Τελικά αν αυτό που βιώνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες εμπίπτει σ’ εκείνο που μπορεί ν’ αποκαλείται «ήθη και έθιμα», που θα μπορούσαν μάλιστα να δένουν και με την μεγάλη εορτή του Πάσχα, τότε πρόκειται για τεράστιας μορφής παρεξήγηση ή και παρανόηση. Φέτος, μάλιστα, στην κορύφωση του εκτρώματος, που εμφανίζεται ως δήθεν έθιμο των «λαμπρατζιών», θρηνήσαμε τόσο άδικα και τον χαμό 22χρονου παιδιού, το οποίο καταπλάκωσε πάσσαλος της ηλεκτρικής, κάτω από τις γνωστές συνθήκες, που έτυχαν τόσο λεπτομερούς περιγραφής. Κατά τα άλλα, οι περιγραφές σε άλλες πλείστες των περιπτώσεων, εστίαζαν σε καταστροφές, λεηλασίες περιουσιών, και ό,τιδήποτε άλλο έχει να κάνει με τον κανιβαλισμό… της ζωής και του πολιτισμού. Επομένως, μιλάμε για δύο ανομοιογενή θέματα: άλλο εκείνο που επιβάλλεται από το ήθη και τα έθιμα ενός λαού και προδίδει πολιτισμό στην ποιότητα και το μέγεθός του και άλλο ό,τι μπορεί να συνιστά αποκαθήλωση αυτών των επιπέδων και έκπτωσή τους σε φάσεις κατάντιας… ‘Όπως ακριβώς τη βιώνουμε, σχεδόν κατά κανόνα, κάθε χρόνο. Τα σκηνικά που στήνονται κάθε φορά, εν’ ονόματι της τήρησης ενός εθίμου, μεταβάλλονται ολοένα και πιο τρομακτικά, αφού επιστρατεύεται και η φαντασία για πρωτότυπα και άφθαστα κατορθώματα… Φέτος μάλιστα είμαστε περισσότερο εκτεθειμένοι ως κοινωνία, πολιτεία και κράτος, αφού είχε προηγηθεί και ολόκληρη συζήτηση (δείχνει αυτό ότι τελούμε τουλάχιστον υποψιασμένοι) για ρύθμιση – όσο μπορεί να γίνει κι αυτό – του ζητήματος των «λαμπρατζιών», προκειμένου να τεθεί κι αυτό υπό κάποιας μορφής ελέγχου. Για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά, ότι σ’ αυτό τον τόπο όχι μόνο δεν βρίσκουμε άκρη εκεί που επιχειρούμε να λύσουμε γόρδιους δεσμούς, αλλά και πιότερο μπουρδουκλωνόμαστε… Γιατί απ’ όσα λέγονταν και ακούγονταν, μάλλον συνηγορούσαν προς επίρρωσιν του … «και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης»…

>>> Και όχι τόσο αίφνης, θέμα αύξησης του αριθμού των βουλευτών, από 56 σε 63. Αυτό κι αν είναι από τα θέματα που περνά τελικά με εικονικές περισσότερο και τόσο χλωμές διαφωνίες… Είναι εδώ που πρυτανεύει υποδειγματικά το πνεύμα της συναίνεσης και της ομογνωμίας, γιατί το θέμα είναι τελικά τόσο βολικό… Εδώ ο προβληματισμός θα μπορούσε κάλλιστα να εστιάζει στο πώς αναβαθμίζεται το Κοινοβούλιο όχι τόσο ποσοτικά, όσο ποιοτικά… Μεγάλη η πρόκληση αλλά και η πρόσκληση με βάση τα μηνύματα των καιρών… Κακά τα ψέματα, σε πόσες περιπτώσεις βιώσαμε σ’ επίπεδο συζητήσεων σε Επιτροπές στο Κοινοβούλιο, το Σώμα να εκπίπτει στην καλύτερη των περιπτώσεων σ’ επίπεδα καφενείου…

>>> Πλήρης ημερών, μάς άφησε χρόνους ο Πάπας Φραγκίσκος, Δευτέρα του Πάσχα. Πρόλαβε ν’ απευθύνει το αναστάσιμο μήνυμα στα πλήθη πιστών την ημέρα της Ανάστασης. Αφήνει, οπωσδήποτε τη δική του σφραγίδα στα εκκλησιαστικά δρώμενα και όχι μόνο και ιδιαίτερα στα περί κοινού εορτασμού του Πάσχα, για τον οποίο εκφράστηκαν προθέσεις και ευχές και από τον ίδιο και από τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Μετά από παρέλευση 15 τουλάχιστον ημερών κινούνται διαδικασίες για να βγει λευκός καπνός εκλογής νέου Ποντίφηκα.