Μερικές εισηγήσεις από τον πρώην εκπαιδευτικό Αδάμο Κόμπο.
Από τον καιρό που ήμουνα εκπαιδευτικός στη Δημόσια Τεχνική Εκπαίδευση, έβλεπα και προειδοποιούσα, με κάθε τρόπο, την πολύ λανθασμένη πορεία που ακολουθούσε το είδος αυτό της παιδείας μας. Βέβαια είναι όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τουλάχιστον της δημόσιας παιδείας, που υποφέρει και φθίνει, οδηγούμενο στην πλήρη κατάρρευση. Ήθελα όμως να επικεντρωθώ σ’ αυτό της τεχνικής εκπαίδευσης.
Θα πρέπει να το γνωρίζουν οι αρμόδιοι που διοικούν την παιδεία του τόπου και ειδικά ο υπουργός Παιδείας, ότι σήμερα αναζητούμε αποφοίτους των τεχνικών σχολών που να τολμούν να αυτοχαρακτηρίζονται ως τέτοιοι και δεν βρίσκονται. Ο λόγος είναι ότι το πέρασμά τους από αυτόν τον τομέα της παιδείας ήταν ένας περίπατος απλά και μόνο για να «πάρουν» ένα απολυτήριο. Φανταστείτε ότι όταν αυτοί οι «απόφοιτοι» ερωτηθούν μετά το τέλος της θητείας τους στο στρατό, ποιο σχολείο και ποια ειδίκευση παρακολούθησαν θα σου πουν ότι δεν γνωρίζουν. Ούτε είδαν ούτε άκουσαν έστω και κάτι από την ειδίκευση που υποτίθεται παρακολούθησαν.
Αυτό το έγκλημα συνεχίζεται και παρατηρούμε τους αρμόδιους να μας κάνουν δηλώσεις κάθε χρόνο για τα καλά αποτελέσματα που έχουμε στην τεχνική εκπαίδευση, ενώ θα έπρεπε πραγματικά να έχουμε.
Το αντιλαμβάνονται οι αρμόδιοι ότι ο βιοτεχνικός και βιομηχανικός τομέας έχει τεράστια ανάγκη από καλά εκπαιδευμένους αποφοίτους τεχνικούς, Μέσης, Ανωτέρας και Ανωτάτης παιδείας; Το γνωρίζουν ότι η κάθε επαρχία της Κύπρου, κάθε χρόνο, χρειάζεται οπωσδήποτε να έχει, τουλάχιστον 20 αποφοίτους ηλεκτρολόγους, 20 αποφοίτους ηλεκτρονικούς και 20 μηχανολόγους και βέβαια κι άλλες ειδικεύσεις. Όμως θα πρέπει να είναι πραγματικά απόφοιτοι που θα αγαπούν και θα τιμούν την ειδικότητα και όχι όπως είναι σήμερα που δεν γνωρίζουν κατά την κυπριακή ρήση «πού παν τα τέσσερά τους» ή «που δεν μπορούν να χωρίσουν σε δύο γαϊδάρους το άχυρο». Λυπούμαι αφάνταστα γι’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς μου, αλλά ως πρώην εκπαιδευτικός της τεχνικής παιδείας αλλά και ως επιχειρηματίας των ηλεκτρονικών έχω σοβαρότατη άποψη και οφείλουν οι αρμόδιοι να την σεβαστούν εάν θέλουν να υπάρξει βελτίωση.
Αυτό που εισηγούμουν τότε, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, είναι η αυστηρότατη επιλογή των μαθητών που προορίζονται, τουλάχιστον για τις ειδικεύσεις που προανέφερα, έτσι ώστε να έχουν άριστο υπόβαθρο γνώσεων φυσικής και μαθηματικών καθώς και την επιθυμία να ακολουθήσουν αυτές τις ειδικεύσεις. Το τελευταίο θα διαφανεί από το ενδιαφέρον τους στις πρακτικές ή τεχνολογικές γνώσεις του ανάλογου μαθήματος στο γυμνάσιο. Αυτοί οι επιλεγόμενοι μαθητές να μη βρίσκονται στον ίδιο περιβάλλοντα χώρο με τους υπόλοιπους άλλων ειδικεύσεων που εγγράφονται από τα γυμνάσια, επειδή είναι αδύνατοι, ανεξεταστέοι ή που έχουν οτιδήποτε άλλο αντιεκπαιδευτικό στοιχείο. Οι επιλεγόμενοι μαθητές θα πρέπει πέραν της θεωρητικής και μερικής πρακτικής μάθησης και ενασχόλησης στο σχολείο, να ενθαρρύνονται και να παροτρύνονται να ασχολούνται και στο σπίτι τους με διάφορες κατασκευές και μελέτες. Μ’ αυτό τον τρόπο θα είναι δυνατή η στερέωση της θεωρητικής κατάρτισης πάνω στην οποία θα κτίσουν για την επόμενη.
Θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί των τεχνολογικών και εργαστηριακών μαθημάτων να έχουν πρακτική εμπειρία κι όχι μόνο ένα πτυχίο πανεπιστημίου, ή ανωτέρας σχολής. Εάν δεν έχουν, οφείλει το Υπουργείο Παιδείας να φροντίσει να τους εκπαιδεύσει κατάλληλα.
Ας ελπίσουμε ότι οι εισηγήσεις μου θα ληφθούν υπόψη από τους αρμοδίους της Τεχνικής Εκπαίδευσης, για να έχουμε επιτέλους κατάλληλους αποφοίτους.
