«Βαθιά ανθρώπινο», χαρακτήρισε το θέμα «Παιδική φτώχεια και ψυχική υγεία», του συνεδρίου του Εθνικού Δικτύου Ενάντια στη Φτώχεια Κύπρου (ΕΔΕΦ), που πραγματοποιήθηκε στις  6 Νοεμβρίου 2025 στο Πανεπιστήμιο Frederick στη Λευκωσία, ο μαθητής του Λυκείου Αγίου Νικολάου Λεμεσού Αχιλλέας Γεωργίου, πρόεδρος της Παγκύπριας Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών (ΠΣΕΜ), που ήταν ένας από τους ομιλητές στην εκδήλωση. Πρόσθεσε ότι «το θέμα αυτό, αγγίζει τις ζωές συμμαθητών μας, φίλων μας, ακόμα και τις δικές μας οικογένειες.

Αγγίζει την πραγματικότητα, μέσα στα σχολεία, στις γειτονιές, στα σπίτια. Γιατί στην Κύπρο του 2025 – συνέχισε – δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι χιλιάδες παιδιά, ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ή κινδυνεύουν από κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε σαν κάτι «φυσιολογικό» ή «αναπόφευκτο». Όταν ένα παιδί, δεν έχει πρόσβαση σε επαρκή διατροφή, όταν δεν μπορεί να συμμετέχει σε εξωσχολικές δραστηριότητες, όταν νιώθει μειονεκτικά απέναντι στους συμμαθητές του, για πράγματα που δεν ευθύνεται, δεν είναι απλώς οικονομικό πρόβλημα. Είναι κοινωνική αδικία. Η φτώχεια, δεν είναι μόνο αριθμοί, είναι εμπειρίες: Είναι ο μαθητής που λέει ότι «δεν πεινά», για να μην παραδεχτεί ότι δεν έχει φαγητό. Είναι το παιδί που δεν έχει ήσυχο χώρο, να διαβάσει. Είναι η μαθήτρια που δεν μπορεί να πάει εκδρομή, επειδή η οικογένεια, δεν τα βγάζει. Είναι ο νέος που δουλεύει μετά το σχολείο, για να στηρίξει το σπίτι. Αυτές οι εμπειρίες, αφήνουν σημάδια στη ψυχική υγεία.

Δεν είναι τυχαίο, ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνονται σημαντικά τα φαινόμενα άγχους, κατάθλιψης, αισθημάτων αποτυχίας και μοναξιάς στους μαθητές. Χιλιάδες νέοι, νιώθουν ότι «είναι μόνοι τους» και ότι πρέπει να «τα καταφέρουν», χωρίς καμία βοήθεια. Πίσω από τις κλειστές πόρτες των σχολείων και των σπιτιών, υπάρχει σιωπή – και αυτή η σιωπή, πονά. Και την ίδια στιγμή, η σχολική καθημερινότητα, δεν διευκολύνει. Συχνά, δυσκολεύει. Το εκπαιδευτικό σύστημα, λειτουργεί σαν μηχανή πίεσης: συνεχείς εξετάσεις, ανταγωνισμός, άγχος επίδοσης. Ο μαθητής, δεν αντιμετωπίζεται σαν άνθρωπος με ανάγκες και συναισθήματα, αλλά σαν «βαθμός», σαν «στόχος», σαν «απόδοση». Το σχολείο, πρέπει να είναι χώρος αγωγής και όχι εργοστάσιο εξετάσεων. Να καλλιεργεί την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την κριτική σκέψη. Να προσφέρει χώρο για δημιουργία, όχι μόνο άγχος για επιδόσεις. Και εδώ βρίσκεται η ευθύνη της κοινωνίας και της πολιτείας»…