Πριν λίγες μέρες εγκαινιάστηκε στην Κίνα η ψηλότερη γέφυρα του κόσμου. Θαύμα μηχανικής την χαρακτηρίζουν. Κατασκευάστηκε σε ύψος 625 μέτρα και διασχίζει το Μεγάλο Φαράγγι του Χουατζιάνγκ, γνωστό και ως «η ρωγμή της Γης». Έχει μήκος 2.890 μέτρα.
Οι Κινέζοι κατασκεύασαν αυτή τη γέφυρα με σκοπό να μειώσουν τον χρόνο ταξιδιού στην περιοχή από δύο ώρες σε δύο λεπτά. Πόσο καιρό χρειάστηκαν από την υπογραφή των συμβολαίων μέχρι τα εγκαίνια; ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. Ναι, τρία χρόνια. Αυτή η γέφυρα έγινε σε μια επαρχία, από τις λιγότερο ανεπτυγμένες επαρχίες της χώρας και τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε «χώρα των γεφυρών», έχοντας κατασκευάσει περισσότερες από 30.000 γέφυρες, ανάμεσά τους τρεις από τις ψηλότερες στον κόσμο.
Δεν είναι σωστό να κάνουμε συγκρίσεις, άλλο Κίνα, άλλο Κύπρος. Άλλωστε, δεν υπάρχει στην Κύπρο κανένα έργο που να μπορεί να συγκριθεί με τα κινέζικα. Σε ποιο φαράγγι θα κάναμε εμείς γέφυρα να κρέμεται στα 625 μέτρα και να έχει μήκος 2.890 μέτρα; Απλώς, όταν διάβαζα για τους Κινέζους σκεφτόμουν τη γέφυρα της πλατείας Ελευθερίας, με μήκος καμιά πενηνταριά μέτρα, που αντί να τελειώσει σε τρία χρόνια τέλειωσε σε πάνω από δεκαπέντε. Χρόνια, καλό μήνες!
Έτσι το λέω, για να θυμόμαστε. Διότι τώρα έχουμε άλλο πρόβλημα. Ίδιο με όλα τα προηγούμενα. Ίδιο με τον δρόμο Πάφου – Χρυσοχού. Με το Τερματικό Βασιλικού. Με το λιμάνι και τη μαρίνα Λάρνακας. Γενικά με όλα τα μεγάλα έργα που θα αλλάξουν τη ζωή μας. Τώρα, λοιπόν, έχουμε το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Λευκωσίας. Έργο €144 εκατομμυρίων, που όταν υπογράφτηκε η σύμβαση το 2023 ανακοινώθηκε ότι η κατασκευή θα αρχίσει τον Ιανουάριο του 2023 και θα ολοκληρωθεί 42 μήνες μετά. Δηλαδή, τον Ιούλιο του 2026. Αλλά, τώρα που πλησιάζει η ημερομηνία ο εργολάβος του έργου ζητά παράταση 500 ημερών. Δηλαδή, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά. Και αν τελειώσει.
Τι κάνουμε τώρα; Είναι φανερό ότι δεν πρόκειται να τελειώσει όπως συμφωνήθηκε. Να καταγγελθεί η σύμβαση όπως όλα τα άλλα που καταγγέλθηκαν κι έμειναν στη μέση κι ακόμα δεν βρέθηκε η λύση για να συνεχιστούν; Να δοθεί η παράταση και να την καταπιούμε; Να μην δοθεί και να τρέχουν στα δικαστήρια γιατί ο εργολάβος θα επιβαρύνεται με ποινή 5.000 ευρώ για κάθε μέρα καθυστέρησης στην παράδοση του έργου και δεν θα πληρώνει; Ή, να το πάρουμε απόφαση ότι δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε κανένα έργο στην ώρα του και στο συμφωνημένο κόστος και να σηκώσουμε τα χέρια;
Είναι, όμως, κάτι που πρέπει να εξεταστεί. Πώς και γιατί; Τα μεγάλα έργα που ξεκίνησαν επί κυβέρνησης Αναστασιάδη και κλάταραν επί κυβέρνησης Χριστοδουλίδη. Όταν υπογράφονταν τα συμβόλαια για το μουσείο, ο Γιάννης Καρούσος ως υπουργός Έργων, έλεγε ότι: «Ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι στην κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη είναι το ότι πετύχαμε να έχουμε υπό κατασκευή σημαντικά και πολυαναμενόμενα έργα». Αυτοί ήταν περήφανοι, εμείς πληρώνουμε τις κληρονομιές τους. Μετά ανέφερα κάποια από αυτά: Μαρίνα και Λιμάνι Λάρνακας, αυτοκινητόδρομος Πάφου – Πόλης, Λεμεσού – Σαϊττά, Ακρούντας – Αρακαπά, Λάρνακας – Δεκέλειας και Δερύνειας – Σωτήρας. Γνωστές οι περιπέτειες όλων.
Μόνο οι δρόμοι Σαϊττά και Αρακαπά παραδόθηκαν, και αυτοί με εγκληματικά τεράστια καθυστέρηση. Ανέφερε και τον δρόμο Αστρομερίτη – Ευρύχου για τον οποίο, όπως είπε ο Αλέξης Βαφεάδης πριν ένα χρόνο «οι εργασίες προχωρούν με ικανοποιητικό ρυθμό σύμφωνα με το αρχικό χρονοδιάγραμμα και αναμένεται να ολοκληρωθούν τον Οκτώβριο του 2025». Οι εργασίες προσχωρούν, αλλά σε λίγες μέρες φεύγει ο Οκτώβριος του 25 και δεν νομίζουμε να γίνουν… εγκαίνια. Αν τελειώσει στην ώρα του θα ψάχνουμε να βρούμε πού οφείλεται το θαύμα.
Υ.Γ. Ιστορίες για κλάματα. Που θα συνεχιστούν αν δεν αλλάξουν όλες οι διαδικασίες. Από τις προσφορές, τους όρους, τις ενστάσεις, μέχρι τον αυστηρό έλεγχο των εργασιών. Κι αν δεν παταχθεί η διαφθορά, φυσικά. Διότι η διαφθορά βρίσκει εύφορο έδαφος όταν οι διαδικασίες και οι έλεγχοι έχουν τρύπες. Και έχουν πολλές.
