Για «τον μάστρον της ποιήσεως, τον δάσκαλον τζιαι παρηγορητήν μας», γράφει ο Γιάννης Πεγειώτης, αποχαιρετώντας τον Μιχάλη Πασιαρδή.
1. Μιχάλης Πασιαρδής
Είσαι τα αντρόσιν το καλόν μέσα στη δυσκολίαν
Στους στίχους σου κανοναρκείς αρχαίαν ευλογίαν
Που τη Τζερύνεια έρκεσσαι νύχταν με το Λιπέρτην
τζιαι τ’ αηδόνια τραουδούν τζείντο παλλιόν το τέρτιν
2. Χαιρετισμός στον οδοδείκτην μας στα περβόλια της ποιήσεως
Ο ποιητής με το δεξί του χέρι έγραφε το ωμέγα καλλιγραφικά το έψιλον και το τραπέζι στες σήκωσες με περισσό μελάνι και μια υποψία από ύδωρ ή δάκρυ στο χειρόγραφο πολύ τον νεαρόν επροβλημάτισε τον μελετητήν εννοώ που πολύ εκοπίασεν εις την Αλβιώνα πέριξ της Οξφόρδης αι πολλαί μελέται του περί του Γεωργίου Σεφεριάδη έλκοντος την καταγωγήν εκ Βουρλών Μικράς Ασίας και αδελφόν θρηνούμενον Άγγελον ονομαζόμενον. Όλοι στη Ρωμιοσύνην έχουν έναν άγγελον να θρηνούν
Οι δάκρυα έχοντες και καρδίαν ολόκαρπην αψευδή
Στον κόσμον τον ψεματινόν ο ποιητής μας ο πεφιλημένος
δρόσον εδώρησεν στους κεκοπιώτες και τους οδοιπόρους της αρχαίας νήσου
Οίνον δωρήσας στα της Χώρας καντούνια τα κεντητά με Εκκλησιές
Με εναν παλιόν θκιολίν και το καλόν λαούτον εδιαχειμάσαμεν καταιγίδας ημών
Βακτηρίαν έχοντες τον λόγον του τον λυχνάφην
καλόν στίχον μελισσογλύκαστον και ελληνογνώστην
Με την αγάπην γραμματέως οξυγράφου και ποιητού Ελλάδος και Κυπρίας νήσου
Πρωτινής με της Γραφής το άροτρον και του Ομήρου τους άντρες βρακοφόρους.
Ο ποιητής με το δεξί του χέρι καλλιγραφίαν εποιούσεν
Χειρ του δούλου του Θεού Μιχαήλ του ελπιδοφόρου της Αληθείας.
3. Ο Μιχάλης Πασιαρδής και το αρχαίον κάλλος το ΠΡΩΤΙΝΟΝ φως της Κύπρου
Ο ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής ,ο λόγος του μου ήταν οικείος από τα μικράτα μου. Σε αυτό συνέβαλε το σχολείο το ραδιόφωνο. Άκουσα διάβασα τον λόγο του και μετά τον συνάντησα.
Στα 1990 συναντιόμασταν στο καφενείο του Σύμη κοντά στην Πύλη Αμμοχώστου απογεύματα και βράδια και γίναμε φίλοι. Μια σχέση μικρού και μεγάλου αδερφού. Θείου και αρφότεχνου. Οι συνομιλίες εκείνες ήταν θησαυρός. Ένας σοφός που αγαπούσε την Κύπρο που καρκιάς και την ήξερε καλά μα πολλά καλά μου αποκάλυπτε το φως και το θαύμα της Κύπρου.
Οι καιροί εκείνοι καιροί ανήσυχοι για τον κόσμο και την Κύπρο και ο Μιχάλης ριζιμιός μια τερατσιά του Τσερκού τζιαι ένας ποταμός σιείμμαρος δυνατός τζιαι γλυτζής στο τζύλημα το τζιελάρισμάν .
Τον διάβαζα με αγάπη και στο δισάκι μου έκρυβα το φως του και με έκπληξη ανακάλυπτα τη δυναμική του να υπερβαίνει τα αγοραία της Λευκωσιάτικης επικαιρότητος και να ζει τον αρχαίον κόσμον της Κύπρου. Ένας κόσμος πρωτινός που ήταν κομμάτι της νεότητος εκείνου του καιρού και ακόμη θάλλει κρυφίως. Ο Μιχάλης Πασιαρδής μου εξηγούσε πολλά για μια Κύπρο που δεν ήξερα. Την αγροτική Κύπρο πέριξ της Λευκωσίας…..
4. Κυριάκος Μάτσης και Μιχάλης Πασιαρδής
Ο Κυριάκος ήταν και είναι ένας θησαυρός μας ατίμητος. Ο στοχαστής αγωνιστής της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν ξεχνώ τον Μιχάλη τον ποιητή μας τον μεγάλο να μου τονίζει προ δεκαετιών πως άλλη θα ήταν η ζωή της Κύπρου αν δεν ανέβαινε εξαίφνης στον ουρανό εκείνο το τραγικό Φθινόπωρο του 1958.
Χαρακτηριστικό πρόσωπο του κάλλους και του ήθους της δεκαετίας του πενήντα που δώριζε στην Κύπρον μας ΑΔΡΩΠΟΥΣ θυσίας και αγάπης για τους άδολους ανθρώπους του τοτινού νησιού μας. Ο Κυριάκος Μάτσης.
