Ο Γιάννης Χριστοφίδης διερωτάται ποιο μπορεί να είναι το τελικό αποτέλεσμα μια τέτοιας διάσκεψης για το Κυπριακό.

Με οποιαδήποτε μορφή και αν πραγματοποιηθεί η πρωτοβουλία των Ηνωμένων Εθνών για πενταμερή διάσκεψη, στην καλύτερη περίπτωση, δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά, δεδομένης της σύνθεσης της πενταμερούς. Δηλαδή τα δύο μέρη, Ελλάδα και Κύπρος, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, από τη μια μεριά τη Βρετανία, που από το 1950 άνοιξε τα μάτια στην Τουρκία για επανάκτηση της Κύπρου, γιατί δε συγχωρούσε στους Ελληνοκύπριους το καθολικό ξέσπασμα των Οκτωβριανών του 1931 και τον επιτυχημένο και ηρωικό ξεσηκωμό του 1955, που αντί για την ένωση με τη Μάνα Ελλάδα, μας έδωσαν τις τραγικές και ανεφάρμοστες Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Από την άλλη μεριά, θα έχουμε τη βάναυση και άπληστη Τουρκία, μαζί με τον νεοεκλεγέντα Τουρκοκύπριο υποτακτικό της, να ζητούν συνομοσπονδία ή διχοτόμηση και με απειλές νέων τετελεσμένων… Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, δεν είναι παρά ένας αξιωματούχος του Διεθνούς Οργανισμού χωρίς οποιεσδήποτε εξουσίες, που οι αρμοδιότητες του φθάνουν μόνο, αλλά και περιορίζονται, μέχρι τη συμφιλίωση και την εξεύρεση μιας μέσης λύσης, στα προβλήματα που του παρουσιάζονται.

Όταν σε ένα παιχνίδι, έχουμε δύο παίκτες, έναντι τριών, ποιοι θα κερδίσουν; Δεδομένου ότι οι δύο είναι φιλειρηνικοί, με καλές προθέσεις και θέλουν να παίζουν τίμιο παιχνίδι και από τους αντιπάλους οι δύο είναι πολεμοχαρείς και φανατικά ανένδοτοι στις διεκδικήσεις τους και ο άλλος ο συνένοχος της διαμάχης  και «συμφιλιωτής» ολκής, ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα; Αποτυχία της πενταμερούς ή ήττα της δικής μας πλευράς; Η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη. Οι διαβολές και η αποτυχία, θα κλίνουν πιθανότατα προς τη δική μας πλευρά. Δεν έχουμε παρά μονάχα μια ελπίδα, για να αλλάξουν τα υπάρχοντα δεδομένα. Η βοήθεια του δικού μας αληθινού Θεού των Ορθοδόξων Ελλήνων. 

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ακούγαμε συνεχώς αρχικά: «Θα τα καταφέρουμε» και μετέπειτα «Τα καταφέραμε». Δεν ακούσαμε καθόλου κάποια επίσημα χείλη να μας λένε: «Με τη βοήθεια του Θεού, θα τα καταφέρουμε» και ούτε προς το τέλος, να μας λένε: «Με τη βοήθεια του Θεού τα καταφέραμε». Λες και μόνοι μας τα καταφέραμε και όχι με τη Θεία Βοήθεια, εισακούοντας τις προσευχές των πιστών και των αγίων, της κοινωνίας μας.

Ας μην ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Ας εκζητήσωμεν επιτέλους, λαός και ηγεσία, σε Κύπρο και Ελλάδα, χωρίς εγωισμούς και ομονοούντες, συμμετέχοντες όλοι μας, με πίστη και ταπείνωση, από την εκκλησιαστική μας ηγεσία, να γίνονται συνεχείς παρακλήσεις στις εκκλησίες, για την εκ του Ουρανού θεία παρέμβαση και βοήθεια και τότε, να είμαστε βέβαιοι ότι θα μας δοθεί! «Καγώ υμίν λέγω, αιτείται και δοθήσεται, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (ΛΟΥΚ.ΙΑ 9).