Συμβαίνει τόσο συχνά, καταντά ρουτίνα και περνά, όσο γίνεται, στα ψιλά της ειδησεογραφίας. Με άλλα λόγια καταντά κανονικότητα και καθημερινότητα. Τα κρούσματα βανδαλισμών σε σχολεία – συνέβη και την περασμένη βδομάδα σε λύκειο – που αφορούν ευρύτερα το ζήτημα της παιδικής και νεανικής παραβατικότητας, μπορούμε άνετα να τα προσπερνούμε, γιατί έτσι απλά έχουμε σοβαρότερα ζητήματα ν’ ασχολούμαστε σ’ αυτό τον τόπο.
Το θέμα στην περίπτωση μάς συλλαμβάνει και εντελώς ανυποψίαστους, ως προς το πραγματικό μέγεθος αλλά και τα βαθύτερα αίτια μιας ραγδαία εξελισσόμενης μάστιγας. Μπροστά στο ερώτημα γιατί ένας νέος σήμερα νιώθει την ανάγκη να ξεσπά με αυτό τον τρόπο, η εύκολη λύση είναι πάντοτε τα αυτονόητα που παρακολουθούμε να συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες… Ανάγκη εφαρμογής αυστηρότερων κανονισμών ή ακόμα και ένταξη περαιτέρω σχολικών προγραμμάτων, για τα οποία μπορεί να τρέχει το αρμόδιο υπουργείο. Και αυτά, έτσι. με συνοπτικές διαδικασίες και διεκπεραιώσεις.
Το επαναλαμβάνουμε, βέβαια, ότι είναι μείζον το θέμα που προκύπτει ως προς το γιατί πολλοί νέοι σήμερα αντί ν’ αγαπούν και να σέβονται τους σχολικούς χώρους, επιθυμούν να τους πυρπολούν και ν’ ασελγούν έναντί τους; Η μανία αυτή σίγουρα είναι προϊόν μιας βαθύτερης παθογένειας, η οποία έχει να κάνει με ένα μεγάλο στοίχημα, κατά πόσο μπορεί ένας τόπος ν’ αγγίξει το όραμα της δημιουργίας «χαρούμενων σχολείων». Σίγουρα η απόσταση είναι πολύ μεγάλη, σε σημείο που αν δεν αποτολμηθούν υπερβάσεις με βαθύτερες τομές, η μετάβαση από την θεωρία στην πράξη, από τα λόγια στα έργα, θα φαντάζει τόσο ουτοπική… Και ακριβώς, η μεγάλη ευθύνη επιτάσσει τη συστράτευση όλων όσοι θα μπορούσαν να συμβάλουν με ένα, έστω μικρό, λιθαράκι. Για παράδειγμα, βρίσκεται τώρα στο προσκήνιο η καυτή πατάτα του θέματος της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Ένα συρφετός θεμάτων, συζητήσεων και διαφωνιών προκύπτουν στην πορεία και κάπου χάνεται το δάσος, όλες εκείνες οι συντεταγμένες που απαιτούνται για να είναι τόσο ξεκάθαρο το αποτέλεσμα: πώς ένας μαθητής θα μπορούσε να αισθάνεται ευτυχισμένος όχι μόνο στην τάξη, αλλά και ευρύτερα στο σχολικό περιβάλλον. Πολλά είναι σίγουρα που θα πρέπει να γίνουν.
Περαιτέρω, τα ζητήματα αυτά άπτονται του ευρύτερου ζητήματος της νεανικής παραβατικότητας, στις εξάρσεις που γνωρίζει σήμερα. Επομένως, μπλεγμένοι σ’ όλη αυτή την πονεμένη ιστορία μάλλον είμαστε όλοι: οικογένεια, κοινωνία, πολιτεία, με τους θεσμούς και τις δομές τους. Και εδώ, δυστυχώς, συμβαίνει αυτό που παρακολουθούμε κάθε φορά: νίπτουμε χείρας σε βαθμό που ο ποντιοπιλατισμός σ’ αυτό τον τόπο έχει αναχθεί προ πολλού σε επιστήμη. Και αυτά και πολλά άλλα, μέχρι το επόμενο κρούσμα…
>>> Η νίψη χειρών… πράγματι αποδεικνύεται τόσο προσφιλής και οικεία μέθοδος, όπως φάνηκε και στην Ερευνητική Επιτροπή για τους Takata. Κανείς δεν γνώριζε τίποτε, κανένας δεν ήξερε κάτι. Κατά τα άλλα όλα λειτουργούν τόσο αψεγάδιαστα σ’ αυτό τον παραδεισένιο τόπο.
>>> Και έτσι για να μην ξεχνούμε, Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, η σημερινή, 19η Μαΐου. Και να μην λησμονούμε, επίσης, ότι η Μνήμη δεν σημαίνει έτσι απλά θύμηση του παρελθόντος, αλλά πηγή έμπνευσης για το παρόν και το μέλλον. Αν έχουμε, βέβαια, διάθεση για κάποια διδάγματα.
