Τρεχάματα γιορτινές μέρες, πάπες, βασιλιάδες, επίλεκτοι πρόεδροι διά τη βραχονησίδα, αγήματα, χρυσοί σταυροί, περιδέραια επίχρυσα αραβικά, κινέζικα, χριστουγεννιάτικα χαμόγελα, αγαθοεργίες, δέντρα με λαμπάκια, φωταγωγημένοι δρόμοι και πλατείες…
Ήρθε και ο απέναντι βασιλιάς!
Οι πρεσβύωπες των βιβλιοθηκών μειδιούν. Η επάνοδος της καλής μας σχέσης με τις αραβικές φυλές. Βασιλιάδες, σεΐχηδες, εμίρηδες… Ποτέ δεν είναι αργά σκέφτηκαν και το μυαλό τους ταξίδεψε σε τούτη την αστείρευτη πηγή που λέγεται γνώση: Τότε, το 649 στην πρώτη αραβική επιδρομή, τα βρήκαμε. Εκείνα τα χρόνια ήμασταν μια ταπεινή και μικρή επαρχία του Βυζαντίου! Μάλλιασε η γλώσσα του τετραπέρατου εμίρη της Συρίας Μωαβία να πείσει τον χαλίφη να του επιτρέψει να πλεύσουν τη θάλασσα του Σαμ… τη θάλασσα των απίστων. Αυστηρά απάντησε ο χαλίφης:
«Η θάλασσα ομοιάζει μ’ ένα υπερμέγεθες δημιούργημα που το ιππεύει ένα μικρό κατασκεύασμα. Αυτός που ταξιδεύει πάνω σ’ αυτήν βλέπει μόνο ουρανό και νερό. Και όταν αυτή είναι γαλήνια παγώνει την καρδιά, όταν όμως αγριέψει καταπίνει τη σκέψη, ελαττώνοντας τη βεβαιότητα στο ελάχιστο και αυξάνοντας την αμφιβολία στο μέγιστο. Αυτός που πλέει επάνω της ομοιάζει με σκώληκα… Η θάλασσα του Σαμ είναι μεγαλύτερη σε έκταση από την ξηρά και νύκτα και μέρα ζητά από τον Αλλάχ να κατακλύσει τη γη. Πώς λοιπόν να μεταφέρει κανείς στρατιώτες πάνω σ ’αυτό το άπιστο και άχαρο στοιχείο, αφού γνωρίζεις, για το όνομα του Θεού, ότι για μένα είναι προτιμότερος ένας μόνο μουσουλμάνος από όλους μαζί τους Ρουμ [τους Έλληνες].
Άβγαλτοι αυτοί στα πελάγη και στη ναυπηγική τέχνη. Η έρημος, η ξηρασία, οι χουρμάδες και οι νομάδες ήταν η ζωή και το μερτικό τους. Κατάλαβαν όμως ότι τούτη η βραχονησίδα έκρυβε θησαυρούς και θα μπορούσε να τους ήταν χρήσιμη στο άνοιγμα τους στις θάλασσες, στο εμπόριο, στην Πόλη των Πόλεων και ενέδωσε ο χαλίφης.
1700 πλοία άραξαν έξω από την πρωτεύουσα Κωνσταντία και περίμεναν. Οι νούσιμοι κάτοικοι της βλέποντας ξημέρωμα τα πλοία δήλωσαν aman, δηλαδή εκούσια συνθηκολόγηση που περιλαμβάνει προστασία ζωής, ιδιοκτησίας και θρησκευτική ελευθερία. Υπέγραψαν Κύπριοι και Άραβες μια συνθήκη ειρηνικής υποταγής με προϋπόθεση να πληρώνουμε και στους δυο μάστρους του νησιού [Βυζαντινούς και Άραβες] ισόποσο φόρο, να είμαστε ειλικρινείς, να μη βοηθούμε τους μεν και να μη καρφώνουμε τους δε, να μη φιλοξενούμε τα καράβια ούτε των μεν ούτε των δε. Εκείνοι κυρίαρχοι βέβαια, αλλά και το πόπολο «ελεύθερο», να κρατά τις περιουσίες του, να ζει τη θρησκεία του και να ασχολείται με τα του οίκου του. Φευ όμως, όντας και οι δυο από παρόμοιες ανατολίζουσες ράτσες, δυσκολευτήκαμε πολύ να κρατήσουμε το λόγο μας. Όποτε εμείς κάναμε ζιαφέθκια και χαρούλες σε βυζαντινό καράβι που έμπαινε στο λιμάνι, οι άλλοι δεν έμεναν με τα χέρια σταυρωμένα. Έκαιγαν κανένα χωριό ή έπαιρναν Κυπραίους αιχμαλώτους και τους έστελναν στη Συρία και τη Βαγδάτη. Όλο αυτό διάρκεσε τρεις αιώνες, από το 649 μέχρι το 965 όταν ο Νικηφόρος Φωκάς έδωσε ένα μάθημα επί θαλάσσης στους γείτονές μας και επιστρέψαμε εκουσίως και πάλι πίσω στο Βυζάντιο… Έτσι είναι η ιστορία τούτης της φλογερής Μέσης Ανατολής. Μια πάνω μια κάτω.
Σήμερα υπογράφουμε συμμαχίες επί ξηράς και επί θαλάσσης με τους πέριξ [και όχι μόνον], να συμπράξουν παντοιοτρόπως και να βοηθήσουν με τους πυραύλους τους να πετάξουμε έξω από το νησί τους Τούρκους και κάτι τις θα πάρουν από τα γκάζια και τα πετρέλαια… που ακόμη δεν είδαμε. Εμείς αποφασίσαμε ότι με Τούρκους δεν κάνουμε διάλογο, ξέρουμε, τους έχουμε γραμμένους και συνεχίζουμε μισό αιώνα να διδάσκουμε στα παιδιά μας την αδικία, την προσφυγιά, το Δεν Ξεχνώ…
Και η Αμμόχωστος; H Μόρφου, η Καρπασία και η μικρή πικρή Κερύνεια; Ο Πενταδάκτυλος και ο τόπος όλος;
Σε δεύτερη μοίρα, δεν είναι η ώρα. Άλλα έχουν προτεραιότητα. Αέρια, προεδρίες [για τους δίσεχτους οι μεταρρυθμίσεις], το χαλούμι πάει καλά, ο Ακάμας θα αποκτήσει «ήπια» ανάπτυξη με ότι αυτό συνεπάγεται, οι κυματοθραύστες θα θραύσουν τα κύματα και τους εχθρούς εξ ανατολών, ο Νουρής θα βάλει και άλλα ττέλια …και ο κύριος Κόλιν ξενυχτάει χρονιάρες μέρες για να καταλάβει!
Και η Αμμόχωστος; Kαι οι ζωές μας;
Δεν πρόκειται να κλάψω, ούτε να παρελθοντολογήσω, ούτε να διηγηθώ τις αναμνήσεις μου, ούτε να τραγουδήσω δημοσίως το υπέροχο Χώμα που μ’ ανάστησες. Θα σιωπήσω, θα περιμένω να δω πότε θα καταλάβουμε ότι δεν είναι ο γιαλός στραβός, και ότι πρέπει να κόψουμε το λαιμό μας να τα βρούμε με την Τουρκία και τον εγκάθετό της εδώ για να του βιδώσουμε στα μυαλά ότι δυο κράτη εδώ δε θα γίνουν ποτέ. Αυτά που λέγαμε κλαίγοντας τελείωσαν, χρειαζόμαστε ένα άλλο αφήγημα με συμμάχους κυρίως τους Τουρκοκύπριους. Ίσως η πιο χριστιανική, και αληθινά χριστουγεννιάτικη πράξη είναι η πρόταση της ΣΕΚ να υποδεχτούμε τους συμπατριώτες μας και να σταθούμε δίπλα τους. Ότι τραγικό συνέβη το 1974 είναι ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη των 60 και άνω, που ευτυχώς για τους κρατούντες, αναχωρούν προς Κύριον καθημερινά!
Άλλο είναι το ριζικό μας. Διαβάστε για να καταλάβετε το αριστουργηματικό βιβλίο της Νάσιας Διονυσίου «Τι είναι ένας κάμπος». Ίσως καταλάβετε τι ήταν και τι είναι η πατρίδα μας και ποιο το μερτικό της! Για να μην επαληθευτεί αυτό που είπε η μάγισσα Σίβυλλα: «Ωϊμένα, Κύπρο δύσμοιρη, θα σε σκεπάσει κύμα μέγα και μέρες χειμωνιάτικες και θάλασσα οργισμένη…»
Καλή χρονιά συμπατριώτες, καλή δύναμη, καλή υπομονή και λίγη καλή θέληση για να ζήσουμε όλοι σε ένα νησί που μας χωράει όλους.
Φωτογραφία: Γιώργος Πανταζής
Ελεύθερα, 1.1.2022.
