Δεν πρόλαβε καλά-καλά να γεννηθεί το «ΑΛΜΑ» και με τις πρώτες θετικότατες δημοσκοπικές ενδείξεις άρχισαν οι φιλονικίες. Ένα εγχείρημα που παρουσιάστηκε ως «νέο», «καθαρό» και «αδιάφθορο» φαίνεται να ακολουθεί, δυστυχώς, την πεπατημένη της κυπριακής πολιτικής πραγματικότητας: Έριδες, προσωπικές φιλοδοξίες, μάχη για θέσεις και ρόλους. Πριν καν διαμορφωθεί μια ουσιαστική πολιτική ταυτότητα, η συζήτηση έχει μετατοπιστεί από τις ιδέες στις καρέκλες.
Κι όμως, το «ΑΛΜΑ» υποσχόταν κάτι διαφορετικό. Ένα βήμα μπροστά, μια νέα αρχή έξω από τα κομματικά στεγανά και την παλιά λογική των παρατάξεων που διαλύονται στις πρώτες εσωτερικές τριβές. Αντί όμως για συνεννόηση, είδαμε από την πρώτη στιγμή υπόγειες κόντρες, στρατόπεδα και εγωισμούς να κυριαρχούν. Οι λέξεις «αξιοκρατία» και «αναγέννηση» χάνονται στη βοή της εσωτερικής διαμάχης.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Έχουμε δει επανειλημμένα κόμματα και κινήσεις να ξεκινούν με οράματα και συνθήματα περί «νέας πολιτικής» και «ανατροπής του παλιού συστήματος». Λίγο αργότερα, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορούσαν το κατεστημένο, αναπαράγουν τις ίδιες τακτικές: Εσωτερικές μανούβρες, προσωποκεντρικές επιλογές, παρασκηνιακά παιχνίδια. Το αποτέλεσμα; Μια κοινωνία απογοητευμένη και πολίτες μπουχτισμένοι από υποσχέσεις και κουρασμένοι από τη φθορά, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τα κοινά.
Αν το «ΑΛΜΑ» ήθελε να ξεχωρίσει πραγματικά, έπρεπε να δώσει το παράδειγμα. Να δείξει ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική συνεργασία χωρίς υστεροβουλία. Ότι μπορούν να συνυπάρχουν διαφορετικές προσωπικότητες χωρίς να μετριούνται οι καρέκλες και οι τίτλοι. Όμως φαίνεται πως, πριν καν καλά- καλά φτάσει να σταθεί στα πόδια του, εγκλωβίστηκε στα ίδια λάθη που υποτίθεται ότι ήρθε να ξεπεράσει.
Η αλήθεια είναι πως η πολιτική σκηνή στη χώρα μας πάσχει από έλλειψη κουλτούρας συνεργασίας. Οι περισσότεροι βλέπουν τα κόμματα ως σκαλοπάτι προς την προσωπική τους ανέλιξη, όχι σαν συλλογικό φορέα ιδεών. Όταν λοιπόν εμφανίζεται ένα νέο σχήμα, αντί να λειτουργεί ως χώρος σύνθεσης, γίνεται αρένα επιβολής. Και τότε το μήνυμα του «αδιάφθορου» χάνει κάθε αξιοπιστία.
Το ερώτημα είναι απλό: Μπορεί να υπάρξει πραγματικά «αδιάφθορο» ΑΛΜΑ σε μια σκηνή που μοιάζει προορισμένη να αναπαράγει τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες νοοτροπίες; Η απάντηση θα κριθεί όχι από τις δηλώσεις και τα λογότυπα, αλλά από τις πράξεις. Από το αν το εγχείρημα θα αντέξει στη φθορά των προσωπικών συμφερόντων ή αν θα προστεθεί στη μακρά λίστα των αποτυχημένων «νέων αρχών» που τελείωσαν προτού καν αρχίσουν.
Μέχρι τότε, ας κρατάμε μικρό καλάθι. Γιατί στην Κύπρο, κάθε φορά που ακούμε για «κάθαρση» και «νέο ξεκίνημα», ξέρουμε καλά πως σύντομα θα ξεκινήσει και η μάχη για τις καρέκλες. Αυτό τουλάχιστον απέδειξε η ιστορία.
