Πριν από τρία χρόνια, η κοινωνία υπέστη σοκ. Άκουσε τον τραγικό θάνατο της 29χρονης Έλενας Φραντζή. Οργίστηκε. Φώναξε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ζήτησε ευθύνες. Σύντομα, όμως, η υπόθεση προσπεράστηκε. Και ας υπήρχε στιγματισμός των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας (ΥΚΕ) και από το δικαστήριο πριν την τραγική κατάληξη. Αργότερα, η κοινωνία υπέστη νέο σοκ. Μια 40χρονη μητέρα, που ζούσε σε τρώγλη με τον πεντάχρονο γιο της, βρέθηκε νεκρή. Η κοινωνία οργίστηκε ξανά. Φώναξε για τις κρατικές υπηρεσίες που παρακολουθούσαν, υποτίθεται τη γυναίκα.  Γρήγορα, όμως, ξεχάστηκε. Λίγο καιρό μετά, νέο σοκ. Ένας ανήλικος, πάλι υπό την επίβλεψη των ΥΚΕ, σκότωσε την ανήλικη αδελφή του. Αυτό και αν ήταν σοκ. Αυτό και αν προκάλεσε οργή. Πέρασε, όμως, κι αυτό. Πριν από δύο χρόνια υπήρξε το πιο συγκλονιστικό σοκ. Η αυτοχειρία του 15χρονου Στυλιανού. Με όσα φρικτά βγήκαν στην επιφάνεια για τη βασανισμένη ζωή ενός παιδιού, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Η οργή κορυφώθηκε. Οι φωνές έγιναν κραυγές. Αυτή τη φορά, κάποιοι (λίγοι) βγήκαν και στο δρόμο. Έγινε μια έρευνα, που άφηνε έξω τις πολιτικές ευθύνες. Βγήκε κι ένα πόρισμα που απέδιδε ευθύνες σε μερικούς υπηρεσιακούς. Θυμάται κανείς την κατάληξη;

 

Προχθές, η κοινωνία ξύπνησε με ένα ακόμη σοκ. Νέα τραγωδία. Σύζυγος και πατέρας σκότωσε σύζυγο και γιο. Τα θύματα ατόμων που είτε παρακολουθούνταν από κρατικές υπηρεσίες είτε τις είχαν προειδοποιήσει ότι κινδύνευαν, ανήλθαν σε έξι μέσα σε λίγα χρόνια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με το ίδιο τραγικό σενάριο. Τις ίδιες συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Με πρωταγωνιστές και πάλι το κράτος και τις Υπηρεσίες του. Και η κοινωνία; Σε νέο σοκ. Ξανά οργισμένη. Να ζητά για μια ακόμη φορά τα κεφάλια όσων ευθύνονται. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι κι αυτή τη φορά προβλέψιμο…

 

Μια μαρτυρία χθες στο δημοσιογράφο Σταύρο Κυπριανού, από την αδελφή του θύματος, καίει πολλούς. Την Αστυνομία, στην οποία είχε κάνει καταγγελία ότι τα θύματα κινδύνευαν από το θύτη που ασκούσε βία. Δεν έκαναν οτιδήποτε. Της είπαν ότι έπρεπε ο 20χρονος, ως ενήλικας που ήταν, να πήγαινε να κάνει ο ίδιος γραπτή καταγγελία. Και ας τους είπε η γυναίκα ότι ο νέος φοβόταν. Ουδείς έσπευσε να σώσει τα υποψήφια θύματα. Τι τραγικά ειρωνικό. Έσπευσαν την ημέρα του εγκλήματος! Τις ΥΚΕ, που παρακολουθούσαν την οικογένεια αλλά δεν αντιλήφθηκαν ότι υπήρχε βία. Ενδεχομένως, τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας (ΥΨΥ), αν παρακολουθούσαν ή όχι τον ύποπτο λόγω ψυχιατρικών προβλημάτων.

 

Η συνέχεια χθες, μετά από τη συγκλονιστική μαρτυρία, αηδιαστική. Αγώνας των εμπλεκομένων υπηρεσιών να αποσείσουν την όποια ευθύνη, μικρή ή μεγάλη, από πάνω τους. Να χαράξουν γραμμές. Έτσι ώστε αν υπάρχει αμέλεια να εμπέσει στο έδαφος κάποιας άλλης υπηρεσίας. Η Αστυνομία δεν βρήκε καταχωρημένη καταγγελία! Εννοούν γραπτώς. Διότι την τηλεφωνική της αδελφής του θύματος δεν την μετρούν. Δεν επιλήφθηκαν. Περίμεναν γραπτή καταγγελία του 20χρονου και ας φοβόταν και τη σκιά του λόγω του τρόμου που σκορπούσε ο ύποπτος θύτης.

 

Οι ΥΚΕ ακόμη πιο προκλητικές. Δεν είχαν, λένε, αναφορά βίας που να περιλαμβάνει επικινδυνότητα. Τα ζητήματα ψυχικής υγείας δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων τους. Εμφανίστηκαν, μάλιστα, και θυμωμένες! Σοβαρομιλάτε; Παρακολουθείτε μια οικογένεια επειδή έχει ανάγκη οικονομικής στήριξης αλλά δεν σας ενδιαφέρει αν στην ίδια οικογένεια υπάρχει βία; Την ώρα που πηγαίνετε στο σπίτι κάθε οικογένειας δεν εξετάζετε ή δεν παρατηρείτε θέματα βίας; Τότε κλείστε το να τελειώνουμε. Δύο άνθρωποι μιας οικογένειας που παρακολουθούσατε είναι νεκροί κι εσείς καίγεστε να ξεφορτωθείτε την ευθύνη; Επειδή τα θέματα ψυχικής υγείας ανήκουν σε άλλη υπηρεσία; Μιλούσατε με την άλλη υπηρεσία; Συντονιζόσασταν;

 

Οι ΥΨΥ κι αυτές προκλητικές. Περιχαρακώθηκαν πίσω από το περιβόητα προσωπικά δεδομένα για να μην πουν οτιδήποτε. Ό,τι εγκληματικότερο ανακάλυψε παγκοσμίως το σύστημα είναι τα προσωπικά δεδομένα. Για να καλύπτουν κάθε πομπή τους. Κανένα προσωπικό δεδομένο δεν μπορεί να τίθεται υπεράνω της διερεύνησης των ευθυνών που οδήγησαν σε διπλό φονικό. Τελεία και παύλα. Ο ύποπτος εμπλέκεται σε άλλο φονικό όταν ήταν ανήλικος. Βρισκόταν 9 χρόνια στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας. Μετά; Τον παρακολουθούσατε ή όχι; Όποια και αν είναι η απάντηση, υπάρχουν ευθύνες που σας βαραίνουν. Επειδή, απλούστατα, ο εν λόγω άνθρωπος κυκλοφορούσε σαν ωρολογιακή βόμβα, που υπό προϋποθέσεις μπορούσε να εκραγεί. Όπως και έγινε.

 

Συσσωρευμένη τραγική αμέλεια, τραγική ανευθυνότητα, τραγική ανικανότητα. Ένα κράτος τριτοκοσμικό. Με ένα σύστημα χιλιοτρυπημένο. Που αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες του. Με Υπηρεσίες που ομοιάζουν με πύργο της Βαβέλ. Λες και μιλάνε διαφορετική γλώσσα και αδυνατούν να επικοινωνήσουν και να συντονιστούν ώστε να σώσουν ζωές. Με μηδενική έγκαιρη παρέμβαση όπου απειλούνται άνθρωποι. Που αδυνατούν να εκτιμήσουν τον κίνδυνο. Που απέτυχαν παταγωδώς!

 

Και η πολιτική ευθύνη; Ως συνήθως ανύπαρκτη η έμπρακτη ανάληψή της. Η Γιολίτη σκίζεται για τα parody accounts αντί να επιβάλει στην Αστυνομία διαδικασίες προστασίες ζωών. Η Ζέτα Αιμιλιανίδου, δυστυχώς, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Επί δικής της θητείας ως πολιτική προϊστάμενη, χάθηκαν έξι ανθρώπινες ζωές σε υποθέσεις που παρακολουθούντο από τις ΥΚΕ. Στην περίπτωση του 15χρονου Στυλιανού της υποδείξαμε ότι όφειλε να παραιτηθεί. Επειδή χάνονται ζωές και οι ΥΚΕ δεν αλλάζουν. Δεν έχει σημασία αν ευθύνεται άμεσα. Ότι οι ΥΚΕ παραμένουν με μοντέλο μεσαίωνα, με κτυπητές ελλείψεις προσωπικού και χάνονται ζωές είναι αρκετό. Αυτό συνεπάγεται η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.

Το Κράτος γενικά, λειτουργεί σαν καφενείο. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο κατάλογος των ανθρώπινων ζωών που χάνονται να μακραίνει ολοένα και περισσότερο! Φτάνει πια!!!