγελματικά με τι άλλο καταπιάνεσαι;
Ανήκω σ’αυτήν την τυχερή μερίδα επαγγελματιών που ποτέ δεν αναγκάστηκα να κάνω κάτι άλλο πέρα από αυτό που ήθελα. Οπότε μόνο με τη μουσική!
Είσαι μόλις 34 χρονών. Νιώθεις,ωστόσο, κάποια κούραση μέχρι να φτάσεις εδώ που είσαι σήμερα;
Καμία κούραση δεν νιώθω, παρόλο που η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές που κλατάρω απ’ την πολλή δουλειά και που παρακαλάω για ρεπό, αλλά νομίζω ότι το πρόσημο, όταν περνάει ο καιρός, είναι πάντα θετικό.
Με τι έχει να παλέψει ένας μουσικός της δικής σου γενιάς;
Νομίζω, δυστυχώς, με πολλά. Με την κακή εργοδοσία, με τις άσχημες εργασιακές συνθήκες και συχνά με τον ίδιό του τον εαυτό για τις εκπτώσεις που πολλές φορές αναγκάζεται να κάνει, στο όνομα του μεροκάματου.
Έχεις φανταστεί ποια θα μπορούσε να είναι η καλλιτεχνική σου συνέχεια; Τι θα ήθελες να σου φέρει το μέλλον;
Όχι, δεν έχω φανταστεί, όπως δεν είχα φανταστεί και τίποτα από όλα όσα ήρθαν στη ζωή μου. Θα ήθελα το μέλλον μου να είναι τόσο ρόδινο όσο το παρόν και το παρελθόν μου!
INFO: 23 Σεπτεμβρίου, 21:00, Σκαλί Αγλαντζιάς, Λευκωσία.
tanya@phileleftheros.com
Φιλελεύθερα, 20.9.2020.
