Δεν είναι νεοφανές και όλοι το γνωρίζουμε. Το θέμα των παράνομων φροντιστηρίων χρονίζει και αποτελούσε, ιδιαίτερα παλαιότερα, ένα από τα αγαπημένα θέματα κάποιων συναδέλφων δημοσιογράφων. Οι οποίοι έγραφαν και φωτογράφιζαν σε κάποιες περιπτώσεις, τα πρόσωπα παρανομούντων εκπαιδευτικών, με τη συζήτηση ανάμεσά τους και όχι μόνο, να ανάβει στη συνέχεια και να ψάχνουν να βρουν τους συναδέλφους τους που δεν τηρούσαν το νόμο και την τάξη. Ανεξαρτήτως κι αν κάποιοι από αυτούς εμπλέκονταν στο όλο ζήτημα. Έτσι κάθε τόσο διαβάζαμε ειδήσεις του στιλ: «Κλιμάκιο της Αστυνομίας, μετέβη σε σπίτι καθηγήτριας στην Πάφο μετά από καταγγελία για παράνομα φροντιστήρια και κατάσχεσε εξοπλισμό για να διαφανεί αν ευσταθούν οι καταγγελίες».
Σε χθεσινό ρεπορτάζ του Φιλελεύθερου, το συμπέρασμα, με λίγα λόγια, είναι ότι τα παράνομα φροντιστήρια καλά κρατούν, και η παραπαιδεία οργιάζει, αφού πέραν των 50 εκατομμυρίων ευρώ δαπανούνται ετησίως για την εξωσχολική απογευματινή διδασκαλία μαθητών διαφόρων ηλικιών. Από τα νόμιμα φροντιστήρια, μας πληροφορεί το ρεπορτάζ, το κράτος εισέπραξε πέρσι 1,4 εκατομμύρια, ποσό το οποίο έχει φορολογηθεί. Τα δε παράνομα και χωρίς έλεγχο και φόρους είναι πολύ περισσότερα. Επομένως μπορούμε να αναλογιστούμε το διαφυγόν κέρδος από την παρανομία. Τα όσα χάνει δηλαδή το κράτος από τη μη είσπραξη νομίμων και παράνομων φροντιστηρίων.
Κάποια πράγματα, λοιπόν, δεν αλλάζουν ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο. Η παρανομία συνεχίζεται.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σημειώσω τα παρακάτω: Καταρχάς, τα σχέδια υπηρεσίας των εκπαιδευτικών απαγορεύουν την ιδιωτική ενασχόλησή τους. Άρα όσοι παρανομούν το γνωρίζουν. Προκύπτουν, όμως, κάποια ερωτήματα. Ιδιωτικοί υπάλληλοι, που κάνουν τρεις και τέσσερις δουλειές χωρίς να τις δηλώνουν, παρανομούν ή όχι; Τα αδήλωτα και αφορολόγητα εισοδήματα δεν είναι παράνομα απ’ όπου κι αν προέρχονται; Πόσα από τα νόμιμα ιδιωτικά φροντιστήρια είναι αδειούχα και τηρούν τις προδιαγραφές; Αυτό δεν είναι παράνομο; Αυτό δεν είναι φοροδιαφυγή; Γιατί οι έφοδοι της Αστυνομίας γίνονται επιλεκτικά; Αρπάζουν πάντα μερικούς «μικρούς» και οι «μεγάλοι» συνεχίζουν απτόητοι! Γιατί το πάθος των Αρχών για πάταξη των παράνομων φροντιστηρίων, εκδηλώνεται συνήθως σε περιόδους διαφωνιών ανάμεσα σε εκπαιδευτικές οργανώσεις, τους γονείς ή τους μαθητές με το Υπουργείο Παιδείας ή όταν συζητούνται μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος; Είναι το δημόσιο σχολείο ανεπαρκές, γι’ αυτό και τα φροντιστήρια καθίστανται αναγκαία; Μήπως οι μαθητές έμαθαν και από το σπίτι και από το σχολείο να λειτουργούν με δεκανίκια; Γιατί άραγε αυξάνονται τα μελετητήρια και τα αναγνωστήρια που «διαβάζουν τα παιδιά» από την Α’ Δημοτικού ώς τη Β’ Λυκείου; Ίσως το πρόβλημα να ήταν μικρότερο, αν η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν ελεύθερη. Αξίζει να σημειωθεί, πως μελέτες έδειξαν ότι η εισαγωγή στα πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις μειώνει την ανάγκη των ιδιωτικών φροντιστηρίων, δεν την εξαλείφει όμως. Ένα άλλο ερώτημα είναι γιατί ακόμα και μαθητές, όχι λίγοι, ιδιωτικών σχολείων καταφεύγουν στα φροντιστήρια. Είναι υπαρκτό ένα τέλειο σχολείο; Ένα σχολείο μπορεί μόνο του να λειτουργήσει τέλεια; Μπορεί μόνο του να αλλάξει την κοινωνία, την κουλτούρα, τις συνήθειες;
Η προσδοκία για εξασφάλιση καλύτερης θέσης στα πανεπιστήμια ίσως να μην εκλείψει ποτέ. Γιατί ακόμα και στην ελεύθερη πρόσβαση δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν κριτήρια εισδοχής, σε κάποιες μάλιστα σχολές αυστηρότερα, όπως π.χ. η ιατρική. Συνεπώς, ο ανταγωνισμός θα εξακολουθεί να συντηρεί τα φροντιστήρια για ενίσχυση της δυνατότητας, της ελπίδας ή και της ψευδαίσθησης. Ένας φαύλος κύκλος που θα γυρίζει και θα μας γυρνά όσο δεν γίνονται πραγματικές τομές, όσο δεν δίνονται ριζικές λύσεις.
lenia.karatzia@phileleftheros.com
