Λευκό σε λευκό, εκ προθέσεως…

Η έκθεση «page intentionally left blank» της Μαρίνας Κασσιανίδου στον χώρο Θκιο Ππαλιές. Δισδιάστατα κολάζ σε πολυδιάστατες παραλλαγές.

Τα δισδιάστατα κολάζ της Μαρίνας Κασσιανίδου ανταποκρίνονται στον χώρο που τα περιβάλλει, επιτρέποντάς του να ανοίξει, σαν σελίδες που ξεδιπλώνονται.

Η Μαρίνα Κασσιανίδου από το 2010, όταν συμμετείχε στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών στο Ragdale Foundation στο Ιλινόις, δουλεύει στη σειρά έργων Dotted Lines. Η σειρά έχει εξελιχθεί σε εκατοντάδες κολάζ που διερευνούν αυτή την ιδέα τελειών και γραμμών, στην οποία η καλλιτέχνις πραγματεύεται τις έννοιες της επιφάνειας και του χώρου. Σήμερα, μοιράζεται μαζί μας μια εγκατάσταση που αποτελείται από διάφορα κολάζ στην έκθεση με τίτλο «page intentionally left blank» στον artist-led χώρο Θκιο Ππαλιές στη Λευκωσία.

Τα κολάζ αυτά είναι τέτοια, λόγω του τρόπου επεξεργασίας της καλλιτέχνιδoς σε χαρτί αλληλογραφίας που φέρει γραμμές. Οι ίδιες οι γραμμές στο λευκό χαρτί συνιστούν μια πρώτη επιλογή, πιθανώς, αφού είναι μια de facto «προσθήκη» σε μια επιφάνεια ή ένα σημαδεμένο χώρο. Η Μαρίνα Κασσιανίδου χρησιμοποιεί ένα διατρητικό μηχάνημα και μια κόλλα για να φτιάξει, από τον ίδιο τύπο λευκού χαρτιού, αυτές τις αμυδρές, λεπτά διαφοροποιημένες παραλλαγές από σημάδια, ίχνη, στοιχεία τα οποία απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή για να μπορέσουμε να τα διακρίνουμε. Η ίδια η υιοθέτηση ενός συνηθισμένου σημειωματάριου μαζικής παραγωγής είναι μια χειρονομία, μια πρόσκληση να δοθεί προσοχή στην επιφάνεια και τα στρώματά της, στις πολυδιάστατες παραλλαγές και αναφορές από γραμμές, χωρικές διαιρέσεις, εσωτερικά σύνορα, κοινωνικά δίπολα, αλλά και ζώνες οριζόντιας συνύπαρξης. Λευκό σε λευκό: μια αλλοτριωτική συνάντηση, μια άσκηση για να είσαι με τον χώρο, μια κατά μέτωπο πράξη αναστοχασμού;

Τα δισδιάστατα κολάζ ανταποκρίνονται στον χώρο που τα περιβάλλει, επιτρέποντάς του να ανοίξει, σαν σελίδες που ξεδιπλώνονται, ενώ οι επάλληλες στρώσεις στα κολάζ μάς προσελκύουν προς ένα χώρο εννοιολογικό όπου μπορούμε να προσεγγίσουμε το συνολικό έργο.

Η Μαρίνα Κασσιανίδου, με ευφυή λεπτότητα και αφοσίωση, δουλεύει με υλικά που υπάρχουν στο περιβάλλον της και που είναι προσβάσιμα. Από υλικά/υφάσματα επίπλωσης στα δάπεδα από βινύλιο, από τοίχους και πατώματα στο χαρτί με τις γραμμές, το «βασικό στοιχείο στο σακίδιο μου από τις μέρες που πήγαινα σχολείο,» ένα προσάρτημα στο σώμα της, αν θέλετε. Αυτές είναι βασικές πτυχές του έργου της, καθώς η διαδικασία του σημαδέματος επιτελείται ως η συνέχεια ενός χώρου σε έναν άλλο, ένα δίκτυο επιφανειών που διασταυρώνονται μέσα σε λωρίδες συν-κατασκευής.

Το σημάδεμα, για τη Μαρίνα Κασσιανίδου, δεν είναι μια δράση/παρέμβαση που συμβαίνει στον τοίχο, στο δάπεδο, στο υλικό σαν να ήταν διακριτά το σημάδι και η επιφάνεια. Η καλλιτέχνις τρυπώνει στην επιφάνεια που την περιβάλλει, μπαίνοντας σε μια «άσκηση εξάντλησης», όπως την αποκαλεί, για να ξεκάνει και να κάνει, να ξανακάνει και να ξεκάνει ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρει όλους τους πιθανούς τρόπους «αναδημιουργίας και διατάραξης των τυπωμένων γραμμών», αποδίδοντας νέες γραμμές κατά τη διαδικασία, μέχρι να εξαντλήσει την επιφάνεια και τον εαυτό της. Η συν(δια)χυση αυτή ανάμεσα σε επιφάνειες και σημάδια επαναφέρει ήδη υπάρχοντα ερωτήματα σε σχέση με την «πατρότητα» του έργου και τις ιεραρχίες εμπροθετικότητας, ζητήματα στα οποία η καλλιτέχνις απευθύνεται εδώ, στη σελίδα που σκόπιμα αφέθηκε κενή.