Έκλεισε μία ακόμα χρονιά με το Κυπριακό «ορθάνοικτο» – εννοώ άλυτο.  Αυτό αφορά όλους. Ιδίως όσους κυβέρνησαν την διαμελισμένη αυτή χώρα από την εισβολή και μετά, θα πρόσθετα και πριν από αυτήν, αλλά εκεί πάει πολύ μακριά η βαλίτσα.

Εξηγήσεις για αυτό το έγκλημα της μη λύσης μπορεί να υπάρχουν. Δικαιολογίες όμως όχι. Όποιος δεν καταλαβαίνει αυτό το απλό πράγμα, ας ασχοληθεί με κάτι άλλο: μπιρίμπα, γκολφ, μαγειρική, ταξίδια αναψυχής. Μακριά όμως από πάζλς, σταυρόλεξα, σουντόκου, σκάκι, για ευνόητους λόγους! Θέλουν λίγη στρατηγική, και δεν μπορείς να τα αφήσεις άλυτα, στη μέση.

Τον κατακτητή, τον γνωρίζουμε. Προτιμώ να τον ονομάζω και «κατηγορούμενο», κυρίως για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πρώτα το έγκλημα, και πάνω απ’ όλα τις επιπτώσεις του εγκλήματος. Με αυτό, δεν εννοώ τις … ιστορικές, δηλαδή πόσους ανθρώπους μας κλάψαμε, πόσα μέρη χάσαμε, ποσά κομμάτια του εαυτού μας αναγκαστήκαμε να αφήσουμε πίσω. Εννοώ – και τούτο δεν επεξηγήθηκε ποτέ όσο και όπως έπρεπε στον κόσμο, δικό μας και ξένο, τις επιπτώσεις που ακόμα υφίσταται μια χώρα που είναι υπό κατοχή.

Την οικονομία, που θα ήταν απείρως πιο εύρωστη και υγιής. Την πληθυσμιακή συνοχή, που θα παρήγαγε μέσω νέων σχέσεων, πολύ πιο ανοικτά μυαλά, άρα και καλύτερες προοπτικές συνεργασίας και συνύπαρξης.  Την ψυχολογική απελευθέρωση ενός λαού από το «στρίμωγμα» που προκαλεί ο «μισός τόπος» – σαν να κατοικείς σ’ ένα μέρος με πυρηνικό εργοστάσιο, και μάλιστα «επιρρεπές», και να μην πηγαίνει καν το μυαλό σου ότι αυτό σε δεσμεύει σε έναν αιώνιο φόβο, που όμως αυτήν την στιγμή αδυνατείς να νοιώσεις, γιατί έχεις εξασφαλίσει την ανοσία της απάθειας. 

Σε κάθε «θλιβερή επέτειο» του Κυπριακού, αλλάζουμε μηχανικά έναν αριθμό. Στο 2022 το «47» θα γίνει «48», και θα προσθέσουμε copy-paste «χρόνια κατοχής της πατρίδας μας».

Το «δεν καταφέραμε να ενώσουμε αυτόν τον τόπο», δεν παίζει;

Όχι, εάν με αυτό υπονοούμε ότι το «δεν καταφέραμε» συμβαίνει επειδή ο «κατηγορούμενος» είναι αδιασάλευτος, και χρόνο με τον χρόνο κάνει ό,τι μπορεί για να μην τον ενώσουμε.

Πράγματι, και το 2021 είδαμε την άλλη πλευρά (που πλέον είναι ακόμα πιο «κολλητή» με τον πρωτογενή εγκληματία, την Άγκυρ), να δημιουργεί νέα δεδομένα και πάνω σε αυτά να προωθεί μια καινούργια στρατηγική. Με μέθοδο και στόχο. Πιο απλά, παίζει παιχνίδι.

Εμείς;

Φτάνει η διπλωματική στόχευση και δραστηριότητα – που μάλιστα, κατά την άποψή μου, υπολείπεται και ποσοτικά, και κυρίως ποιοτικά; Βροντερά απαντώ : Όχι!

Αντίθετα, έχω την … προκλητική υποψία, αν όχι και επώδυνη βεβαιότητα, ότι αυτή η διπλωματία (όσο αναγκαία και ισχυρή μπορεί να είναι), ίσως να αποτελεί και αναπαυτικό μαξιλαράκι για να μην κάνουν οι πολιτικοί, αυτοί που κρατούν κάθε φορά τα ηνία, τα επόμενα γενναία και δύσκολα βήματα. Το πρώτο από τα οποία είναι, και πρέπει να είναι, να λες «δεν τα καταφέραμε χθες, σήμερα θα σηκωθούμε πάλι, και συνεχίζουμε». Δεν κάνει ποτέ διάλειμμα η προσπάθεια απελευθέρωσης του τόπου σου. Ούτε μιας μέρας. Ούτε σε περίοδο πανδημίας!

Οι πολιτικοί αυτοί, όλοι που διαχειρίστηκαν το πρόβλημα από το ‘74 μέχρι σήμερα, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, καθιέρωσαν την «χειμερία νάρκη» του προβλήματος, πατώντας πάντοτε στην (υπαρκτή) δικαιολογία, ότι «η άλλη πλευρά χάλασε την διαδικασία», και έτσι «χάσαμε ακόμα μια ευκαιρία».

Η «άλλη πλευρά», λοιπόν, νοιώθει ότι χρόνο με τον χρόνο στερεώνει τα κεκτημένα της, και ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί (με διαρκή και ενεργή πολιτική) για να προσθέσει κι άλλα. Δηλαδή, επαναλαμβάνω: παίζει παιχνίδι. Πολιτικό!

Εμείς;

Κινούμαστε μεταξύ επαναληπτικής δήλωσης των προθέσεών μας, και … πολιτικής εθιμοτυπίας! Συναντήσεις στο περιθώριο των Γενικών Συνελεύσεων, διαβήματα προς ΕΕ για να εξασφαλίσουμε κοινή καταδίκη και επιβολή μέρων κατά της Τουρκίας από τα κράτη-μέλη.

Ωραία! Αλλά πόσο πιο πολύ πρέπει να φωνάξει κανείς ότι «καλά είναι αυτά, αλλά δεν φτάνουν». Ότι «πρέπει και εσύ να κάνεις παιχνίδι». Διαρκές, και όχι με διαλλείματα μεταξύ «προεδρικών εκλογών» διότι μπορεί να σκέφτεσαι ότι ένα κομμάτι του πληθυσμού δεν θέλει αυτό το «χαρτί» να επηρεάσει την ψήφο σου.

Αυτές είναι οι αποχαιρετιστήριες σκέψεις μου τώρα που φεύγει το 2021, και είμαι σίγουρος πως θα είναι ίδιες και χειρότερες το 2022 γιατί, ενώ η Τουρκία θα συνεχίσει να κάνει εκείνο που κατά την στρατηγική της πρέπει να κάνει, εμείς έχουμε Προεδρικές το ’23. Άρα, θα περιμένουμε να δούμε τον επόμενο σωτηρά μας!

ΥΓ: Η φωτογραφία που δημοσιεύω εμπεριέχει όλη τη θλίψη και απογοήτευσή μου …