«ΟΙ πολίτες της Τουρκίας αντιστέκονται στον αυταρχισμό. Αξίζουν κάτι περισσότερο από τη σιωπή». Αυτός είναι ο τίτλος της εφημερίδας «Νew York Times». Πρόκειται για ένα άρθρο το οποίο χωρίς περιστροφές αναλύει τη σταδιακή πορεία της Τουρκίας προς τον αυταρχισμό υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ τόσο τις ευθύνες του διεθνούς συστήματος όσο και την ανάγκη στήριξης του τουρκικού λαού που αντιστέκεται. Πρόκειται για μια ανάλυση, που καλύπτει όλες τις πτυχές, αναδεικνύοντας και τη στρατηγική σημασία της κατοχικής Τουρκίας στη διεθνή σκακιέρα, την παρακμή του καθεστώτος Ερντογάν ενώ αγγίζει και τις ευθύνες των δημοκρατικών κυβερνήσεων.
ΕΙΝΑΙ σαφές- και τούτο δεν αμφισβητείται- ότι η Τουρκία θεωρείται σημαντική για τους σχεδιασμούς υπερδυνάμεων, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για μια χώρα, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ευρώπης, Ασίας και Μέσης Ανατολής, διαθέτοντας τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ.
ΣΥΜΦΩΝΑ με την «Νew York Times», «οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέκαθεν διατηρούσαν σχέσεις με αμφιλεγόμενα ξένα καθεστώτα, συχνά από ανάγκη. Σε έναν επικίνδυνο κόσμο, οι δημοκρατίες δεν μπορούν να αποξενώσουν κάθε μη δημοκρατικό κράτος. Όμως οποιαδήποτε συμμαχία με αυταρχικά καθεστώτα απαιτεί προσεκτική ζυγισμένη κρίση: Πόσο σημαντική είναι η σχέση για τα αμερικανικά συμφέροντα; Και πόσο απαράδεκτη είναι η συμπεριφορά του καθεστώτος; Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν της Τουρκίας έχει προσωποποιήσει αυτό το δίλημμα εδώ και 22 χρόνια».
ΤΟ καθεστώς Ερντογάν προβαίνει συστηματικά και μεθοδικά σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αρχών. Διώκει και φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους, δημοσιογράφους κι άλλους. Κι αυτά αφορούν μόνο τα εσωτερικά. Το καθεστώς κρίνεται και για την επεκτατική του εξωτερική πολιτική. Κύπρος και Τουρκία το βιώνουν εδώ και δεκαετίες.
ΓΙ αυτό και κατατάσσεται στα μη δημοκρατικά καθεστώτα, αν και υποτίθεται διεξάγονται εκλογές στη χώρα αυτή. Άλλωστε όσοι απειλούν την παντοκρατορία του Ερντογάν, σύρονται στη φυλακή. Στήνονται κατηγορητήρια και το σύστημα συναινεί στη φυλάκισή τους. Τελευταίο παράδειγμα ο δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως, Εκρέμ Ιμάμογλου. Για να μην αναφερθούμε, μεταξύ άλλων, και στους Κούρδους ηγέτες. Οι αντιδράσεις σε αυτές τις συμπεριφορές ήταν και είναι υποτονικές από τους διεθνείς παράγοντες.
ΑΥΤΑ τα καθεστώτα όσο σημαντικά και να θεωρούνται, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με χάδια και κατευνασμό καθώς αυτή η στάση τους αποθρασύνει. Όπως τονίζει στο άρθρο της η αμερικανική εφημερίδα «Νew York Times», η σιωπή απέναντι στην καταπάτηση της δημοκρατίας συνιστά συνενοχή.
