Λένε πως όταν αδιαφορείς για όσα συμβαίνουν σε κάποιο μέρος του κόσμου, δεν θα αργήσουν να συμβούν και στο δικό σου. Στην Κύπρο, όμως, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Στο δικό μας μέρος, έχουν ήδη συμβεί.

Ζήσαμε μια εισβολή, οι γονείς μας είναι πρόσφυγες, το νησί μας ημικατεχόμενο και η σημαία της Τουρκίας συνοδεύει κάθε μας βήμα στη μισή πρωτεύουσα, όπου βαρέλια, σακιά με άμμο, τείχη, checkpoints και στρατιώτες φράσσουν καθημερινά τον δρόμο μας και μας περιορίζουν τις κινήσεις. Στην ίδια μας την πόλη, στην ίδια μας τη χώρα.

Αυτή τη στιγμή, 180 περίπου χιλιόμετρα, 110 μίλια και γύρω στα 97 ναυτικά μίλια από την κατεχόμενη Αμμόχωστο, διαπράττεται μια εισβολή, σε έναν λαό χωρίς οργανωμένο στρατό, με θύματα, κυρίως, αμάχους, παιδιά, γυναίκες. Και την ίδια αυτή στιγμή, μία μόνο μέρα μετά από την επέτειο της ανεξαρτησίας του κράτους μας, η Κυπριακή Δημοκρατία επέλεξε μέσω της Αστυνομίας, να καταπνίξει μια διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Εξωτερικών. Τη διαμαρτυρία μερικών δεκάδων πολιτών ενάντια σε αυτό το έγκλημα, που αντιδρούσαν στην αναχαίτιση του στολίσκου αλληλεγγύης σε διεθνή ύδατα και την παράνομη κράτηση του πληρώματός του από το Ισραήλ.

Οι δυνάμεις της ΜΜΑΔ, με αντιοχλαγωγική εξάρτυση, προπηλάκισαν τους πολίτες, χρησιμοποιώντας τις ασπίδες τους, ρίχνοντας στο έδαφος διαδηλωτές (ηλικιωμένους, γυναίκες και δημοσιογράφους) και προκαλώντας τραυματισμούς με τη χρήση σπρέι πιπεριού και δακρυγόνων. Σε ανθρώπους που αντί να περνούν το απόγευμά τους στον καναπέ, επέλεξαν να σταθούν μέσα σε ένα πλήθος για να υποστηρίξουν έναν σκοπό ανώτερο από τα προσωπικά τους συμφέροντα, κόντρα στις ανέσεις τους.

Ίσως, γιατί νιώθουν την αλληλεγγύη χρέος τους, ίσως και γιατί η μοίρα των Παλαιστινίων τούς φέρνει στον νου κάποια από τα δικά τους βιώματα, τα βιώματα των γονιών ή των παππούδων τους, που κάποτε βρέθηκαν κι αυτοί στον δρόμο, εκτοπισμένοι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Κι ας μην πλησιάζει καν αυτή η εμπειρία με τα όσα ζουν οι Παλαιστίνιοι που μετρούν ήδη 65 χιλιάδες νεκρούς, λιμοκτονούν, δεν έχουν καν πατρίδα και που καθημερινά αμφισβητείται ακόμα και η ίδια τους η υπόσταση ως λαός.

Η Κυπριακή Δημοκρατία που έχει αναγνωρίσει το Κράτος της Παλαιστίνης από το 1988, αποτελούσε μια από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που προχώρησαν άμεσα σε αυτό το βήμα, διατηρώντας διαχρονικά στενές διπλωματικές σχέσεις με την Παλαιστινιακή Αρχή. Η Κυπριακή Δημοκρατία, που ιστορικά ταύτιζε τον δικό της αγώνα με τον αγώνα των Παλαιστινίων, πλέον φαίνεται πως διάλεξε την άλλη πλευρά- την πλευρά του εισβολέα. Χρησιμοποιεί βία για τη διάλυση μιας διαδήλωσης υπέρ της Παλαιστίνης, δίνει εντολές για διαγραφή των γκράφιτι υπέρ της Παλαιστίνης μετά από τις εντολές του εισβολέα και πραγματοποιεί επίσημες επισκέψεις στο Τελ Αβίβ με τον υπουργό του κράτους-εισβολέα.  

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα φορέσουμε το προσωπείο του καταπιεσμένου και του δεινοπαθούντα από μια εισβολή που συνέβη πριν από μισό αιώνα και που θα καρφώσουμε στον τοίχο ένα χαρτόνι με το «Δεν Ξεχνώ», ας σκεφτούμε πού στεκόμαστε ως ημικατεχόμενο κράτος σε αυτή την κρίσιμη χρονική συγκυρία. Σε ποια πλευρά της ιστορίας, θα λένε τα παιδιά μας, πως βρισκόταν η Κυπριακή Δημοκρατία όταν το Ισραήλ διέπραττε μια γενοκτονία, μερικά μόνο μίλια μακριά από τις ακτές της (ημικατεχόμενης) πατρίδας τους;

Ήταν 51 χρόνια αρκετά για να ξεχάσουμε και να σταθούμε απ’ την πλευρά του κατακτητή;