Ο Α. Χατζηαντώνης προβληματίζεται για το πόσο άδικο είναι, να κυβερνούν οι άρχοντες. Οι πλούσιοι, οι εκατομμυριούχοι.
Διαβάζουμε στον Τύπο, τα σχετικά με το πόθεν έσχες, των πολιτειακών μας αξιωματούχων, και μένουμε κυριολεκτικά έκθαμβοι. Ενεοί, που έλεγε και ο μακαριστός Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλος.
Κάποια υπουργός, νομίζω δηλώνει ένα δισ. ο Εισαγγελέας, περιουσία καθόλου ευκαταφρόνητη, ο βοηθός του, παρομοίως, ο κ. Λακκοτρύπης τα ίδια. Σκάφη, μετοχές, καταθέσεις, ακριβά αυτοκίνητα, διαμερίσματα, όχι ένα, αλλά 2 – 3, και πάει λέγοντας. Δεν υποστηρίζω, ότι όλα αυτά, δεν αποκτήθηκαν με κόπο, σκληρή εργασία. Όχι!
Συζητούσα με πρόσωπο, που είναι μέσα στα πράγματα. Όταν ρώτησα τον συνομιλητή μου, γιατί κάποιοι έχουν και… δάνεια; Αυτό το πρόσωπο, μου απήντησε ότι, όλοι οι ευκατάστατοι έχουν δάνεια, διότι αυτό τους μειώνει τα έξοδα προς τον φόρο εισοδήματος, ή κάπως έτσι. «Αχ, ρε προβατάκι», μου λέγει. «Δεν γνωρίζεις τίποτα». Για να προσθέσει, ότι κάποια εκ των υψηλόβαθμων αυτών προσώπων που μας κυβερνούν, δηλώνουν απλά μέρος των περιουσιακών τους στοιχείων. «Γνωρίζω, τι έχει ο καθένας», συμπλήρωσε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα. Εννοώ, δεν είναι αυτό, που μου έδωσε την ιδέα για να γράψω το ταπεινό, αυτό σχόλιο. Εμένα, με απασχολεί -όπως και χιλιάδες συμπατριωτών μας, μετά το κυρίαρχο θέμα του κορωνοϊού- το κυρίαρχο θέμα της διαφθοράς.
Επίκαιρο, όσο ποτέ. Με το, ούτω καλούμενο ΚΕΠ (Κυπριακό Επενδυτικό Πρόγραμμα), τα κονόμησαν πολλοί. Παρέχοντας, με απίστευτα υπόγειες μεθόδους, πολιτογραφήσεις σε ξένους, τα λεγόμενα χρυσά διαβατήρια. Πλούτισαν δικηγορικά γραφεία, με πρώτο, όπως οργιάζουν οι φήμες, αυτό του πρώτου της χώρας, πολίτη. Που δηλώνει άμωμος. Ο ένας καλύπτει τον άλλο. Είναι φυσικό. Οποιοσδήποτε αν είχε το δάκτυλο στο μέλι, και έβλεπε ότι ελάχιστη είναι η πιθανότης να καταδικαστεί, πολύ πιθανόν, να διευκόλυνε, με το αζημίωτο, κάποιους ξένους, να αποκτήσουν την κυπριακή υπηκοότητα. Αλλά, δεν θα ήθελε να αναμειχθεί το όνομά του, φυσικά. Φυσικά, αν γνώριζαν ότι στο κουμπί του σακακιού, του υποτιθέμενου μεσάζοντος, υπήρχε μικρή-μυστική κάμερα που κατέγραφε τα πάντα, ή ότι οι συνομιλητές τους, είναι δημοσιογράφοι του καταρινού δικτύου Al Jazeera, δεν νομίζω να κρατούσαν στο χέρι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, και μεταξύ τυρού και αχλαδιού, να μίλαγαν τόσον χαλαρά και ελεύθερα.
Πάντα, σκεφτόμουν, πόσο άδικο είναι, να κυβερνούν οι άρχοντες. Οι πλούσιοι, οι εκατομμυριούχοι. Εκείνοι που ονομάζονται, έχοντες και κατέχοντες. Όταν ρώταγα τον πατέρα μου, γιατί διορίζονται δικαστές και εισαγγελείς, κυρίως άνθρωποι που έχουν πολλά χρήματα, ο μακαριστός ιατρός πατέρας μου, με την αθωότητα και την καλοσύνη που τον χαρακτήριζε, μου απαντούσε, ότι έπρεπε να είναι έτσι, για να μην μπορεί κανένας να τους δωροδοκήσει. Να τους λαδώσει. Θυμάμαι, πως η αθώα, αφελής απάντησή μου, θάμουνα 11 – 12 ετών παιδάκι: «Εγώ, πατέρα, αν θα ήμουνα σε τόσο υπεύθυνο πόστο, δεν θα μπορούσα εκμεταλλευόμενος τη θέση μου, να κλέβω τα κρατικά ταμεία, ή να λαδώνομαι ή να μην είμαι αμερόληπτος».
Βλέπουμε ωστόσο, ότι παρόλο που όλοι αυτοί, οι πρόεδροι, δικαστές, εισαγγελείς, μεγαλοδικηγόροι, υπουργοί, πρόεδροι Βουλής και λοιπά, είναι κατά ένα σημαντικό ποσοστό, αρκετά τακτοποιημένοι οικονομικά, εντούτοις κάποιοι φέρονται αναμεμειγμένοι, σε υποθέσεις αλληλοκάλυψης σκανδάλων, άνομου πλουτισμού και σε πολλές άλλες λοβιτούρες-κομπίνες.
