Παρακολουθώντας τις ομιλίες στη Βουλή για την επέτειο του πραξικοπήματος, λίγο πριν αναχωρήσει ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης για τη Νέα Υόρκη, μου έκανε εντύπωση ο υπαινιγμός των δύο μεγάλων κομμάτων, που αναφέρθηκε ως συμβουλή προς τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά διερωτήθηκα γιατί να αναφερθεί και λίγο πριν την αναχώρησή του.

«Πρέπει χωρίς μασημένα λόγια και αμφισημίες να είμαστε υπέρ της συνέχισης των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά και έτοιμοι να διαπραγματευτούμε τα εκκρεμούντα ζητήματα που περιλαμβάνονται στο Πλαίσιο Γκουτέρες», έλεγε ο Στέφανος Στεφάνου. «Η πλευρά μας οφείλει να προσεγγίσει με σαφή πολιτική βούληση τη νέα αυτή προσπάθεια, με προσήλωση πάντα στο συμφωνημένο πλαίσιο», έλεγε η Αννίτα Δημητρίου. «Χρειάζεται καθαρή κατεύθυνση, καθαρή στρατηγική, καθαρή βούληση και καθαρό πολιτικό λόγο από όλους μας», έλεγε ο Νίκος Τορναρίτης.

Δεν κατάλαβα ποια η αναγκαιότητα και ποια η σκοπιμότητα να μιλούν για «μασημένα λόγια» και σαφή ή καθαρή βούληση την ώρα που ξεκινούσε η νέα προσπάθεια, τα αποτελέσματα της οποία θα τα ξέρουμε σήμερα. Χτες, ο Στέφανος Στεφάνου στον Άστρα, μιλώντας για την σύνοδο της Νέας Υόρκης, άφηνε «αιχμές για τις θέσεις του προέδρου Χριστοδουλίδη στο Κυπριακό» (με αυτά τα λόγια το περιέγραφε η ιστοσελίδα του ΑΚΕΛ).

Επανάλαβε ότι «πρέπει να είμαστε σαφείς στη θέση για συνέχιση των διαπραγματεύσεων στη βάση του πλαισίου Γκουτέρες, συζητώντας τα εκκρεμούντα ζητήματα» και κατάγγειλε την πλευρά μας (τον Πρόεδρο, δηλαδή): «Η πλευρά μας δεν είναι ξεκάθαρη ούτε σε σχέση με το πως εννοεί το πλαίσιο Γκουτέρες ούτε ως προς το τι είναι έτοιμη να συζητήσει. Πρέπει τόνισε, να είναι σαφής η θέση μας ότι θέλουμε να διασφαλίσουμε το διαπραγματευτικό κεκτημένο».

Δηλαδή, ό,τι και να συμβαίνει η κομματική ηγεσία των Ελληνοκυπρίων αποφάσισε ότι ο Πρόεδρος δεν έχει ξεκάθαρη θέση, ούτε ξεκάθαρη βούληση και στρατηγική και κατεύθυνση και άρα ευθύνεται για τα αδιέξοδα. Μικροκομματική πολιτική, λέγεται αυτό, στενόμυαλη και χωρίς προοπτική. Θα μπορούσαν τουλάχιστον να κάνουν λίγη υπομονή να τελειώσει κι αυτή η πενταμερής η οποία όπως γνωρίζουν πραγματοποιείται λόγω της πολιτικής Χριστοδουλίδη (όχι της δικής τους), που συνέπεσε με την προσπάθεια του Γκουτέρες να βρεθεί κάτι θετικό στον δρόμο του, και όχι επειδή υπάρχει κάποια θετική ένδειξη από την άλλη πλευρά. Αλλά το βιολί τους!

Μπορεί να θεωρούν φυσικά οι κομματάρχες μας θετική ένδειξη το ότι ο Χακίν Φιντάν στη Νέα Υόρκη δήλωνε ότι «δεν υστερούμε ποτέ σε ενσυναίσθηση προς την απέναντι πλευρά». Τι ενθαρρυντικό! Έχουν ενσυναίσθηση οι Τούρκοι!

Η διαφορά πολιτικής, όμως, φαίνεται από άλλα. Από τη σύγκριση αυτών που λένε οι κομματάρχες μας με αυτά που λένε οι Τούρκοι, και ο χρόνος που τα λένε. Χτες, για παράδειγμα, την ώρα των συναντήσεων της Νέας Υόρκης, ο «πρωθυπουργός» του κατοχικού καθεστώτος, Ουνάλ Ουστέλ, εξέφραζε  την πλήρη στήριξή του στον Ερσίν Τατάρ και τη στρατηγική της Άγκυρας για «το όραμα της λύσης των δύο κρατών». Και ο «πρόεδρος» της ψευδοβουλής, Ζιγιά Όζτουρκλερ, απαντούσε σε δηλώσεις της Αννίτας Δημητρίου (παριστάνοντας τον ισότιμο, ασφαλώς) υπερασπιζόμενος την τουρκική εισβολή ως νόμιμη επέμβαση και  το όραμα της λύσης δύο κρατών που, όπως διαβεβαίωνε, θα τεθεί ξανά επί τάπητος στην άτυπη διάσκεψη.

Άσε και τον Ερσίν Τατάρ που ακόμα και από τη Νέα Υόρκη συνέχιζε στο μοτίβο που επαναλαμβάνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. «Το να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά για εμάς δεν ισχύει. Αυτός (σσ: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας) λέει συνέχεια αυτό κι εμείς λέμε για τη συνεργασία δύο κρατών».

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης «το λέει συνέχεια αυτό», το κατάλαβε και ο Τατάρ αλλά οι κομματάρχες μας δεν το κατάλαβαν, θέλουν να το λέει πιο δυνατά για να μην νιώθουν ότι «η πλευρά μας δεν είναι ξεκάθαρη».

Πού θέλουν να μας οδηγήσουν επιτέλους; Μέχρι πού θέλουν να φτάσει ο Χριστοδουλίδης; Τι θέλουν να γίνει η Κύπρος; Γιατί κρύβονται;