Ο Νίκος Τινής γράφει για το εθνικό μας ζήτημα, απευθυνόμενος στον Γρηγόρη Αυξέντιου.
Μόνο η ιστορία, το τραγούδι, η ζωγραφική, η λογοτεχνία, το ανάγιωμα της νέας γενιάς λέγοντας τους την αλήθεια των δεδομένων και την πραγματικότητα τόσον του αγώνα 1955-59,όσον και της προδοσίας του 1974 και της τουρκικής κατοχής, την Πέμπτη φάλαγγα που υπάρχει στην Κύπρο, για αλλότρια σχέδια, ο πυλώνας ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας είναι ο τομέας του στοιχήματος, είναι οι έμποροι των εθνών που παίζουν στα ζάρια την τύχη της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι οι καλύτεροι τρόποι διατήρησης της μνήμης, των κατεχομένων περιοχών μας, αλλά κάποιος θα διερωτηθεί εάν ο νόμιμος κάτοικος και κάτοχος της περιουσίας του δεν μπορεί να ζήσει, ή να κατέχει το βιός του, γιατί να ανεχτεί να την νέμεται ο ξένος;
Σταθερά και βήμα – βήμα προχωρά η Τουρκία με τα σχέδιά της για εποικισμό της Αμμοχώστου. Οι συμφωνίες του 1979 Κυπριανού – Ντενκτάς και πρόταξη για την Αμμόχωστο να δοθεί στους νόμιμους κατοίκους της και μετά ν’ αρχίσουν συνομιλίες για επίτευξη λύσης του Κυπριακού και μετά τις εξαγγελίες του Ντενκτάς ότι η Αμμόχωστος ανήκει στο ΕΒΚΑΦ, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση ότι η Αμμόχωστος δεν είναι λύση του προβλήματος.
Η αδράνεια του τότε υπουργού εξωτερικών, Νίκου Ρολάνδη, να προσφύγει άμεσα στο Συμβούλιο Ασφαλείας και αργότερα η δήλωση του ΑΚΕΛ ότι δεν έπρεπε να γίνει η πρόταξη, εκμεταλλεύθηκε η τουρκική προπαγάνδα, πολύ περισσότερο τώρα που ο εγκάθετος της Άγκυρας, Ερσίν Τατάρ, ισχυρίζεται ότι η Αμμόχωστος ευρίσκεται «εντός των συνόρων» του ψευδοκράτους. Σήμερα τι κάνει ο ΠτΔ και τα δύο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ; Αμμοχωστοποιούν το κυπριακό πρόβλημα. Η Αμμόχωστος δεν είναι η περίκλειστη μόνο. Είναι ολόκληρη η πόλη, είναι η ιστορία της, είναι οι κάτοικοί της και εάν υποθέσουμε ότι μας δίνεται αυτό το κομμάτι της γης, γιατί να πάω έσω μου και ένας δρόμος να με χωρίζει από το σπίτι του αδελφού μου που δεν θα πάει;
Το σπίτι κάποιου είναι το βασίλειό του κατοχυρωμένο από διεθνείς νομοθεσίες και η αρπαγή είναι έγκλημα πολέμου. Κάποτε σαν δοξαστικό τραγουδούσαμε «Ξύπνα λεβέντη Γρηγόρη, ξύπνα να δεις τον ήλιο, ξύπνα να δεις το αίμα σου που έγινε βασίλειο».
Σήμερα του λέω, «ξύπνα Γρηγόρη να δεις τις ηγεσίες των κομμάτων μας που τρέμουν και φοβούνται το όνομα Τουρκία, που στρουθοκαμηλίζουν, που ντρέπονται να δουν τη λάμψη του καθαρού ήλιου, που εδώ και 47 χρόνια έχουν μαντρίσει τον λαό, βγες έξω από το μνήμα σου και παιάνισε ξανά τον ύμνο της ελευθερίας, ίσως και οι αμνοί να γίνουν κάποια μέρα λιοντάρια. Σήμερα στην Κύπρο, Γρηγόρη, η ηγεσία μας δεν λογοδοτεί σε κανένα, το “κλέφτω, κλέφτεις, κλέφτουμε” έγινε κανόνας, το ήθος, η αξιοπρέπεια έκαναν φτερά, και πέταξαν, ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός κατέστρεψαν τα πανανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες που ένωναν τις κοινότητες και τις πόλεις μας. Σήμερα ρίχνουμε αυγά στον τοίχο και κανείς δεν συγκινείται. Σήμερα λέμε ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, και περιμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας λύσει τα προβλήματα της διαπλοκής, της διαφθοράς, την ισότητα των φύλων. Ο ΠτΔ είναι, δυστυχώς, εκεί και διαφεντεύει τον τόπον, κρυβόμενος πίσω από την ασυλία που του παρέχει το Σύνταγμα, το ξεζούμισμα των κοινωνικών πόρων συνεχίζεται, η αξιοπιστία του ΠτΔ καταρρέει με αντανάκλαση στο κυπριακό πρόβλημα. Οι θεσμοί του Προέδρου και των άλλων Επιτρόπων καταρρέουν, το λάβαρο του αγώνα έγινε ένα απεχθές (ΔΔΟ) σύνθημα και αγώνας λύσης του Κυπριακού, από τις κομματικές ηγεσίες των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, χωρίς να ρωτηθεί ο λαός.
Γρηγόρη, φορώντας τον δημοκρατικό μανδύα και σκουφί, οι διζωνικοί ηγέτες ξαπολύθηκαν στα βουνά και στους κάμπους προς άγρα ψήφων, υιοθετώντας τη ρητορική του μίσους, με αποκρουστικές ιδέες, σπέρνοντας ζιζάνια στις αθώες ψυχές των εφήβων, με φαινόμενα τα οποία τείνουν να αξιοποιήσουν οι θιασώτες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μιας απεχθούς ιδεολογίας της ΔΔΟ που ο Ερντογάν δεν τολμά να εφαρμόσει για το κουρδικό ζήτημα.
Γρηγόρη, οι ατέρμονες συνομιλίες με την τουρκική μειονότητα δεν έφεραν αποτέλεσμα. Η ηττοπάθεια και ο φόβος που έσπειρε η τουρκική στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, αντί να γίνει το καύσιμο για δημιουργικές ενέργειες που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, έγιναν εργαλεία στα χέρια της πέμπτης φάλαγγας που ζητά να δεχτούμε τα βρετανικά σχέδια.
Σήμερα Γρηγόρη, τα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ πιστώνουν την εικόνα της τηλεόρασης για την προπαγάνδα τους. Ο πόλεμος μεταξύ των κομμάτων είναι τοξικός και ιδεολογικός, είναι η ύπαρξη τους, όταν το ένα κυβερνά και το άλλο είναι στην αντιπολίτευση, χωρίς τα συνδικάτα δεν θα δικαιολογείτο η ύπαρξή τους.
Δυστυχώς, Γρηγόρη, στην Κύπρο οι ηγέτες μας κρύβονται πίσω από νομικίστικα τεχνάσματα και η πολιτική και ηθική πήγαν περίπατο, ο έλεγχος της Βουλής ασκείται σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, και τις σκοπιμότητες των κομμάτων την δεδομένη στιγμή και τα οικονομικά συμφέροντα των μελών της».
