Μια άλλη πτυχή που αγγίζει επίσης την ουσία της τραγωδίας των πυρκαγιών της ορεινής Λεμεσού και ταυτόχρονα το εύρος της ευθύνης του κράτους, την διάβασα από ένα σημείωμα μιας εξαιρετικής νέας δασκάλας, της Ιωάννας Ζαχαρίου. Ιδού:

«Το τραγικό ποιο είναι; Στην πόλη των εκατομμυρίων, όπου ο κόσμος της δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα απλησίαστα ενοίκια και ακόμα χειρότερα στην αγορά σπιτιών ή διαμερισμάτων, έψαξε καταφύγιο σε τούτα τα μικρά χωριά, αφού το κράτος βοηθά και με επιδοτήσεις, για να μπορέσει να αγοράσει ή να χτίσει μια στέγη, να κάμει την οικογένεια του. Με κόπο, ίσως και ξενιτεμένος, πας να χτίσεις τη ζωή σου λίγο πιο μακριά από την πόλη… Και τελικά οι κόποι σου χάνονται σε μια στιγμή… Τα κρασοχώρια της Λεμεσού, γεμάτα αμπέλια που για κάποιους ήταν η ζήση τους, στάχτες… Σπίτια, στάχτες… Λίγο πράσινο που είχαμε στην Κύπρο, στάχτες…. Ευτυχώς φέτος είμασταν πιο έτοιμοι από ποτέ. Αυτά μας είπαν και μας έριξαν κυριολεκτικά στάχτες στα μάτια».

Είναι ουσίας και για όσα θα ακολουθήσουν. Διότι, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τα πάντα σε αυτή την καταστροφή και η ευθύνη του κράτους να σπεύσει να τους στηρίξει επειδή αλλιώς δεν θα ανταπεξέλθουν, αλλά και για να μην εγκαταλείψουν τα χωριά, είναι πολλαπλάσια. Τόσο γιατί είναι αδύνατο να βρουν τα πόδια τους αλλού (Πού; Στην πανάκριβη Λεμεσό;), όσο και γιατί τα τελευταία χρόνια έδωσαν ελπίδα να ζωντανέψουν ξανά τα χωριά και τώρα κάηκε και η ελπίδα μαζί με το βιος τους.

Όταν λοιπόν θα καταμετρηθούν οι ανάγκες και θα αρχίσει να μελετάται πώς και ποια βοήθεια θα δοθεί, οφείλει η κυβέρνηση να μην ακολουθήσει την τακτική προηγούμενων κυβερνήσεων, εκπονώντας χρονοβόρα και περίπλοκα σχέδια με όρους και προϋποθέσεις, και όσοι δεν έχουν τις σχετικές άδειες απορρίπτονται, και ένα ποσό εφάπαξ και άλλο ποσό αναλόγως της εκτιμηθείσας ζημιάς και πάει λέγοντας. Αιτήσεις και κόντρα αιτήσεις για να πάρουν τη βοήθεια κλιμακωτά, όπως θα το αποφασίσουν κάποιοι εγκέφαλοι στα κλιματιζόμενα γραφεία τους, την ώρα που βρίσκονται στη χειρότερη απελπισία της ζωής τους.

Αυτό έγινε με τις πυρκαγιές του 2021 στην ορεινή Λάρνακας, αυτό γίνεται πάντα. Να συμπεριφέρεται το κράτος ως να έχει να κάνει με απατεώνες που θα το ξεγελάσουν. Ναι, να μην επιτρέψει σε κανέναν να το ξεγελάσει, αλλά προέχει να πάρουν ανάσα γρήγορα αυτοί που καταστράφηκαν. Κι αυτό προϋποθέτει να μην τους μπλέξουν στα γρανάζια της κρατικής μηχανής, ως να δίνουν την όποια βοήθεια με το στανιό.

Νίκο Χριστοδουλίδη, εσύ προσωπικά οφείλεις να το διασφαλίσεις, μην περιμένεις από τους γραφειοκράτες. Δεν ξέρουν τίποτε άλλο παρά μόνο να στήνουν περίπλοκα σχέδια και να απογοητεύουν τον κόσμο. Υπάρχει το προηγούμενο του χωριού Αρτέμιδα στην Ηλεία, που όταν καταστράφηκε από την πυρκαγιά του 2007, η Κυπριακή Δημοκρατία ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ανοικοδόμησή του. Πώς έγινε η ανοικοδόμηση και οι κάτοικοι εκεί νομίζουν πως οι Κύπριοι κάνουν θαύματα;

Η κυβέρνηση (του Τάσσου Παπαδόπουλου) έστειλε πρώτα μηχανικούς και αρχιτέκτονες από την Πολεοδομία κι έκαναν μελέτες. Εκτίμησαν πόσα σπίτια και άλλα υποστατικά πρέπει να κτιστούν, μετά έκανε συμφωνία και ανέθεσε τη δουλειά σε μια εργοληπτική εταιρεία. Για δυο χρόνια εγκαταστάθηκαν στο χωριό ο υπεύθυνος της εργοληπτικής, αλλά και μηχανικός της Πολεοδομίας και συντόνιζαν τα έργα. Μέσα στα δυο αυτά χρόνια επιδιορθώθηκαν και αποκαταστάθηκαν 45 κατοικίες, 32 αποθήκες / στάβλοι, ελαιοτριβείο, πλατεία (που ονομάστηκε πλατεία Κύπρου), έγιναν ακόμα και αντιπλημμυρικά έργα με συνολικό κόστος €14 εκατομμύρια. Οι κάτοικοι της Αρτέμιδας ευγνωμονούν πάντα την Κύπρο. Κυρίως και γιατί έβλεπαν τα υπόλοιπα χωριά, που κάηκαν, να μένουν στάσιμα μπλεγμένα στην ελλαδική γραφειοκρατία και κλεφτουριά.

Μπορεί να γίνει κάτι ανάλογο; Μπορεί. Και πολύ πιο γρήγορα από τα δύο χρόνια και πολύ πιο οργανωμένα και πολύ πιο καλά σχεδιασμένα. Να αναλάβει το κράτος με τις υπηρεσίες του την ανοικοδόμηση, αντί να δίνει στον καθένα βοήθεια για να τα κάνει μόνος του και να βάζει κι από την τσέπη χωρίς να έχει.