“Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον…”
 (Κατά Ιωάννην, κεφ. ΙΘ, στ. 24)

Τον διαμερισμό των ιματίων του Χριστού απεικόνισε ο εξαιρετικός ζωγράφος Ελ Γκρέκο (ο Έλληνας) (1541-1614), ο Κρητικός Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, σε πίνακα που φιλοξενείται στο Μουσείο της Μαδρίτης. Ο Ελ Γκρέκο υπήρξε ένας μεγάλος μύστης της τέχνης με αξεπέραστη τεχνική και έντονα χρώματα στην παλέτα του.
Στην πρώτη περίοδο (1570-’80) της δουλειάς του, ο ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας Δομήνικος είναι επηρεασμένος από τους Βενετσιάνους ζωγράφους (Τιτσιάνο κ.ά.). Αρχικά εκπαιδεύτηκε ως αγιογράφος στην Κρήτη, η οποία ήταν τότε υπό την επικράτεια της Βενετίας. Ήταν φυσιολογικό να συνεχίσει τις σπουδές του στη Βενετία, όπου δέχτηκε τις επιδράσεις των καλλιτεχνών της εποχής. 
Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο της Ισπανίας, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του. Εκεί διαμόρφωσε τη δεύτερη φάση της εξέλιξής του (1580-1604), ενσωματώνοντας ορισμένα στοιχεία της βυζαντινής τέχνης (κυρίως πλαστικότητα των μορφών) και προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία (επιμήκεις μορφές). 
Σε αυτή την περίοδο της ζωγραφικής του, δημιούργησε και την ελαιογραφία «Ο διαμερισμός των ιματίων του Χριστού». Πρόκειται για μια πολυπρόσωπη σύνθεση, σε δύο επίπεδα (όπως συνήθιζε), στον επίγειο και στον ουράνιο χώρο. Προβάλλεται κυρίως ο χώρος όπου διαδραματίζονται τα δρώμενα σε ένα ημισκότεινο φόντο. Στο κέντρο έντεχνα φωτισμένος ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου» Ιησούς, φορώντας ένα κατακόκκινο χιτώνα με το βλέμμα του στραμμένο προς τον ουρανό, με τα μάτια υγρά και εκστατικά γνωρίζοντας τι τον ανέμενε. Περιτριγυρίζεται από έναν απειλητικό όχλο. Στην κάτω δεξιά πλευρά του πίνακα ένας άντρας φαίνεται να ετοιμάζει το σταυρό ενώ ο Ιησούς απλώνει το αριστερό του χέρι πάνω από το κεφάλι του, ίσως να τον ευλογεί: «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Ένας σκουρόχρωμος άντρας κρατά το σχοινί που είναι δεμένο το δεξί χέρι του Ιησού που τον σέρνει προς το μαρτύριο, ενώ ο άντρας ταυτόχρονα απλώνει τη χερούκλα του και προσπαθεί να του βγάλει το ιμάτιο. Ένα ηλικιωμένος κύριος από πίσω φαίνεται να διεκδικεί κι αυτός το ιμάτιο λέγοντας να το βάλουμε στον κλήρο. Φαίνονται διάφοροι άλλοι χαρακτήρες να περικυκλώνουν απειλητικά τον Ιησού. Πρόκειται για τη στιγμή που έχει αποφασιστεί η σταύρωσή του Χριστού και άρχισε το πλιάτσικο των ρούχων του από τους διάφορους φτωχούς και επιτήδειους.
Κάτω αριστερά, εικονίζονται τρεις τραγικές φιγούρες, η μαυροφορεμένη μάνα, η Παναγία, που με απλανές βλέμμα κοιτάζει την ετοιμασία του σταυρού. Της συμπαραστέκονται δύο άτομα, ένας άντρας και μία γυναίκα εξίσου απορημένοι.
Ο ουρανός έχει παράξενα σκούρα γκριζο-μπλε σύννεφα που τα διαπερνούν τα πολεμικά δόρατα στρατιωτών στο βάθος.
Δίπλα στον Ιησού στέκεται ένας ασκεπής ιππότης με μεταλλική ισπανική πανοπλία, που κοιτάζει προς τον θεατή. Πιθανολογείται ότι είναι το πορτρέτο του ίδιου του Ελ Γρέκο. Το γεγονός ότι ο Ελ Γκρέκο τοποθέτησε έναν Ισπανό στρατιώτη στη Σταύρωση προκάλεσε τις αντιδράσεις των εκπροσώπων του καθεδρικού ναού που παρήγγειλε τον πίνακα ως προς το περιεχόμενό του και οδήγησε σε οικονομική διαφωνία σχετικά με την αμοιβή του. Η σχέση του με τους ιερείς ήταν περίεργη διότι, ενώ ζούσε από τις παραγγελίες τους, ταυτόχρονα χλεύαζε την εξουσία με τον δικό του τρόπο. 
Πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα για το οποίο ο βασιλιάς της Ισπανίας Φιλίππος Β’ (1579-1582), του οποίου ο Δομήνικος επιδίωξε να κερδίσει την εύνοια, δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον (1579) και επέλεξε αρχικά άλλον ως επίσημο ζωγράφο. Το γεγονός πως δεν κατάφερε να αποτελέσει μέλος της βασιλικής αυλής ίσως και να ήταν ο λόγος που τον οδήγησε στο Τολέδο αντί στη Μαδρίτη. Παντρεύτηκε τη Χερόνιμα ντε λας Κουέβας και απέκτησε έναν γιο, τον Χόρχε Μανουέλ (Γεώργιος Εμμανουήλ). Ζούσαν από τις παραγγελίες έργων του.
Απέκτησε μεταθανάτια φήμη οπότε εκτιμήθηκε πλήρως το έργο του, ενώ κατά τη διάρκεια της ζωής του εκτιμάτο επιλεκτικά.